Nisan, Sait Faik ve ‘İlkyaz’ın Hatırlattıkları
Bahar geliyor! Koşa koşa geliyor hem de. Her yanımızı saran tatlı bir neşe doğuveriyor her sabah pencerelerimizden. Hayatımızdaki neredeyse her şeyi değiştiriveriyor bu havalar. Aklımızı, başımızdaki aklımızı, kalbimizi, bakışımızdaki griliği…
Aklıma hemen Sait Faik Abasıyanık düşüyor mesela. Her baharı kendisinin o enfes ’Hişt Hişt’ hikayesiyle karşılıyorum. Yok daha da ötesi var: “Çağla bademi tadındaki” keçiyi izliyorum!
Uyanan ağaçların tomurcuklarından fışkıran nefis yaşam neşesini seyre dalıyorum. En aceleci olanları badem ağaçları. Sonra erik, sonra da vişneler. Kiraz biraz daha nazlı bakıyor bahara. Parlak, yanlarına çizgili, koyu kırmızı ama çok narin gövdesiyle bahar güneşinin prensesi… Açtığı bembeyaz çiçekleriyle de taçlanıyor.
Baharın şımarık gösterişinin içinde belki de meyve ağaçlarının büyükbabası mütevazı armut ağaçlarını unutmamak gerekir. Yaşlılığının ve ağırlığının verdiği vakur ile sessizce açar çiçeklerini. Sonra çok önemli bir işi varmışçasına acele eden bir ihtiyar gibi hemencecik yaza doğru yola çıkar, döker çiçekelerini…
Artık daha yeşil, gür yapraklı ve tomurcuklarının uçlarından fırlayan tel tel yavrularıyla meyvelerinin yolunu hazırlar. Ne var ki baharın diğer şımarık çocukları, yetişiverir armut ağacına, beraber salıverirler meyvelerini yaza. El ele.
Bahar koşa koşa geçiyor. Biraz da bu üzüyor beni oysa. Baharın geçtiğini anlayamıyoruz bile. Bu sabah bir baktım, evimin önündeki baharın taze prensesi kiraz ağacı tüm neşesiyle çiçeklerini savuruyor. Bahar kokusuna rayiha katıyor.
Güzel bahara elveda bile demeden yazı karşılama ey sevgili okur. Çünkü yaz, baharın tadını alanlar için güzel. Eskilerin deyişiyle, ‘ilkyaz’ yazın muştusu.
Geç de olsa hepinizin ‘nisan’ını tebrik ederim, hoşgeldin bahar!
