Դու հիշեցրիր օրերը հին, ներշնչանքի
Եվ Իրինա Դուբցովային,
Որի երգերն գիտեի անգիր,
Բարձրացրեցիր հոգուս խորքերն հազարանիստ,
Ապրումներիս տվիր սպասված հոգեհանգիստ,
Եվ խռովքս դարձրեցիր ներում լալկան,
Եվ կարոտս՝ վեհ փարատում,
Հրեշտակներին՝ վաղուց մոռացված, բերիր իմ տուն,
Եվ կորուստներից հետո բազմաթիվ
Ձեռքբերումս դարձար միակ,
Ես ոչինչ չէի խնդրել բախտից,
Բայց հիմա, չգիտես ինչու, ինձ թվում է,
Թե եղել ես հարափափագ։
