விட்டுச்சென்ற மிக்கோர் கதை போன்று..

பனைமரத்து அருகில் மிகுந்த காற்று வீசும் போது நின்றால் உய்ய்..என்று ஓசையைக் கிளப்பும். எட்ட நின்று பார்த்தால் மலைபோன்று அசையாத செங்குத்தான மரங்கள் காற்றின் விசையால் அப்படியும் இப்படியுமாக நெளிந்து ஆடுவது போன்று காட்சியளிக்கும். தொலைதூர வெட்டவெளியில் கிடைத்த மூன்று தென்னைகளின் ஆட்டக் காட்சி முன்னர் பகிர்ந்திருக்கிறேன். தமிழ்நாட்டிலும், தென் கிழக்கு ஆசிய நாடுகளிலும் பனைமரத்தின் மேல் தனி காதல் கொண்டுள்ளனர் மக்கள்.

சிகில் ராஜா வீதியை கடந்து வந்து நன்னாரி சர்பத் குடிக்கும் பாக்கியம் என்றோ ஒருநாள் தான் கிட்டிற்று. மற்ற இடங்களிலெல்லாம் நன்னாரி சர்பத் நிறைய கிடைத்தது என்றாலும், பலவகைப் பழங்களும் ( வாழையும், திராச்சிப்பழமும் ), நிறங்கள் அடர்ந்தும், குளிர்ந்துமிருந்து கண்களை உருட்ட வைத்து விடும். நம்மை மேய்ப்பவர்களையும் மீறி ஒரு பத்து முறை அந்த சர்பத் அருந்த… முடியவில்லை. நல்லதாய் போயிற்று என்று கைவீசி நடந்தாலும் வாய் மூடி ஐடியா போற்றி வாழ்ந்து, இப்போது வீட்டில் குழந்தைகள் உள்ளங்கைப் பண்டிதனிடம் ஓகே கூகுள் ஓகே கூகுள் என்று பயிற்சி கொடுத்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். எனக்கு என்னடாவென்றால் இவர்களுக்கு ஜாக்கி சான் குங்க்ஃபூ சொல்லிக் கொடுக்க சரியாக ஒரே ஒரு அவகாசம் தான் கிடைத்திருக்கிறது.

ஆங்கில வௌவல்ஸுகளும் தமிழ் உயிரெழுத்துகளும் போட்டி போட்டுக் கொண்ட போது: ஆ என்றாலே பொருள் தரும் தெரியுமா? அந்த பக்கத்திலிருந்து யு என்றால் இப்பலாம் ஒரே எழுத்து தான் தெரியுமா என்றவுடன் டக்கென்று கைகலப்பு ஆகிவிட்டது. யாரோ ஒருவர் ஓடிவந்து மின்விளக்கு சுவிச்சை தட்டி வெளிச்சம் வந்ததும் எல்லா எழுத்துக்களும் பதுங்கு குழிகளுக்குள் சென்று தஞ்சம் அடைந்தன. எங்கோ மெலிதாக சாமுவேல் ஜான்ஸனின் குரல் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது: என்ன ஆபிசர் ! ஐ என்று சொல்லி இருக்கலாமே, பேச்சு வார்த்தையிலயே தீர்ந்து போயிருக்கும். எல்லாத்துக்குமே பதில் ரெடியா வச்சிருக்குற எழுத்துங்கோ அதுவா தல, மழை வாரா மேரி இரிந்த்ச் பா அதான். அடுத்த தபா நாம தான் கில்லி லார்டு. அது சரி இஸட் எங்க டா, டேய் ப்ரோ இஸட்ட காணும் டா என்று குரலிட..யாரோ சொல்கிறார்கள் : இஸட்டா? கவலைய விடுபா. அவன் எங்கயாவது நெல்லா குறட்டை விட்டு தூங்கினு இருப்பான். சீக்கிரம் வந்துருவான். ஐதராபாது, கல்கத்தா அப்பிடினா இஸட் பத்தி கவலை படோணும். நாளைக்கு புதுசா எப்படி நாமலாம் ஜாயின் ஆகி மனுசப் பசங்கள தாக்குவோம்னு யோசிச்சு வய்யி!

நினைவுப்பொருள்களால் அலங்காரம் செய்யப் பட்ட வரவேற்பறையில் யாருக்காவது காத்திருக்கும் போது நேரம் ஆவது பொறுத்து பல கற்பனைகள் தோன்றி மறையும். இப்பவும் ஒரு நினைவுப்பொருளை பளபளக்க துடைத்து ( அப்படியா? :-) காட்ட முடியுமா? ஆழ்ந்த சிந்தனையிலுருப்பது போல சில லங்கூர் குரங்குகள் பார்த்த போது என்ன சார் உங்க ஆளுங்க எங்கள குற்றாலத்துல பாடாய்ப் படுத்திட்டாங்க என்று சொன்னால், இவர், எனக்கு முக்கியமான வேலை இருக்கு என்று நிதானமாக எழுந்து சென்று வேறு இடத்தில் அமர்ந்து சிந்திக்க ஆரம்பிப்பார். சிரிக்கக் கூட மாட்டார். நாமளும் அவரை கவர்வதற்கு ஏதேதோ பண்ணப் போய் அவர் மெதுவாக தலையைத் திருப்பி நீ பாட்டு ட்ரை பண்ணலாம், இதெல்லாம் உனக்கு வராது என்று அசால்டாக சொல்லவும் நம்முடன் வந்தவர்கள் நம்மை அங்கிருந்து இழுத்துக் கொண்டு செல்லவும் அந்த காட்சி அப்படியே நீராவி போன்று மாயமாகி விடும். அப்புறம் தமிழ், ஆங்கிலம், இந்தி என்று இரவு முழுக்க பாட்டாக பொழிந்து தள்ளுவோம். இருக்கிற யாருக்கும் தெரியாது — நமக்குமே தெரியாது எப்படி நம்ம பாட்டு புலமை இப்படி வெளிப்படுகிறது என்று. சார் நீங்க சரியாத்தான் சொன்னிங்க, You are absolutely right! என்று லங்கூர் குரங்கிடம் சொல்லத் தோணாது — அவர் நினைவில் இருந்தாலும்! நாளைக்கே அவரைப் பார்க்க நேரிட்டாலும் நான் தான் சொன்னேனில்ல என்றவாறு அவர் உங்களைப் பார்க்க மாட்டார். வாலாஜா ரோடு ஸ்டேசனில் ஒரு முறை என் ரயில் அதிக நேரம் தாமதித்த போது பணிக்கு செல்ல இடராக இருந்ததாக வெற்று பீதி அடைந்தேன். அப்போது நம்ம லங்கூர் குரங்கு அய்யா போல் தான் சிந்தனையில் ஆழ்ந்து இருந்திருப்பேனோ! ஒரேயொரு முறை தாவனகிரிக்கு ரயிலில் சென்ற போது ஏதோ மனது கேட்காமல் (கொஞ்சமாக) சத்தமாக பாடிக் கொண்டு சென்ற போது ஒரு முதியவர் அன்பாக ஏதோ சொன்னார். நான் அவரைப் பார்க்க அவர் என்னைப் பார்க்க ரயில் சத்தத்தினூடே இருவரும் நம்ம சிந்தனையில் ஆழ்ந்த லங்கூர் குரங்கைப் போன்று இருந்தோம். தாவனகிரியில் எங்க குழு உறுப்பினரிடம் எனக்கு நல்ல உணவு விடுதியில் அருமையான ரசம் சாதம் கிடைக்கச் செய்யுமாறு கேட்டிருந்தேன். அவர் என்னை மிகுந்த சந்தோசத்துடன் பெரிதான புன்முறுவலோடு வந்து அழைத்துச் சென்றார். ஐஃபைவ் எல்லாம் கொடுத்துக் கொள்ளவில்லை என்றாலும் உண்மையில் மனிதர் அசத்திவிட்டார்.

மேலே உள்ளது விளம்பரம் போன்று/அல்ல. இன்றைய தேதியின் பையினுள் இது தான் பளபள என துருத்திக் கொண்டிருக்கிறது. இதற்கு முன் அரியானாவின் இதே நிகழ்ச்சியில் ரொம்ப மனதுவிட்டு சிரித்தேன். இந்த முறையும் சிரிப்பு இருக்குமோ இல்லையோ தெரியவில்லை. போன முறையின் சிரிப்புகள் இப்பவும் மிச்சம் இருக்கின்றன. கீழே ஒரு நினைவுப் பொருள் விற்பனையாளர் பண்ண சாகசம் நான் சிறுவனாக இருந்த அந்நாளில் சின்னதாக ஆவல் கொள்ளச் செய்தது. பாம்பன் பாலத்தின் கீழே நெடுந்தூரத்துக்கு கடல் மேல் பயணம் என்று எதிர்பார்ப்பு கூட்டப் பட்டிருந்தது. ஆனால்..

வாடகை காரினை மண்டபத்தில் பத்திரப்படுத்தி விட்டு எல்லோரையும் ரயிலில் ஏற்றி இராமேசுவரம் அழைத்துச் சென்றார் அப்பா. மேலிருந்து கீழ் நோக்கி கிளிக் செய்யும் கேமராவில் பிடித்த காட்சிகளை சுட்டுக் கொண்டு வந்தோம். யாரோ நல்லவர்கள் உபயத்தில் கிடைத்த கேமராவில் எடுக்கப் பட்ட கருப்பு-வெள்ளை படங்கள் கோவை வீட்டு அட்டாலியில் இருக்கும் போது கீழே உட்கார்ந்து கொண்டு எத்தனையோ வடைகள் சாப்பிட்டிருப்போம். அந்த படங்களில் அந்த வயது நினைவுகளாக இருந்தது கொச்சியின் புகழ்பெற்ற சாலையில் இருந்து அள்ளிய வெள்ளை மயிலின் தோகை விரித்தாடலும், வெண்புலிக்குட்டிகள் மதகு நீரில் அழகாக நீந்தி வரும் காட்சிகள் தான். அந்த மிருகங்களைப் நாங்கள் புகழ்ந்து பேசி அப்புறம் எங்கள் வீட்டு பூனைக்கே ஒரு காம்ப்ளக்ஸ் வந்து விட்டிருக்கும். அப்புறம் நிறைய நிறைய வடைகள் சாப்பிட்டு நாங்கள் வளர்ந்தும் விட்டோம். இப்ப அந்த படங்களில் பார்த்தால்! பாம்பன் பாலத்துக்கு மேல் போவதற்கு முன்னால் எங்கள் ரயில் நெடுநேரம் நின்றிருந்த போது எங்கள் குழுவினர் ஆடிய பந்து தூக்கிப் போட்டு பிடித்தல் போன்ற விளையாட்டுகள் பதிவு செய்திருப்பது சுவையானதாக இருந்தது.

எப்ப முடியுமோ தெரியவில்லை! இன்ன பிறவிலிருந்து இன்னொரு முக்கியமான பணி இப்போதைக்கு புதினமாகவே இருக்கிறது.. ஓ சரி சரி புதிர், புதிராகவே இருக்கிறது.

எப்பவுமே ஒரு சிறுகுழு — பத்திலிருந்து பதினைந்து பேர்கள் கொண்டது, ஒரு இலக்கு நோக்கி பயணம் செய்கையில், எங்காவது ஒரு பெரிய தடையோ தாமதமோ நேர்ந்திட்டால் கொஞ்சம் பேர் நாம் இந்த தடையைத் தாண்டி முன்னேறி விடுவோம் நம் இலக்கை அடைந்திடுவோம் என்றவாறு இருப்பார்கள். கொஞ்சம் பேர் திரும்பிடுவோமே என்றெல்லாம் கெஞ்சாமல் வண்டியியத் திருப்பறியா இல்லை என்னை இறக்கி விட்டுரு என்பார்கள். எங்கள் பயணத்தில் இந்த மாதிரி பிரச்சினை வந்த போது எங்கள் அப்பா இராமேசுவரத்துக்குப் போனால் பீமவிலாஸ் ஓட்டலில் எல்லோருக்கும் உணவு வாங்கித் தருவதாகவும் கலரும் வாங்கித் தருவதாகவும் கூறி எளிதில் சமாளித்து விட்டதாகத் தெரிகிறது.

அநேகம் பேர்கள் எங்கள் ரயில் பெட்டியில் நிறைய ஊர்களிலிருந்து வந்திருப்பது பார்த்து மற்ற யாரும் ( எங்கள் குழுவில் ) அலட்டிக் கொள்ளவில்லை. அப்போது ஒருவர் நிறைய சுவினியர் என்று வழங்கப் படும் நினைவு பொருள்களை இந்தி கன்னடம் தெலுங்கு மராட்டி குஜராத்தி என்று சரளமாக பேசி விற்கும் முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தார். எங்கள் குழு பெரியவர் ஒருவர் லைட்டாக விளக்கம் கொடுத்து அது அப்படித்தான் வருபவர்களிடம் பேசி பேசியே இவர் போன்றோர் ஓரளவுக்கு தேர்ச்சி பெற்றுவிடுகின்றனர் என்றார். அதன் பொழுதில் ரயில் கடலையும் மிகவும் மெதுவாக ராமா ராமா என்று தாண்டிற்று. ஆகா என்றிருந்த அந்த காட்சி மெதுவாக மறைந்தும் போயிற்று. இப்போதும் காரினை மண்டபத்தில் சேமித்து வைக்காமல் பாலத்தின் ஊடே ஊர்ந்து சென்றும் ரயில் பாலத்து வேடிக்கையை அவாவறுக்கலாம்.

தமிழ் செய்யுள் பாடத்து வீரமாமுனிவர் அய்யா போன்ற ஆற்றல் பெற்ற மாந்தர் இருபது — முப்பது பேர்கள், ஆண்களும் பெண்களுமாக நம் குழுவில் இருக்கக் கண்டு நமக்கு நிர்வாகம் செய்ய பணிக்கப்பட்டால் ஓ மை காஷ் என்று சொல்லி முறுவலிக்கலாம் தான்! எப்படிச் சேர்த்தார்களோ ஒரு அறைக்குள் இவர்களை, புத்தகத்து தாள்கள் போன்றோ, எழுதுகோலே! எழுத்து வடிவே!! ( அறியாதும் சொல்லலாம் — தமிழில் எழுத்து என்பதிலேயே எழு என்ற ஊக்கம் உளதென்று )

முப்பது வீரமாமுனிவர் போன்றோர் அமர்ந்து நாம் சொல்வதை கூர்ந்து கவனித்து அப்புறம் என்னென்னமோ செய்தும் செய்வித்தும் வரை எழுப்பப் போகின்றார்கள். எடுத்த எடுப்பில் நீங்கள் அவர்களனைவரையும் கரம் பற்றி ஆரத்தழுவி தத்தம் கதைகளை பகிரச் செய்கிறீர்கள். அப்போது சிலபேர்கள் சேர்ந்து இராசு அய்யா இன்னும் வரவில்லை என்கிறார்கள். அடடா! என்ன சொல்கிறீர்கள் என்று நீங்கள் சொல்லிவிட்டுப் பார்த்தால் கூட்டம் இப்போது பெரிதாக தெரிகிறது. முன்னூறோ முன்னூற்றைம்பதோ பேர்கள் குழுமியிருக்க உங்களுக்கு நல்ல அசதியாகவும் பசியாகவும் இருக்கிறது. ஐந்தாறு பூரிகளை தட்டில் அடுக்கி உருளைக்கிழங்கு மசால் நிறைய இட்டுக் கொண்டு திருப்தியாக உண்கிறீர்கள். இப்ப மீண்டும் முன்னூற்றைம்பது பேர்கள் மறைந்து முப்பது வீரமாமுனிவர் போன்றவர்கள் நம் பேச்சை கவனித்து ஆற்றல் செய்ய ஆயத்தமாக இருக்கிறார்கள்.

அப்போது அங்கே ஒரு சிரிப்பு சத்தம்! விட்டுச் சென்ற மிக்கோர் கதை போன்று என்று இப்ப பெயர் வைத்துள்ளீர்கள்! நீங்கள் எங்களை அழைத்த போது “சூரிய ஒளியும் காற்றாலை மின்சாரமும் நம் கண்கள்” என்று பெயர் இட்டதால் தான் நான் இங்கு வந்தேனே. அது சரி, அது என்ன போன்று என்று கடைசியில் தொக்கி இருக்கிறது? நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்: சேட்டு! உங்களுக்கு பத்து ஐ-பேட் கணினிகள் பரிசாக அளிக்கப் படுகிறது. இன்னும் நிறைய கேளுங்கள்.