Bilinsin ki acizim.
Bundan olsa gerek,
Hükmedemiyorum göğüs kafesimdeki karınca yuvalarına,
Hükmedemiyorum geceleri küfürler yağdırdığım duvara.
Ve gurbet yükü omuzlarımda,
Sanki on yaşında bir çocuğun dizinde,
Durmadan büyüyen bir yara.
Sonra sımsıkı sarılıyorum delirmek vehmine,
Sürükleniyor.
Dudak kıvrımında devriliyor tramvay,
Gülmeye mahcubum artık,
Ağzımdan tütüyor,
İnsanlığım.
