De 15 weken die mij vormden — levensles 2

Al een paar jaar bezocht ik ieder half jaar Dr. Dey in het ziekenhuis. Maar, dit bezoek zou anders worden. Dey stelde 2 opties voor.

De pijn in mijn rug was constant aanwezig, niet ondragelijk, maar wel altijd aanwezig. Ik was eigenlijk te jong en nog niet helemaal volgroeid maar er moest iets gebeuren.

De afwijking die ik heb was aangeboren. De meeste mensen met deze afwijking merken er hun hele leven er niets van. Bij deze mensen wordt de afwijking soms toevallig ontdekt op een röntgenfoto van iets anders.

Er zit ruimte tussen 2 wervels in mijn onderrug. Die ruimte hoort daar niet te zitten. Om precies te zijn, zit er ruimte tussen de wervels L5 en S1. Waardoor bij mij langzaam maar zeker het bovenste deel van de wervelkolom van het onderste deel afgleed. Dat drukte steeds meer op de zenuwen in de rug en dat veroorzaakte de pijn.

Ik ben op dat moment 15.

De keuze

We kennen nu het probleem en er moet iets veranderen. Er zijn 2 opties. De derde optie, niets doen, is geen optie.

Optie 1: Ik krijg een ijzeren harnas om mijn middel. Dat harnas moet ik een jaar, dag en nacht, dragen. Dit moet mijn rug rechten (letterlijk) en ervoor zorgen dat het bovenste deel van de wervelkolom op zijn plaats blijft.

Het voordeel van deze optie is dat het extern is. Het nadeel is dat het niet permanent is. Dat betekent dat ik een paar jaar na deze procedure waarschijnlijk opnieuw een jaar een ijzeren harnas om moet.

Optie 2: een operatie. De 2 wervels waar ruimte tussen zit worden aan elkaar vastgezet. Dat doen ze met 2 stukjes bot. Daarvoor wordt een splinter van mijn beide heupen gebruikt. Dat moet vastgroeien en daarvoor moet ik lange tijd plat liggen. Geen jaar, maar wel 14 weken.

De operatie is niet zonder risico. Wanneer het misgaat kan ik in een rolstoel komen.

Na een korte tijd wikken en wegen ben ik er uit.
Ik wil geen tijdelijke oplossing. Ik heb nu lang genoeg last van mijn rug. Een flinke ingreep maar wel een permanente oplossing. De kans dat het misgaat daar denk ik niet eens over na. Misschien omdat ik nog zo jong ben en dat niet overzie.

Opnieuw zitten we in het kantoor van Dr. Dey. Ik vertel dat ik heb gekozen voor de operatie. Daarna stemmen we af wanneer de operatie gaat gebeuren.

Ik zit in het laatste jaar van de mavo, mijn examenjaar. Het volgende schooljaar ga ik naar de mts. Om zo min mogelijk te missen van de nieuwe opleiding ga ik zo snel mogelijk na de examens naar het ziekenhuis voor de operatie.

Dit betekent dat ik tijdens mijn lange zomervakantie 14 weken moet plat liggen. Eerst 9 weken in het ziekenhuis Stadsmaten, en daarna 6 weken in het revalidatiecentrum Roessingh.

Op de nieuwe school begin ik enkele weken later. De mentor gaat mij helpen zo min mogelijk lessen te missen. Ik krijg de eerste lessen en boeken terwijl ik nog op bed lig.

De lange zomer begint

Nadat ik geslaagd ben is het zover. Maandagochtend moet ik me melden bij de opname. Eerst is er een dagje van kennismaking en voorbereiding. Die nacht slaap ik nog rustig. De volgende dag is de operatie.

Al vroeg ga ik naar de OK. De operatie zal 3-4 uur duren. Nadat ik weer terug ben op mijn 2-persoonskamer kom ik er achter wat er allemaal veranderd de komende weken.

De eerste paar dagen voelen als een diep gat. De pijn was veel erger dan ik me kon voorstellen. De hele tijd stilliggen is ook veel lastiger dan ik dacht.

Ik lag op een speciaal rotatiebed. Stel je een bed voor met 2 grote cirkels aan de zijkant. Een plank waar je op ligt. Wanneer je wordt gedraaid krijg je een plank bovenop je geschroefd. Dan draaien ze het bed om, de cirkels draaien over wieltjes. Ben ik dan omgedraaid en lig ik op mijn buik, dan wordt de plank waar ik eerst op lag losgeschroefd en verwijderd. Zo lig ik weer plat, maar nu op mijn buik.

Om doorligplekken te voorkomen word je meerdere keren per dag gedraaid. In het begin wilde ik al weer naar een half uur draaien want het deed allemaal pijn. Maar dat kon natuurlijk niet. De verpleegsters hielpen mij er doorheen. Langzaam maar zeker rekten ze de tijd op. Iedere keer iets langer. Pijnstillers om de pijn te verminderen. Nog ietsje langer. Nog 5 minuten. Dat werden er uiteraard 15. Ik lag daar maar in mijn eentje.

De eerste nachten waren lang en lastig. Ik wilde slapen maar op mijn rug? Zo slaap ik normaal niet, de gehele nacht op de rug. Ik probeerde iets op mijn zij te gaan liggen. Totdat de verpleegster binnenkwam en verschrikt vroeg wat ik aan het doen was. “Zo kom je in de rolstoel.”

Om te voorkomen dat ik mijn slaap toch ging draaien stelden ze voor om mijn voeten vast te binden aan het bed. Graag, want die rolstoel zag ik niet zitten.

Het infuus mocht er pas uit nadat ik gedronken en een plas had gedaan. Dat moest natuurlijk in bed. Maar wat nog veel lastiger was na een paar dagen werd het tijd voor de grote boodschap. Ja, ook die moest op bed. Op een matje onder de dekens.

Na de eerste moeilijke dagen en nachten ging het steeds beter. Voor meer gezelligheid mocht ik op een grote kamer met 5 andere mannen. Telkens nieuwe mannen. De meeste bleven enkele dagen, een enkeling 2 weken.

Het is de zomer van de olympische spelen in Los Angeles. Door het tijdverschil was de uitzending ‘s avonds en ‘s nachts. Wij hadden toch niets te doen, we keken iedere avond en nacht.

We hebben veel lol gehad in het ziekenhuis. Van stiekem roken in de nacht door een van de kamergenoten. Een vleermuis die vastzit in de zonnewering en gillende verpleegsters. Tot een beetje verkering met een jonge verpleegster die stage liep.

Revalidatie en groei

Na 9 weken was het tijd om te verhuizen naar het Roessingh. Daar kwam ik ook weer op een rotatiebed maar veel smaller. Het bed draaide horizontaal. Het ging met de hand en razendsnel. De planken waar ik nu op lag waren niet veel breder dan mijn lichaam. Het maakte niets uit wat bewegen mocht ik toch zo min mogelijk.

Het Roessingh is een revalidatiecentrum. Ik lig in een afdeling waar onder andere mensen met een dwarslaesie revalideren. Als 16-jarige zie en hoor ik verschillende verhalen voorbij komen in die 6 weken.

Bijvoorbeeld de jongen uit Staphorst. Hij was net geslaagd voor zijn hbo-opleiding. Hij had het diploma en ook al een baan. Alles was voor elkaar. Dan wordt hij op zaterdagavond, al lopende op de stoep, aangereden. Een dronken man die het nodig vond om nog auto te rijden. Verlamd vanaf het middel. Zijn jonge leven over hoop.

De jonge politieagente uit Haaksbergen die een ongeluk heeft gehad. Ze is al verder en zit vol met strijdlust. Ze werkt hard aan haar comeback bij de politie in een rolstoel. Daar gelooft ze in.

De jongen die op een mooie zonnige dag een duik neemt in het Rutbeek. Een recreatieplas bij Oldenzaal. Het stuk waar hij dook was veel te ondiep. Zijn hoofd raakt de grond en er breekt iets in zijn nek. Verlamd vanaf dat punt naar beneden.

De moeilijke tijden die deze mensen meemaken en ook de ontwikkeling. Het nieuwe leven met een dwarslaesie. Ik maak er ook kennis met de verpleegster en haar vriend. Deze jongen zit al langer in de rolstoel en heeft een dwarslaesie opgelopen na een ongeluk met de brommer. Hij speelde rolstoelbasketbal in het Nederlands team.

Tijdens die weken krijg ik ook regelmatig bezoek van vrienden en vriendinnen van de mavo. We hadden veel lol.

Langzaam maar zeker komt week 14 in zicht.

Het wordt tijd dat ik weer leer lopen. Na 13 weken op bed liggen zijn de spieren in mijn benen verzwakt. Ik moet voorzichtig weer beginnen met lopen. Eerst alleen staan. De volgende dag een paar passen. Iedere dag iets verder. Hiervoor lig ik ook weer op een bed zoals in het ziekenhuis.

Het bed draait verticaal zodat ik rechtop kom voor de oefening. Hierdoor hoef ik niet te buigen met mijn rug om op te staan, want dat mag nog niet.

De dag dat het gips om mag komt steeds dichterbij. Ik kijk er naar uit. De dag daarna mag ik namelijk naar huis. Na 14 weken heb ik daar echt zin in.

Na een week oefenen is het zover. Ik mag naar het ziekenhuis voor een tijdelijk korset van gips.

Het ging mis

In de ambulance met een hele aardige verpleegster rijden we naar het ziekenhuis. Het is een hele tour. Een klein ritje maar het voelde heerlijk om weer wat anders te zien. Vol goede zin werd ik naar de gipskamer gereden.

Dan blijkt dat het grote bed niet echt dichtbij de plek kan komen waar ik het gips om krijg. Ik moet een stuk verder lopen dan ik geoefend had. Ze overtuigen me, het kan niet anders. Dat stuk moet ik lopen. “Dat gaat lukken.”, zeiden ze.

Voorzichtig liep ik met ondersteuning van de verpleging naar de plek waar ik moest staan. Het deed pijn. Veel pijn. De arts zei dat het zo klaar was. Eerst moest ik een soort helm om. De helm zat met een touw vast aan een katrol aan het plafond. Mocht er iets misgaan dan kon ik niet vallen. Want een val kon betekenen dat de hele operatie voor niets was geweest.

Ik zei dat het staan pijn deed. “Het is zo klaar”, probeerde de arts mij gerust te stellen. Hij wikkelde zo snel mogelijk het gips om mijn middel. Maar… niet snel genoeg.

Het duurde te lang voor mij. Toen ik bij kwam lag ik weer op bed. Het gips zat niet om mijn middel. Ik was flauw gevallen. De verpleegster die was meegekomen was net zo wit als het gips dat ik om had gehad. Het moet een vreemd gezicht zijn geweest, om met een touw aan mijn hoofd te bungelen aan het plafond.

Ik dacht, we gaan het zo opnieuw proberen. Maar dat zat er niet in. Ik ging met bed en al weer de ambulance in en terug naar het Roessingh. Over een week kon ik terugkomen voor een nieuwe poging. Eerst meer oefenen met verder lopen en langer staan.

De teleurstelling was enorm. In plaats van de volgende dag naar huis duurde het een week langer. Een hele week.

In die week werd er meer geoefend met staan en lopen. De week daarna ging het allemaal goed met het aanmeten van het gipskorset.

Het gips moest nog 12 weken om en ook daarna nog met krukken blijven lopen. Fietsen mocht niet. In de bus naar school voorin zitten zodat ik zo min mogelijk last had van hobbels in de weg.

Het waren 15 bijzondere weken, 9 weken in het ziekenhuis en 6 weken in het revalidatiecentrum. In die tijd heb ik heel wat levensverhalen gezien. Ik was 16 en werd ‘volwassen’.

Na 15 weken kwam ik weer thuis, maar als een ander mens. Ik ging naar een nieuwe school.

Een zomer waarin veel veranderde voor mij.

Levensles 2

De weken in het ziekenhuis. De operatie. De pijn. De vriendschappen. De tijd in het Roessingh. Al die mensen die ik daar ontmoette. Het heeft mij zo veel geleerd over rust, overgave en accepteren wat er is.

De gevolgen van één seconde op de rest van iemands leven. Een duik in het Rutbeek of de aanrijding door een dronken man. Jonge mensen met zo veel kansen voor zich. Nu helemaal opnieuw beginnen. Leren leven met een rolstoel, met de verlamming, met de hulp.

Ik leerde er veel.

Het belangrijkste wat ik er leerde was, dat alles in één moment kan veranderen. Geniet nu.

Maar ook na dat ene moment kun je weer genieten.

Dank

Mijn ouders hebben veel voor mij betekent in die 15 weken. Ze waren er iedere dag. Dank jullie wel.

Mijn zusje die in die tijd waarschijnlijk heeft gedacht dat het oneerlijk was dat ik zo veel aandacht kreeg.

De verpleging in het ziekenhuis en het revalidatiecentrum.

Vrienden en vriendinnen van de mavo die mij op kwamen bezoeken tijdens deze mooie zomer.

Dank je wel voor het lezen! :) Als je dit een leuk artikel vindt, klik dan op het hartje hieronder ❤ Dat betekent veel voor mij en andere mensen kunnen dit verhaal ontdekken via jou.

Zeg hallo op
Instagram | Twitter | Facebook | LinkedIn| iTunes

50 Levenslessen

Dit is een serie van levenslessen. Tijdens mijn 50e levensjaar schrijf ik 50 levenslessen. De dingen die ik geleerd heb in mijn leven en hoe ik ze nu gebruik.

Abonneer op de 50 levenslessen en ontvang iedere levensles in jouw inbox.

Credit foto (Unsplash): http://unsplash.com/@jontyson