1970'lerin başında Fenerbahçe Dereağzı tesislerinin hemen karşısında doğmuş bir çocuk olarak, Fenerbahçe’li olmam kaçınılmazdı. Markasız formalara, çubuklunun arkasına beyazla yazılmış sayılara aşık olmuştum. Stad çok yakınımızda olduğundan maçlardaki heyecanı evin içinde yaşıyor, gol olduğunda anında haberimiz oluyordu. Maç günlerinde Kızıltoprak’da tüm sokaklar arabalarla dolar, yayalar dahi yürüyecek boşluklar bulmakta zorlanırdı.

Mandalorian ikinci sezon finali, milyonlarca insanı ekranları başına adeta yapıştırdı. Disney+ tüm gezegen için kabus gibi geçen 2020 yılının bu son günlerinde evlerine hapis olmuş insanların bir duygu patlaması yaşamasına sebep oldu. 70'lerden beri tüm dünyayı etkisi altına alan sinema tarihinin en başarılı kurgu evreni Star Wars, son yıllardaki yapımlarıyla…

Bir süredir bir tuhaflık olduğunu hissediyordu. İlişkilerindeki duraksamanın kendisinden kaynaklanmadığını bilmesine rağmen, kayıtsız kalarak sanki sessizce bu suça ortak olmuştu. O akşam eve geldiğinde, anahtarı kapı deliğine sokarken başına gelecekleri sanki biliyor gibiydi. İçeri girdiğinde, onun yatak odasından hışımla çıkarak tuvalete girdiğini ve kapıyı kitlediğini duydu. “Ben geldim..” …

İstanbul’un en güzide mahallelerinden Kızıltoprak’da doğan bir çocuktum. Hafızamdaki en derin anıların başında, Fransız balkonlu evimizin camından baktığımda hemen karşımızda duran lunapark var. Bir diğer anım ise, ihtilal zamanından. Bir kaç metre aşağımda duran eli tüfekli askerin sert bir tavırla, tüfeğini elinde savurarak bana “içeri gir!” komutu vermesi. Nasıl korkmuşsam…