Hoe mijn leven veranderde dankzij een digital detox
‘Het wordt tijd dat je even offline gaat.’, vertelden mensen mij. ‘Je bent zo’n mooie reis aan ‘t maken, vergeet even België en geniet.’, wisten ze te zeggen. En ze bedoelden het goed hoor. Zij vonden dat mij online aanwezigheid in de weg stond van het pure genot. Zie je, ondergedompeld worden in een cultuur kan enkel wanneer je niet op je telefoon zit te kijken. Dus ik luisterde. Af en toe lukt me dat wel. Ik deed wat elke social media guru dezer dagen doet. Jawel, ik nam een digital detox. Ok, die van mij duurde wel 6 dagen en ik werd daarbij niet gevolgd door een cameraploeg van Koppen maar hij was wel volkomen legit. Ik meende het. Wat ‘k tijdens die 6 dagen dan deed? In een Zuid-Koreaanse tempel de zen-martial art Buddhist uithangen. Opstaan om 4 uur om te bidden en om 22 uur slapen. Weg van alle schermpjes. De temple stay was zalig. Meer daarover in een latere post op Reis Rond De Wereld. Maar goed, ik zette mijn telefoon dus uit en raakte ‘m 6 dagen niet meer aan. Gek hé. Wat nu zou kunnen volgen is het verhaal van hoe ik een veranderd mens ben geworden door die ervaring. Hoe ik nu meer waarde hecht aan babbels met mensen en de natuur en nog van die zweverige zaken maar dat is bullshit. Ik ben geen haar veranderd en ik vond geen zak aan die digital detox.
Zes dagen zonder smartphone ontnam me van vele afleidingen. True. Zo las ik geen artikels meer in mijn Pocket tijdens een vrij momentje. In plaats daarvan nam ik al eens een boek vast. Cultuur met de grote C. Alain De Botton. Murakami. Maar wat maakt een fysiek boek belangrijker dan een online artikel? Geen idee. Ik zie niet in waarom ik mijn smartphone niet zou kunnen gebruiken om kennis te vergaren. Meer zelfs, zonder smartphone had op 10km van mij een bom kunnen ontploffen. Ik had het niet geweten. Ergens is dat rustgevend. Zo niet alles te hoeven weten. Dat besef ik best. Maar waar praat je na een tijdje dan nog over in het ‘echte leven’? Het weer, het eten, de martial arts training van die ochtend? Weet je, de vele online meningen voeden mij. Verbreden mijn zicht op de wereld. Ik zeg, hoera online wereld.
Ik nam ook geen foto’s meer om die op Instagram te gooien. Flink hé. Alleen, het nemen van een Instagram kost mij welgeteld 20 seconden waarna ik verder geniet van het stukje natuur, de show of het eten dat voor mijn neus staat. Genoot ik harder van die zaken door ze niet te delen? Uiteraard niet. Het verschil is wel dat mijn eten iets warmer was toen ‘k er aan begon. En dat ‘k de show en dat stukje natuur iets moeilijker kan uitleggen aan mensen die er niet waren. Nu wordt mijn martial arts ervaring er eentje van: ‘Ik heb nog nooit zo’n coole martial arts moves gezien. Maar ah, je moest er geweest zijn.’ Kijk, dat had opgelost kunnen worden met een fotootje of filmpje van 10 seconden. Meer zelfs, ik heb het gevoel dat ik extra hard natuur, architectuur en events apprecieer dankzij Instagram. Ik kijk aandachtiger. Ik blijf al eens wat langer staan. Omdat ‘k het mooi vind en omdat het mij een mooie foto kan opleveren. Dat heeft Instagram mij bijgebracht. Lang leve online.
De tijd dat ‘k niet doorbracht op social media bracht ‘k door met de mensen rondom mij. Alleen vraag ‘k me daarbij dan weer af of zij belangrijker zijn dan mij kennissen en vrienden online. Wat maakt een Facebookchat trivialer dan een live babbel? Wat maakt een Twitterconversatie minder dierbaar dan een gesprek op een bankje met een random kerel? Ik weet het alvast niet. Honderden jaren geleden was er geen internet en geen telefoon. Toen schreven mensen brieven. Een brief duurt soms weken om aan te komen. En toch spreken we vandaag de dag nog over de vriendschappen tussen bekende schrijvers, filosofen, … Terwijl die mensen elkaar nooit zagen. Geen profielfoto om op af te gaan, geen korte bio. Gewoon een boek en een hoop gedachten die ze met elkaar deelden. Met weken vertraging op hé. Niets spontaan. Weldoordachte zaken. Zot hé. Offline maar niet face-to-face. En toch kon dat. Meer zelfs, wat social media dezer dagen betreft, Twitter traint mijn snelheid in denken. Ik ben meer ad rem en kan gebalder statements formuleren. Echt des duivels is het dus niet. Ok, je snapt het ondertussen wel. Hoera, online wereld.
Wat ik alvast zeker weet is dat veel prikkels mij werden ontnomen gedurende die 6 dagen. De momenten dat ‘k tijdens lunch normaal wat las of bijpraatte online, deed ‘k nu euhm niets buiten eten. Er was minder afleiding. Dat zeker. Maar afleiding is net wat mijn brein voedt. Het houdt mij scherp. En ik kan me inbeelden dat veel Generation Y en Z mensen er net zo over denken. Of niet. Ik praat niet graag in naam van anderen. Ik ben geen columnschrijver of opiniemaker. Voor mij is die smartphone alvast geen last. Zolang ik kan genieten van dat stukje natuur, dat concert en die babbel in real life is voor mij alles ok. Zolang ik op belangrijke momenten mijn gsm aan de kant kan leggen zie ik geen reden tot paniek. Ja, mijn smartphone is een tweede natuur. Ja, ik ben er vaak op bezig. Nee, ik vind niet dat ‘k daardoor minder geniet van het leven. Mij leven speelt zich nu gewoon af offline en online. Elk met hun eigen voor- en nadelen. Elk met hun eigen waarde. Hoera alles en iedereen en overal.
Ik typ deze tekst trouwens op mijn smartphone. In Notes. Terwijl ik op een bankje zit en af en toe opkijk om te genieten van de ondergaande zon in Incheon. Zeer schoon. Je had er moeten bij zijn. Of nee, check mijn Instagram. Ik heb er een foto van gemaakt. Dat mag nu weer. Gelukkig maar.
Anyway, digital detoxen klinkt nu eenmaal hip. En al zeker als je een social media guru bent die heel vaak zijn mail checkt overdag. Wat een zwaar leven toch.
