Goed stuk. De oorverdovende stilte tot nu toe over deze licht verhulde neo-nazistische ondertoon in het denken van Baudet in de media baart me ook zorgen. Als optimist hoop ik dat het meer te maken heeft met slechte journalistiek en weinig aandacht voor kleine partijtjes in het algemeen, dan met een blinde vlek voor racisme, maar als je kijkt naar het falen van het Nederlandse onderwijs op dit gebied zou je best gelijk kunnen hebben.

Eindelijk was er dan gisteravond in Pauw en Jinek een klein begin aan het ontmaskeren van deze ‘intellectueel’, maar Baudet kwam er ook daar alsnog makkelijk mee weg. Aboutaleb applaudisseerde zelfs toen hij zei die uitspraak niet meer te doen, en niemand wist blijkbaar dat hij dezelfde nazistische metafoor over de natie staat als lichaam onder dreiging van ziektes van buitenaf al eerder had gemaakt, of dat hij banden heeft met de neo nazistische NVU, of dat hij in Amerika met soortgelijke groepjes associeert.

Ook in jouw artikel miste ik de onderstaande uitspraak, die Baudet deed lang voordat hij die ‘slecht geformuleerde’ uitspraak deed over homeopatisch verdunnen. het staat nog netjes op zijn eigen website:

Het Westen lijdt aan een auto-immuunziekte. Een deel van ons organisme — een belangrijk deel, ons afweersysteem — datgene wat ons zou moeten beschermen, heeft zich tegen ons gekeerd. Op elk vlak worden we verzwakt, ondermijnd, overgeleverd

Biologische metaforen over de natie-staat als een ziek organisme dat wordt verzwakt door een dreiging van buitenaf (immigranten) zijn heel krachtig en komen keer op keer terug in de geschiedenis van de retoriek van, met name, nazistische maar ook andere genocidale leiders.

In Metaphor, Nation and the Holocaust — The Concept of the Body Politic gaat Andreas Mulsoff hier heel diep op in. Het hele boek is gewijd aan het gebruik van deze beeldspraak als centrale metaforen binnen de Nazi-rhetoriek en -wereldbeeld, maar ook in post-holocaust extreem-rechtse taal. De innovatie van Baudet is dat hij er een auto-immuun ziekte van maakt. Hiermee wordt de ‘vijand’ niet alleen de migrant, maar ook het hele politieke bestel.

Een korte greep uit het boek, dat overtuigend aantoont dat ook dit, net als de verheerlijking van het Romeinse Rijk en al die andere dingen de je al noemt, geen toeval kan zijn:

Denouncing a group of people as a parasite and describing one’s nation as a body that is in danger of perishing are not abstract or vague descriptions; on the contrary, they are striking and spectacular.

The statements that included such metaphors were not confined to incidental, infrequent forms of “background’’ propaganda … they were carefully crafted and presented as “highlights” in the Nazi leaders’ speeches. Anyone living under the Nazi regime or being aware of it could not help but notice them as key elements of their ideology and propaganda. The metaphor was recognised as a core belief held by all the leading Nazis.

…

Right-wing and Neo-Nazi groups still make use of body/parasite imagery as if nothing had happened, so to speak, but this lack of distance from Nazi jargon has probably helped to bar them from having a significant influence on post-war German political culture.

The public judgement that a person or political group uses terminology and imagery comparable to that employed by the Nazis still serves as a powerful stigmatisation. For modern politicians, to invoke body-parasite imagery when dealing with socio-political and ethnic conflicts and to feign ignorance of the Nazi precedent is disingenuous and/or potentially self-defeating as long as they want to remain part of the mainstream public political discourse.

In andere woorden:

To speak of a people as a body is therefore to (potentially) justify repression: repression against those who pose a danger of polluting or infecting the body.

“My movement encompasses every aspect of the entire Volk”, Adolf Hitler himself said in 1934, “It conceives of Germany as a corporate body, as a single organism. There is no such thing as non-responsibility in this organic being, not a single cell which is not responsible, by its very existence, for the welfare and well-being of the whole.”

In the end, the rhetoric of disease/body speaks of something rotting from within. Deep in our hearts we know that something is amiss. Except instead of dealing with it responsibly, addressing its root causes, we project our fears onto vulnerable and alien members of our society. It’s an old trick: at once — but falsely — ‘cleansing’ and ‘energizing’. Yet as anyone who is familiar with the history of political violence knows, and how such violence grows and festers, we ignore such ‘maladies’ at our own peril.