Soylent. Eet ik al sinds 2014. Wat is het?
“Put simply, Soylent is healthy, convenient, and affordable food.”
“Oké,” zei Chris, “maar waarom schrijf je er dan over op ons blog?” We zijn een techbureau, niet een foodieblog.
Nou, omdat Soylent fascinerend is! Het is een “food tech” startup. Dat zeggen ze niet alleen over zichzelf, maar de media ook. Ze willen beter eten verzinnen door het probleem te zien als een technische uitdaging en op die manier misschien wel honger oplossen. Over moonshots gesproken. Oprichter Rob Rhinehart was eigenlijk met een andere startup bezig, en had daardoor geen tijd over om echte maaltijden voor zichzelf klaar te maken. Dus hij en z’n maatjes zijn op zoek gegaan naar manieren om supersnel gezond eten voor te bereiden. Daarin zijn ze een beetje doorgeslagen, maar enfin, ergens in doorslaan is wel een beetje de hacker way hier in Silicon Valley: je bent pas interessant als er een snufje disruptie achter te vinden is. Uiteindelijk kwam hij uit op een formule op basis van soy (soja). Vandaar Soylent. En het is een toffe sci-fi-referentie, want dat moet ook:
Het begon met poeder waar je water doorheen mengt, even laat staan, flink schudt en klaar. Dat kon je dan binnen een paar dagen opdrinken. Met als achterliggend idee dat je snel een glas naar binnen kunt werken als je geen tijd of zin hebt om iets klaar te maken. Astronautenvoer, je weet wel. Gezond, prima te eten, maar niet per se je favoriete maaltijd.
“Maar mis je normaal eten dan niet?” is pretty much de eerste vraag die ik krijg. Nee, is het antwoord, want ik eet niet alleen maar Soylent. Het is er voor soms. Als ik even geen tijd of zin heb. Wat ik net zei.
Je zou het best alleen maar kunnen eten. Maar waarom zou je, inderdaad? Er is toch niks mis met gewoon eten? Bovendien kunnen wij kiezen. Maar de echte kans voor Soylent zit’m in op schaal goedkoop, gezond eten produceren voor diegenen die daar niet toe in staat zijn. One day maybe, eerst nog de formule bugvrij krijgen. Dat lukt nog niet helemaal, want er zijn hier en daar (afhankelijk van versienummer) mensen die last krijgen van, om Boing Boing te quoten, “gastrointestinal mayhem”. Daarom nu even geen Powder, die is offline gehaald zodat ze’m kunnen debuggen.
Over die formule gesproken trouwens, die is open source. Zoals elk goed techbedrijf dat doet. Je hoeft dus niet Soylent te kopen, je kunt het zelf ook maken door bepaalde low level ingrediënten bij elkaar te gooien. Om daar een community omheen te bouwen, heeft Soylent een DIY initiatief gestart waar je recepten kunt delen. Genoeg info dat je zelfs zo ver kunt gaan dat je precies weet hoeveel caloriën of hoeveel proteïne je consumeert. Bijna wiskunde is het. En het kan, omdat een Soylent-maaltijd zo specifiek is opgebouwd (probeer dat maar te doen met je boodschappenlijstje bij de supermarkt, dat is hiermee vergeleken effectief gokken).
Ondertussen wordt er flink geëxperimenteerd met andere manieren van Soylent consumeren. Dus ik ben die nu aan het uitproberen. Momenteel hebben we de Food Bar in huis:
Al met al 12.5% van je dagelijkse portie alles. Op de site kun je er alles over lezen. Maar is het lekker?
Het grappige is dat je verwacht dat het nergens naar smaakt, want poedersoylent doet dat ook niet echt. Dat is trouwens niet erg; als je per se relatief smakeloze poeder wilt drinken dan doe je dat lekker, maar je kunt er altijd iets bij doen, zoals fruit. Of gewoon chocolade. Genoeg recepten op de DIY-site. Maar deze is dus echt best wel lekker! Een beetje caramel. Een beetje zoet, een beetje zout. Eigenlijk precies mijn ding. En dan toch gezonder en voedzamer dan een Snickers.
Deze is handig, omdat je’m in je tas kunt mikken en dan onderweg als je trek hebt gewoon kunt pakken. Dat kan ook met Coffiest of Drink, twee andere vormen van Soylent, maar flesjes zijn toch net iets minder handig dan een reep.
Hoe verhouden alternatieven als Joylent en Huel zich tot Soylent? Volgens mij heel simpel: Soylent is in 2013 begonnen, Joylent en Huel pas een jaar later. Soylent is begonnen met poeder maar ondertussen uitgebreid naar andere consumpties; Joylent en Huel houden het nog bij poeder. Dus wat mij betreft houd ik het voor nu bij de marktleider met de hoogste kans om interessante dingen te doen (deels ook omdat Soylent $20M geïnvesteerd heeft gekregen van grote VC’s Andreessen-Horowitz) en hoor ik het wel als de concurrentie iets te melden heeft.
Na al dat geschrijf krijg ik toch weer een beetje trek.
Speaking of trek, waar dit natuurlijk heen gaat is het kunnen 3d printen van eten. En dan hebben we eindelijk de Star Trek replicator te pakken:
En dat is dus waarom ik Soylent zo tof vind.
