“We konden het niet over ons hart verkrijgen om niets te doen.”
Anita Marsman en Luit van Hunenstijn hebben twee Oekraïense vluchtelingen opgevangen. Moeder Lena en zoon Mischa wonen sinds 23 maart in het appartement onder hun huis. “We gaan zo goed mogelijk helpen.”
“Mag ik je een hand geven?”, vraagt Anita Marsman met een vriendelijke glimlach als ze opstaat van haar stoel. Luit van Hunenstijn sluit de deur en loopt weer terug naar zijn laptop aan de andere kant van de kamer. Werk gaat gewoon door. Er wordt verontschuldigd voor de rommel. Ze zijn nog druk bezig om sommige spullen op zijn plek te krijgen. Marsman neemt plaats in de fauteuil bij het brede raam waardoor de verse gevallen sneeuw is te zien.
Het echtpaar was al een tijd bezig om het appartement onder hun huis ingericht te krijgen. “Het is een project waar we al langer mee bezig zijn. Steeds stukje bij beetje.” Tijdens de coronaperiode hebben ze veel tijd vrij kunnen maken. “Luit is heel handig dus die kon mooi aan de slag met klussen!”, zegt ze en begint te lachen. Op het moment dat de oorlog in Oekraïne uitbrak waren ze niet thuis, maar er werd al snel besloten om hun appartement te gebruiken als oplossing. “Wij zaten in Tsjechië voor zaken. Het is zo’n drama. Je kan je gewoon niet voorstellen wat die mensen meemaken. We konden het niet over ons hart verkrijgen om niets te doen.”
00.00 uur
“Ik kreeg een telefoontje vanuit de organisatie Share My Home. Hier hadden wij ons opgegeven en zij vertelde dat er een Oekraïense moeder met haar zoon onderweg waren van Charkov naar Nederland. Toen zaten ze nog in Polen. Of wij plek hadden was de vraag. Natuurlijk waren ze welkom. We gaan zo goed mogelijk proberen te helpen. Wij hoorden van hen in de ochtend. Ik heb gelijk contact gekregen met de chauffeurs. Ze deelden hun locatie met ons en we konden ze volgen via de kaart. Die nacht om 12 uur zouden ze er zijn.”
Lena en Mischa kwamen midden in de nacht aan in Arnhem. “Hoe ik me voelde de nacht toen ze aankwamen? Ik vond het best wel spannend, want je weet niet hoe ze erbij zitten.” Even lijkt Marsman af te dwalen in haar gedachten, maar al snel vertelt ze verder. “De chauffeurs zijn nog blijven zitten om koffie te drinken en dat was fijn. Zo hadden Lena en Mischa een link om verbinding te maken met ons. We hebben toen even wat gedronken en Luit heeft een tosti gemaakt voor Mischa.”
De Spijkerbike
Binnenkort gaat Mischa naar de ‘school voor Oekraïners’ en een fiets is handig. “Ik heb Spijkerbikes heel brutaal gevraagd, dit past eigenlijk helemaal niet bij mij, of wij een fiets voor hem konden krijgen. De reactie was gelijk: ‘ja natuurlijk!’ We mochten meteen komen om een fietsen uit te kiezen. Daar was ik blij mee.” In Oekraïne mag je pas het verkeer in als je zestien jaar bent of ouder, maar volgens Lena kon Mischa fietsen. “Hij slingerde en hij wist niet wanneer hij moest remmen. Ik dacht oh, dat vraagt nog heel wat oefening voordat hij op de fiets naar school kan!”, zegt ze glimlachend als ze terugdenkt aan die dag.
Een warm bad
Luit van Hunenstijn heeft een bedrijf genaamd ‘Actief in Tsjechië’. “Wij realiseerden ons ineens goh, we zitten best wel in de Oekraïners”, zegt Marsman lachend. In Tsjechië hebben ze een accommodatie. “Er kwam een aanvraag van een Amerikaan die opvang nodig had voor een vriendin”, vervolgt van Hunenstijn. Al vier weken worden daar acht kinderen en vier volwassenen opgevangen. “Het is heel toevallig hoe dat zo samenkomt”, zegt Anita Marsman.
Ondertussen begint de lucht op te klaren. Buiten is bijna geen sneeuw meer te zien en de zon breekt af en toe door. Marsman geeft al een aantal keer aan hoe fijn ze de hulp van de mensen om haar heen ervaart. “Er zijn zoveel mensen die iets willen beteken. Het voelt ondersteunend. Wij, Lena en Mischa zijn hiervoor natuurlijk super dankbaar.” Ook de buurt is een grote hulp. “Het Spijkerkwartier is een warme en betrokken buurt waar heel veel initiatieven zijn. Het is ook sociaal en creatief. Het is fijn dat het zo opgepakt wordt.”
Written by Joyce
