Nr 3. Snackbar innovatie

Snackbar Marja, Snackbar Desiree, Snackbar Yvonne. Zomaar een greep uit wat snackbars in Amsterdam. Waarschijnlijk zijn dat precies alle snackbars die naar een vrouw zijn vernoemd.

En klinkt “zomaar een greep uit..” alsof er nog meer zouden zijn. Maar dat is dan helemaal niet het geval. Net zoals wanneer mensen of bedrijven ‘etcetera’ gebruiken. Daarna zijn de voorbeelden op. Vraag het maar eens een keer aan iemand: “etcetera.. Ja wat nog meer dan?” Ik ben benieuwd waar ze dan mee komen. Ik heb nu zelf zin om dit te proberen maar ik zal moeten wachten totdat iemand weer etcetera zegt, én onthouden dat ik dit dan wil proberen én het iemand is waar ik enigszins wijs tegen mag doen.

Ik zit dit keer in Snackbar Desiree, niet dat ik weleens ergens anders kom. Maar daar zit ik dit keer gewoon. Weer zo’n zin die iets anders doet vermoeden dan de werkelijkheid. Of mag je het dan eigenlijk niet zo formuleren, omdat je weet dat je mensen dan op het verkeerde been zet?

Ik zit op een kruk met van dat rood/paarse — plastic achtige — leer doen lijkende materiaal wat gescheurd is en waar mijn hand genoegzaam aan peutert. De treurnis treurt zicht als een duidelijk thema door de hele snackbar heen.

Alles is stukkig, en oud en onverzorgd. Maar niet vies. Al is het denk ik alleen maar niet vies omdat het niet mag. Omdat de snackbar eigenaar dan zijn frituurbrevet verliest. Maar niet omdat het iemand is die hygiene intrinsiek hoog in het vaandel heeft staan.

Hij is zelf ook niet vies, maar niet omdat het niet mag, maar omdat zijn vrouw, Desiree, anders bij ‘m weg gaat. En dan zal de snackbar nog treuriger worden waardoor hij alsnog zijn frituurbrevet verliest. En zo houd alles elkaar in stand.

Hij verkoopt naast patat en gefrituurde snacks ook nog frisdrank en snoep en chips en repen en lolly’s en pizza’s en lasagne en Donër, etcetera. Zijn frituurmenu stelt hij tentoon in een vitrine.

Er staan potten saus, en een tv’tje hangt aan de muur met veel kabels. Er staat een programma op wat je niet kent. Af en toe hoor je getik van staal tegen ijzer of andersom of ijzer tegen ijzer of staal tegen staal. In ieder geval het frituurmandje tegen de frituurbak.

Dat moet af en toe.

Ik vroeg om ras patat maar dat is er niet. Ik wilde dan maar patat met ketchup en mayonaise en uitjes. Maar ik vergeet altijd of dat oorlog of speciaal is. Oorlog = bloed = ketchup was mijn ezelsbrug maar ik weet niet meer of die nou wel of niet klopte. In plaats van het gewoon te vragen gok ik er weer op dat mijn ezelsbrug klopt. Als je er al niet meer vanuit kan gaan dat je ezelsbruggetjes kloppen, heb je een wankelend bestaan.

Er wordt zielloos met bevroren friet gerommeld door de snackbar eigenaar en dat is het moment waarop ik me afvraag waarom snackbars nooit innoveren. Alle snackbars, of ze nou Marja, Desiree of Yvonne heten. Of je naar een snackbar gaat in Limburg of eentje in Groningen. Er eentje bezoekt in de herfst of in de lente. Ze doen allemaal exact hetzelfde.

Alles ziet er hetzelfde uit, allemaal die tegeltjes, die nietszeggende vergeelde voedselfoto’s tussen de opsomming snacks in zo’n verlichte bak die aan het systeemplafond hangt, die groene frummeltjes in de vitrine, etcetera. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

De hele vibe is snackbar. Is snackbar een merk? Een beleving? En hebben we hier te maken met merkverwatering net zoals Jacuzzi of Chocomel of Luxaflex? Je noemt alles ‘snackbar’ maar zou het kunnen dat er eigenlijk maar een paar frietzaken officieel een snackbar zijn?

Hoe kan er niemand zijn die denkt: ‘de snackbar die ik nu ga openen, daar ga ik het eens totaal anders aanpakken’.

Waarschijnlijk omdat het geen reet uitmaakt. En dat vind ik nou jammer.

Als er geen probleem is voor de klant, hoeven we ook niks op te lossen. En dat begrijp ik. Maar wat zou het leuk zijn om eens iets te veranderen, punt.

Wat zou er dan kunnen veranderen?

Alles wat niet de definitie is van een snackbar moet er per direct uit: frisdrank en snoep en chips en repen en lolly’s en pizza’s en lasagne en Donër, etcetera. Je hebt een bepaalde expertise, dat zijn snacks, (ras)patat, en milkshakes… en vooruit ik snap dat je frisdrank verkoopt. Maar geen blikjes uit zo’n hoge koelkast met frisdrankbranding op de zijkant. En waarom wil je een halve Jamin zijn? Halve Jamins zijn niet sexy.

Die vitrine met uitgestalde bevroren frituurwaar er ook uit, daar heeft nog nooit iemand trek van gekregen.

Ik zou aan de muur AMFI achtige kunstportretten willen zien van mensen die snacks eten om de eetlust op te wekken. Laat het eten van een frikandel een sensuele aangelegenheid worden. Sex sells.

TL buizen gone, je werkt er zelf de hele dag, je krijgt continue mensen over de vloer. Een beetje gezellige verlichting heeft nooit iemand kwaad gedaan. Systeemplafond in de fik, het is geen telecom bedrijf gevestigd op een industrie gebied in Zeist met donkerblauw tapijt, een receptioniste met de naam Hanneke, 20 werknemers waarvan de top uitsluitend bekleed is door oude witte mannen. Het is een snackbar.

Snackcam (ik ben hier zelf het meest over te spreken) in plaats van die lijst met snacks en vergeelde voedselfoto’s, hangen er vierkante 4K schermen met 60 fps. Waarin je een POV hebt van boven de frituur, zodat je je net bestelde snacks live het vet in ziet gaan. Het geeft iets dynamisch en interactiefs mee aan je snackbar. Het is een chille manier om de tijd te doden én geen één snackbar doet het.

Nieuwe snacks. Als je al jaren lang dag in dag uit dezelfde snacks klaarmaakt. Dan kom je toch ooit op een punt waarin je gaat experimenteren? En dan kom je er achter dat een frikandel met paneermeel ontzettend lekker is of niet.

Ik kan me niet voorstellen dat het huidige assortiment het enige is wat werkt.

Nieuwe verpakkingen. Hier moet ook echt meer mogelijk zijn, ipv die plastic bakjes waarin die saus bij thuiskomst overal is verspreid. Je drinkt tegenwoordig uit een papieren?!? rietje die helemaal papier-maché gaat als je niet genoeg dorst hebt. Maar patat eet je gewoon nog uit het meest milieu verschrikkelijke plastic.

Terwijl ik aan het dagdromen ben over het volgende punt van aanpak hoor ik een gegrom vanachter de balie. Ik pak mijn patat, bedank de eigenaar voor zijn waren en loop de deur uit. Onderweg naar huis scheur ik het papier open en eindig met mijn vinger in… de pindasaus, verdomde ezelsbrug.

Mijn bestaan wankelt.

Ik besef me dat ik niks weet van snackbars en van investeringen en geld en marges en logica om iets wel of niet te doen.

Daarom hoop ik SBS6 hier nog wat mee kan, nog een metamorfose programma moet er nog wel bij kunnen toch?

Dan schrijf ik wel gewoon op wat ik er van vind.