General Chi Haotian’ın Gizli Konuşması

2005 yılında, THE EPOCH TIMES, Savunma Bakanı Chi Haotian’ın 2003'te emekli olmasından bir süre önce üst düzey Komünist Parti Kadrolarına yaptığı gizli bir konuşmayı ele geçirdi. Chi’nin konuşmasında verilen ayrıntılar, Çin-Rus askeri planlarına ilişkin daha önce yayınlanmamış ifadelerle örtüşüyor. Açıkcası konuşmanın gerçek olup olmadığını anlamaya çalıştım birkaç hafta araştırdım. Konuşma gerçek miydi? Bunu size yüzde yüz söyleyemem ama Çin’i iyi tanıyan biri olarak diyebilirim ki bu konuşmanın gerçekliğine yüzde yüz bahse girerim.Sabırla okuyun.

Konuşma şöyle:

Yoldaşlar,

Bugün çok heyecanlıyım çünkü sina.com’da bizim için yapılan geniş çaplı çevrimiçi anket, gelecek neslimizin oldukça umut verici olduğunu ve partimizin davasının devam edeceğini gösterdi. “Kadınlara, çocuklara ve savaş esirlerine mi ateş edeceksiniz?” sorusuna katılımcıların yüzde 80'inden fazlası beklentilerimizin çok üzerinde olumlu yanıt verdi.

Bugün sina.com’dan neden halkımız arasında bu çevrimiçi anketi yapmasını istediğimize odaklanmak istiyorum. Bugünkü konuşmam, geçen sefer üç ada meselesini tartışarak başladığım ve 20 yıllık pastoral “barış ve kalkınma” temasının artık sona erdiğini belirttiğim konuşmamın devamı niteliğindedir. ve kılıç altında modernizasyonun Çin’in bir sonraki aşaması için tek seçenek olduğu sonucuna vardı. Ayrıca yurt dışında hayati bir payımızın olduğunu da belirteyim. Bugün bu iki konu hakkında daha spesifik olarak konuşacağım.

Bu anketin ana konusu kadınlara, çocuklara ve savaş esirlerine ateş edilip edilmeyeceği gibi görünüyor ancak asıl önemi bunun çok ötesine geçiyor. Görünüşte niyetimiz esas olarak Çin halkının savaşa karşı tutumunun ne olduğunu anlamaktır: Eğer geleceğin askerleri savaşçı olmayanları bile öldürmekten çekinmezlerse, doğal olarak savaşçıları öldürmeye iki kat hazır ve acımasız olacaklardır. Dolayısıyla anket sorularına verilen yanıtlar insanların savaşa karşı genel tutumunu yansıtıyor olabilir.

Ancak aslında asıl amacımız bu değil. ÇKP Merkez Komitesinin bu anketi yürütmedeki amacı insanların zihinlerini araştırmaktır. Bilmek istedik: Eğer Çin’in küresel gelişimi düşman ülkelerde kitlesel ölümleri gerektirecekse halkımız bu senaryoyu onaylayacak mı? Onun lehinde mi yoksa aleyhinde mi olacaklar?

Herkesin bildiği gibi Yoldaş Xiaoping’in düşüncesinin özü “kalkınma katı gerçektir”dir. Ve Yoldaş Jintao da defalarca ve vurgulayarak “kalkınmanın en büyük önceliğimiz olduğunu” ve bunun bir an bile ihmal edilmemesi gerektiğini vurguladı. Ancak birçok yoldaş, “kalkınmayı” dar anlamıyla anlama eğiliminde ve onun ülke içi kalkınmayla sınırlı olduğunu varsayıyor. Gerçek şu ki, bizim “kalkınmamız”, Çin ulusunun büyük bir şekilde yeniden canlandırılması anlamına geliyor ve bu elbette şu anda sahip olduğumuz topraklarla sınırlı değil, aynı zamanda tüm dünyayı da içeriyor.

Bu konuyu tartışırken en baştan başlayalım.

Herkesin bildiği gibi, Batılı bilim adamlarının yaydığı görüşlere göre, bütün insanlık Afrika’daki tek bir anneden doğmuştur. Bu nedenle hiçbir ırk ırksal üstünlük iddiasında bulunamaz. Ancak Çinli bilim adamlarının çoğunun yaptığı araştırmalara göre Çinliler dünyadaki diğer ırklardan farklıdır. Biz Afrika’dan gelmedik. Bunun yerine, bağımsız olarak Çin topraklarından geldik. Hepimizin aşina olduğu Zhoukoudian’daki Pekin Adamı, atalarımızın evriminin bir aşamasını temsil ediyor. Halen ülkemizde yürütülmekte olan “Çin Uygarlığının Kökenlerinin Araştırılması Projesi”, eski Çin uygarlığının kökeni, süreci ve gelişimi konusunda daha kapsamlı ve sistematik bir araştırma yapmayı amaçlamaktadır. “Çin uygarlığının beş bin yıllık bir geçmişi vardır” deriz. Ancak artık arkeoloji, etnik kültürler ve bölgesel kültürler gibi çeşitli alanlarda araştırma yapan birçok uzman, kuzeydoğudaki Hongshan Kültürü, Zhejiang eyaletindeki Liangahn Cutlure, Sichuan eyaletindeki Jinsha Harabeleri gibi yeni keşiflerin, ve Hunan eyaletindeki Yongzhou Shun İmparator Kültür Alanı, Çin’in ilk uygarlıklarının varlığına dair inandırıcı kanıtlardır ve yalnızca Çin’in pirinç yetiştirme tarım tarihinin 8.000 ila 10.000 yıl öncesine kadar izlenebileceğini kanıtlamaktadır. Bu da “beş bin yıllık Çin uygarlığı” kavramını çürütüyor.

Dolayısıyla bir milyon yılı aşan kültürel köklerin ve iki bin yıllık tek bir Çin varlığının ürünü olduğumuzu söyleyebiliriz. Bu iki bin yıllık Çin varlığıdır. Bu, kendisini “Yan ve Huang’ın torunları” olarak adlandıran, gurur duyduğumuz Çin milletidir. Hitler Almanyası bir zamanlar Alman ırkının dünyadaki en üstün ırk olduğunu söyleyerek övünmüştü ama gerçek şu ki, milletimiz Almanlardan çok daha üstün.

Uzun tarihimiz boyunca insanlarımız Amerika Kıtası’na ve Pasifik Kıyısı boyunca uzanan bölgelere yayıldılar ve Amerika’da Hintliler, Güney Pasifik’te ise Doğu Asyalı etnik gruplar haline geldiler.

Hepimiz biliyoruz ki, ulusal üstünlüğümüz nedeniyle, gelişen ve müreffeh Tang Hanedanlığı döneminde medeniyetimiz dünyanın zirvesindeydi. Biz dünya medeniyetinin merkeziydik ve dünyadaki hiçbir medeniyet bizimkiyle kıyaslanamazdı. Daha sonra kayıtsızlığımız, dar görüşlülüğümüz ve ülkemizin içine kapanmışlığımız nedeniyle Batı medeniyeti bizi geride bıraktı ve dünyanın merkezi Batı’ya kaydı.

Tarihi incelerken şu soru sorulabilir: Dünya medeniyetinin merkezi Çin’e mi kayacak?

Yoldaş He Xin, 1988'de Merkez Komite’ye sunduğu raporda şunu ifade etti: Eğer gerçek şu ki, dünyanın liderliğinin merkezi 18. yüzyıldan itibaren Avrupa’da bulunuyordu ve daha sonra 20. yüzyılın ortalarında Amerika Birleşik Devletleri’ne kaymıştı. dünyanın liderliğinin merkezi gezegenimizin doğusuna kayacak. Ve “Doğu” elbette esas olarak Çin’i kastediyor.

Aslında Yoldaş Lui Huaquing 1980'lerde de benzer noktalara değinmişti. Tarihsel bir analize dayanarak dünya medeniyetinin merkezinin değiştiğine dikkat çekti. Doğu’dan Batı Avrupa’ya ve daha sonra Amerika Birleşik Devletleri’ne kaydı; şimdi yeniden Doğu’ya kayıyor. Dolayısıyla 19. yüzyıla İngiliz yüzyılı, 20. yüzyıla Amerikan yüzyılı dersek 21. yüzyıl Çin yüzyılı olacaktır.

Bu tarihi yasayı titizlikle anlamak ve Çin Yüzyılının gelişini selamlamak Partimizin tarihi misyonudur. Hepimizin bildiği gibi geçen yüzyılın sonunda Pekin’de Çin Yüzyılı Sunağı’nı inşa ettik.

Yeni milenyumun gelişiyle birlikte, Parti Merkez Komitesinin kolektif liderliği, Zhoukoudian’ın meşalelerini tutarak, Çin Yüzyılının gelişini karşılamaya hazırlanma sözü vermek üzere bir miting için orada toplandı. Biz bunu tarihi yasayı takip etmek ve Çin yüzyılının gerçekleşmesini Partimizin çabalarının hedefi olarak belirlemek için yapıyorduk.

Daha sonra Partimizin Onaltıncı Ulusal Kongresi siyasi raporunda ulusal dirilişin en büyük hedefimiz olması gerektiğini belirledik ve Partimizin Çin halkının öncüsü olduğunu yeni Parti Anayasamızda açıkça belirttik. Bütün bu adımlar Partimizin cesaretini ve bilgeliğini yansıtan Marksizmde büyük bir gelişmeye işaret ediyordu. Hepimizin bildiği gibi, Marx ve takipçileri hiçbir zaman hiçbir komünist partiyi belli bir halkın öncüsü olarak adlandırmamışlardır; ulusal canlanmanın bir komünist partinin sloganı olarak kullanılabileceğini de söylemediler. Cesur bir ulusal kahraman olan Yoldaş Mao Zedong bile yalnızca “küresel proleter devrim” bayrağını yükseltti, ancak o bile ulusal yeniden canlandırma sloganını en yüksek sesle duyurma cesaretine sahip değildi.

Çin Yüzyılının gelişini ulusal yeniden canlanma bayrağını yükselterek karşılamalıyız. Çin Yüzyılının gerçekleşmesi için nasıl mücadele etmeliyiz? İnsan uygarlığının olağanüstü meyvelerinden yararlanarak ve diğer etnik grupların başına gelenlerden dersler çıkararak, insanlık tarihinin değerli deneyimlerini ödünç almalıyız.

Dersler arasında eski Sovyetler Birliği ve Doğu Avrupa’da komünizmin çöküşünün yanı sıra geçmişte Almanya ve Japonya’nın yenilgileri de yer alıyor. Son zamanlarda eski Sovyetler Birliği’nde ve Doğu Avrupa ülkelerinde komünizmin çöküşünden alınan dersler üzerine çok fazla tartışma yapıldı, bu yüzden burada bunlar üzerinde durmayacağım. Bugün Almanya ve Japonya’nın derslerinden bahsetmek istiyorum.

Hepimizin bildiği gibi Nazi Almanyası da halkın, özellikle de genç neslin eğitimine büyük önem veriyordu. Nazi Partisi ve hükümeti, “Ulusal Propaganda Rehberlik Bürosu”, “Milli Eğitim ve Propaganda Dairesi”, “Dünya Görüşü Araştırma ve Eğitim Denetleme Bürosu” ve “Enformasyon Bürosu” gibi çeşitli propaganda ve eğitim kurumlarını örgütledi ve kurdu. İlkokullardan üniversitelere kadar insanların zihinlerine Alman halkının üstün olduğu fikrini aşılamayı ve Aryan halkının tarihsel misyonunun, hakları “yönetme” olan “dünyanın efendileri” olmak olduğuna insanları ikna etmeyi amaçladı. dünyada.” O zamanlar Alman halkı bugün olduğundan çok daha birlik içindeydi.

Yine de Almanya, müttefiki Japonya ile birlikte büyük bir utanç içinde mağlup oldu. Neden? Büyük güçlerin gidişatını belirleyen yasaları araştırdığımız, Almanya ve Japonya’nın hızlı büyümesini analiz etmeye çalıştığımız Politbüro’nun çalışma toplantılarında bazı sonuçlara ulaştık. Alman modeline göre yeniden canlanmaya karar verdiğimizde onların yaptığı hataları tekrarlamamamız gerekiyor.

Özellikle yenilgilerinin temel nedenleri şunlardır: Birincisi, düşmanları tek tek yok etme ilkesine bağlı kalmadıkları için aynı anda çok fazla düşmanları vardı; ikincisi, çok aceleciydiler, büyük başarılar için gereken sabır ve azimden yoksunlardı; üçüncüsü, acımasız olma zamanı geldiğinde çok yumuşak oldukları ortaya çıktı ve bu nedenle daha sonra yeniden ortaya çıkan sorunlar ortaya çıktı.

O dönemde Almanya ve Japonya’nın ABD’yi tarafsız tutmayı başardığını ve Sovyet cephesinde adım adım uzun bir savaş yürüttüğünü varsayalım. Eğer bu yaklaşımı benimseyip araştırmalarını ilerletmek için biraz zaman kazansalardı, sonunda nükleer silah ve füze teknolojisini elde etmeyi başarsalar ve bunları kullanarak ABD ve Sovyetler Birliği’ne sürpriz saldırılar düzenleselerdi, o zaman ABD ve Sovyetler Birliği olurdu. kendilerini savunamayacaklardı ve teslim olmak zorunda kalacaklardı. Özellikle Küçük Japonya, Pearl Harbor’a sinsi saldırı başlatarak çok büyük bir hata yaptı. Bu saldırı ABD’nin hayati bölgelerini vurmadı. Bunun yerine ABD’yi savaşa, sonunda Alman ve Japon faşistlerini gömen mezar kazıcıların saflarına sürükledi.

Elbette bu üç hatayı yapıp savaşı kazanmasalardı tarih farklı bir şekilde yazılacaktı. Eğer durum böyle olsaydı Çin bizim elimizde olmazdı. Japonya başkentini Çin’e taşıyabilir ve Çin’i yönetebilirdi. Daha sonra Çin ve Japonya’nın komutası altındaki tüm Asya, doğu bilgeliğini tam anlamıyla hayata geçirecek, Almanya’nın yönettiği Batı’yı fethedecek ve tüm dünyayı birleştirecekti. Bunun elbette alakası yok. Artık konu dışına çıkmak yok.

Dolayısıyla Almanya ve Japonya’nın yenilgilerinin temel nedeni, tarihin onları “dünyanın efendileri” olarak düzenlememiş olmasıdır; çünkü onlar sonuçta en üstün ırk değillerdir.

Görünüşte, karşılaştırıldığında bugünün Çin’i o zamanki Almanya’ya endişe verici derecede benziyor. İkisi de kendilerini en üstün ırklar olarak görüyor; her ikisinin de yabancı güçler tarafından sömürülme geçmişi var ve bu nedenle intikamcı; her ikisinin de kendi otoritelerine tapınma geleneği var; her ikisi de ciddi anlamda yetersiz yaşam alanlarına sahip olduklarını düşünüyor; her ikisi de milliyetçilik ve sosyalizm bayraklarını yükseklere kaldırıyor ve kendilerini “nasyonal sosyalizm” olarak etiketliyor; ikisi de “tek devlete, tek partiye, tek lidere ve tek doktrine” tapıyor.

Ancak yine de, eğer gerçekten Almanya ile Çin arasında bir karşılaştırma yapacaksak, o zaman, Yoldaş Jiang Zemin’in belirttiği gibi, Almanya “pediatri”ye aittir — karşılaştırılamayacak kadar önemsizdir. Almanya’nın nüfusu ne kadar? Toprakları ne kadar büyük? Ve tarihi ne kadardır? Sadece üç yılda sekiz milyon milliyetçi askeri ortadan kaldırdık. Almanya kaç düşmanı öldürdü? Onlar yok olmadan önce bir düzine yıldan biraz daha kısa bir süre boyunca iktidardaydılar, oysa biz seksen yılı aşkın süredir ortalıkta olmamıza rağmen hala enerjik durumdayız. Medeniyetin değişen merkezi hakkındaki teorimiz elbette Hitler’in “dünyanın efendileri” teorisinden daha derindir. Medeniyetimiz derin ve geniştir, bu da bizim onlardan çok daha akıllı olduğumuzu belirlemiştir.

Çinli halkımız Almanlardan daha akıllı çünkü temelde bizim ırkımız onlarınkinden üstün. Sonuç olarak, daha uzun bir geçmişe, daha fazla insana ve daha geniş bir arazi alanına sahibiz. Bu temelde atalarımız bize en önemli iki mirası bıraktılar; ateizm ve büyük birlik. Bize bu mirasları veren Çin kültürümüzün kurucusu Konfüçyüs’tür.

Bu miras, Batı’dan daha güçlü bir hayatta kalma kabiliyetine sahip olduğumuzu belirledi. Çin ırkının bu kadar uzun süredir gelişebilmesinin nedeni budur. Doğal, insan kaynaklı ve ulusal felaketler ne kadar şiddetli olursa olsun, “ne gök ne de yer tarafından gömülmemeye” mahkumuz. Bu bizim avantajımız.

Örnek olarak savaşa tepkiyi ele alalım. Amerika Birleşik Devletleri’nin bugün ayakta kalmasının nedeni, anakarasında hiçbir zaman savaş görmemiş olmasıdır. Düşmanları anakarayı hedef aldığında, bu düşmanlar, kongre tartışmayı bitirip başkana savaş ilan etme yetkisi vermeden önce Washington’a ulaşacaktır. Ama bizim için bu önemsiz şeylerle zaman kaybetmiyoruz. Yoldaş Deng Xiaoping bir keresinde şöyle demişti: “Partinin liderliği karar vermede hızlıdır. Bir karar alındıktan sonra hemen uygulanır. Kapitalist ülkelerdeki gibi önemsiz şeylerle vakit kaybetmek yok. Bu bizim avantajımız! Partimizin demokratik merkeziyetçiliği büyük birlik geleneği üzerine inşa edilmiştir. Faşist Almanya da üst düzey merkeziyetçiliği vurgulasa da, yalnızca tepedeki liderin gücüne odaklandı, merkez grubun kolektif liderliğini göz ardı etti. Bu yüzden Hitler hayatının ilerleyen dönemlerinde pek çok kişi tarafından ihanete uğradı ve bu da Nazilerin savaş kapasitelerini temelden tüketti.

Bizi Almanya’dan farklı kılan şey, tamamen ateist olmamız, oysa Almanya’nın esasen Katolik ve Protestan bir ülke olmasıydı. Hitler yalnızca yarı ateistti. Hitler de sıradan vatandaşların zekasının düşük olduğuna ve bu nedenle liderlerin karar vermesi gerektiğine inanmasına ve o dönemde Alman halkının Hitler’e tapmasına rağmen, Almanya’nın geniş anlamda bilgelere tapma geleneği yoktu. Çin toplumumuz her zaman bilgelere tapmıştır ve bunun nedeni bizim hiçbir Tanrıya tapmamamızdır. Bir tanrıya tapındığınızda, Ortadoğu ülkelerinde olduğu gibi o kişiyi tanrının temsilcisi olarak tanımadığınız sürece, aynı anda o kişiye tapınamazsınız. Öte yandan, bir kişiyi bilge olarak tanıdığınızda elbette onun lideriniz olmasını isteyeceksiniz…. Bu bizim demokratik merkeziyetçiliğimizin temelidir.

Sonuç olarak, Batı parlamentosuna dayalı demokratik sisteme direnme konusunda güvenilir bir güç yalnızca Çin’dir. Hitler’in Almanya’daki diktatörlüğü belki de tarihteki anlık bir hataydı.

Belki şimdi neden ateizmi daha da yaygınlaştırmaya karar verdiğimizi anlamışsınızdır. Teolojinin Batı’dan Çin’e girmesine izin verirsek, içimizi boşaltırsak, tüm Çinlilerin Tanrı’yı dinlemesine ve Tanrı’yı takip etmesine izin verirsek, kim bizi itaatle dinleyecek ve takip edecek? Eğer sıradan insanlar Yoldaş Hu Jintao’nun nitelikli bir lider olduğuna inanmazsa, onun otoritesini sorgular ve onu izlemek isterse, toplumumuzdaki dini takipçiler neden Tanrı’yı kiliselerde bıraktığımızı sorgularsa, Partimiz Çin’i yönetmeye devam edebilir mi?

Almanya’nın “yeryüzünün efendisi” olma hayali başarısızlıkla sonuçlandı çünkü sonuçta tarih onlara bu büyük misyonu bahşetmedi. Ancak Almanya’nın deneyimlerden öğrendiği üç ders, tarihi misyonumuzu tamamlayıp ırkımızı yeniden canlandırırken hatırlamamız gereken şeylerdir. Üç ders şunlardır: Ülkenin yaşam alanını sımsıkı kavrayın; Partinin ulus üzerindeki kontrolünü sıkı bir şekilde kavramak; ve “dünyanın efendisi” olma yolundaki genel yönü sıkı bir şekilde kavrayın.

Şimdi bu üç konuya değinmek istiyorum.

İlk konu yaşam alanı. Bu, Çin ırkının yeniden canlandırılmasının en büyük odak noktasıdır. Son konuşmamda, temel yaşam kaynakları (kara ve okyanus dahil) üzerindeki mücadelenin tarihteki savaşların büyük çoğunluğunun kaynağı olduğunu söylemiştim. Bilgi çağında bu değişebilir ama temelde değil. Kişi başına düşen kaynaklarımız o zamanki Almanya’nınkinden çok daha az. Ayrıca son yirmi yılı aşkın süredir yaşanan ekonomik gelişme olumsuz etki yarattı ve iklimler hızla daha kötüye doğru değişiyor. Kaynaklarımız çok kısıtlı. Çevre, özellikle toprak, su ve hava ciddi şekilde kirleniyor. Yalnızca ırkımızı sürdürme ve geliştirme yeteneğimiz değil, aynı zamanda onun hayatta kalması bile Almanya’nın o zamanlar karşılaştığından çok daha büyük bir derecede ciddi bir şekilde tehdit altındadır.

Batı ülkelerine gitmiş olan herkes bilir ki, onların yaşam alanları bizimkinden çok daha iyidir. Onların otoyol kenarlarında ormanları var, bizim sokak kenarlarında ise neredeyse hiç ağaç yok. Onların gökyüzü genellikle beyaz bulutlarla mavidir, bizim gökyüzümüz ise koyu bir pus tabakasıyla kaplıdır. Musluk suları içilebilecek kadar temiz, bizim yer altı sularımız bile filtrelenmeden içilemeyecek kadar kirli. Sokaklarda çok az insan var ve küçük bir konut binasını iki veya üç kişi işgal edebiliyor; tam tersine, sokaklarımız her zaman insanlarla dolup taşıyor ve birkaç kişi aynı odayı paylaşmak zorunda kalıyor.

Yıllar önce Sarı Felaketler diye bir kitap vardı. Amerikan tarzı tüketim yapmamız nedeniyle sınırlı kaynaklarımızın nüfusu uzun süre destekleyemeyeceği ve nüfusumuz 1,3 milyara ulaştığında toplumun çökeceği söylendi. Artık nüfusumuz bu sınırı çoktan aştı ve artık ulusumuzu ayakta tutmak için ithalata bağımlıyız. Bu konuya dikkat etmediğimiz söylenemez. Arazi Kaynakları Bakanlığı bu konuda uzmanlaşmıştır.

Ancak ‘yaşam alanı’ (lebensraum) terimi Nazi Almanyası ile çok yakından ilgilidir. Bunu çok açık bir şekilde tartışmak istemememizin nedeni, Batı’nın bizi Nazi Almanyası ile ilişkilendirmesinden kaçınmaktır, bu da Çin’in bir tehdit olduğu görüşünü güçlendirebilir. Bu nedenle He Xin’in “İnsan hakları sadece yaşam haklarıdır” şeklindeki yeni teorisine vurgu yaparken “yaşam alanı” terimini kullanmaktan kaçınmak için “mekan”dan değil, yalnızca “yaşamaktan” bahsediyoruz. Tarihsel açıdan bakıldığında Çin’in yaşam alanı sorunuyla karşı karşıya kalmasının nedeni Batılı ülkelerin Doğu ülkelerinden önce sömürge kurmasıdır. Batılı ülkeler dünyanın her yerinde sömürgeler kurarak yaşam alanı konusunda kendilerine avantaj sağlıyorlar. Bu sorunu çözmek için Çin halkını Çin’in dışına çıkarmalıyız ki Çin dışında da gelişebilsinler.

İkinci konu ise iktidar partisinin liderlik kapasitesine odaklanmamızdır. Biz bu konuda onların partisinden daha iyisini yaptık. Naziler, güçlerini Alman ulusal hükümetinin her alanına yaymış olsalar da, bizim gibi mutlak liderlik konumlarını vurgulamadılar. Bizde olduğu gibi partinin iktidarını yönetme konusunu birinci öncelik olarak ele almadılar. Yoldaş Mao Zedong, partimizin ülkeyi fethetmedeki zaferinin “üç hazinesini” özetlediğinde, en önemli “hazinenin” Çin Komünist Partisini (ÇKP) geliştirmek ve onun liderlik konumunu güçlendirmek olduğunu düşündü.

Liderlik konumumuzu güçlendirmek ve liderlik kapasitemizi geliştirmek için iki noktaya odaklanmamız gerekiyor.

Birincisi, Partimizin proletaryanın öncüsü olmasının yanı sıra Çin ırkının da öncüsü olduğunu vurgulayarak “Üç Temsil” teorisini desteklemektir. Pek çok vatandaş özel olarak şunları söylüyor: “Bizi temsil etmeniz için size, yani Komünist Partiye asla oy vermedik. Bizim temsilcimiz olduğunuzu nasıl iddia edersiniz?”

Bu konu hakkında endişelenmenize gerek yok. Yoldaş Mao Zedong, Çin halkını Çin’in dışına çıkararak Çin’deki yaşam alanı eksikliğini giderebilirsek Çin halkının bizi destekleyeceğini söyledi. O zaman “totaliterlik” veya “diktatörlük” etiketleri konusunda endişelenmemize gerek yok. Çin halkını sonsuza kadar temsil edip edemeyeceğimiz, Çin halkını Çin’den çıkarmayı başarabilmemize bağlıdır.

İkinci nokta, Çin halkını Çin’in dışına çıkarıp çıkaramayacağımız, ÇKP’nin liderlik konumunun en önemli belirleyicisidir.

Bunu neden söylüyorum?

Herkes Partimizin önderliği olmasaydı bugün Çin’in var olamayacağını biliyor. Bu nedenle Partimizin liderlik konumunu sonsuza kadar korumak en büyük prensibimizdir. 4 Haziran’dan önce, Çin ekonomisi geliştiği sürece insanların Komünist Partiyi destekleyip seveceğini belli belirsiz fark etmiştik. Bu nedenle Çin ekonomisini geliştirmek için onlarca yıllık barış zamanını kullanmak zorunda kaldık. Hangisi olursa olsun, ister beyaz kedi olsun ister siyah kedi olsun, eğer Çin ekonomisini geliştirebiliyorsa iyi bir kedidir. Ancak o zamanlar Çin’in ekonomisi geliştikten sonra uluslararası anlaşmazlıklarla nasıl başa çıkacağı konusunda olgun fikirlerimiz yoktu.

Yoldaş Xiaoping daha sonra dünyadaki ana temaların barış ve kalkınma olduğunu söyledi. Ama 4 Haziran isyanı Partimize bir uyarı verdi ve bize hâlâ taze olan bir ders verdi.

Çin’in barışçıl evriminin baskısı, zamanımızın bu iki ana temasını yeniden düşünmemize neden oluyor. Bu iki meselenin (barış ve kalkınma) hiçbirinin çözüme kavuşmadığını görüyoruz. Batılı muhalif güçler dünyayı daima kendi vizyonlarına göre değiştiriyor; Çin’i değiştirmek istiyorlar ve barışçıl evrimi kullanarak Komünist Partimizin liderliğini devirmek istiyorlar. Dolayısıyla sadece ekonomiyi geliştirirsek kontrolü kaybetme ihtimaliyle karşı karşıyayız.

4 Haziran isyanı bastırıldıktan sonra Çin’in barışçıl evrimini nasıl önleyeceğimizi ve Komünist Partinin liderliğini nasıl sürdüreceğimizi düşünüyorduk. Defalarca düşündük ama aklımıza iyi bir fikir gelmedi. İyi fikirlerimiz olmazsa Çin kaçınılmaz olarak barışçıl bir şekilde değişecek ve hepimiz tarihte suçlu olacağız. Biraz derinlemesine düşündükten sonra nihayet şu sonuca varıyoruz: Yalnızca gelişmiş ulusal gücümüzü dışa doğru ilk saldırının gücüne dönüştürerek — yalnızca insanları dışarı çıkmaya yönlendirerek — Çin halkının Komünist Partiye olan desteğini ve sevgisini sonsuza kadar kazanabiliriz. . O zaman partimiz yenilmez bir zeminde duracak ve Çin halkı Komünist Partiye bağımlı olmak zorunda kalacak. Birkaç yıl önce kırsal kesimde sıklıkla görülen bir beyitte yazıldığı gibi, kalpleri ve akıllarıyla sonsuza kadar Komünist Partiyi takip edecekler: “Başkan Mao’yu dinleyin, Komünist Partiyi takip edin!” Dolayısıyla 4 Haziran isyanı, ekonomik kalkınmayı savaş hazırlığıyla birleştirmemiz ve halkı sokağa çıkmaya yönlendirmemiz gerektiğini anlamamızı sağladı! Dolayısıyla milli savunma politikamız o günden bu yana 180 derece döndü ve “barışla savaşı birleştirme”yi giderek daha fazla vurguladık. Ekonomik kalkınmamız tamamen savaşın ihtiyaçlarına hazırlanmakla ilgilidir! Kamuoyunda hâlâ ekonomik kalkınmayı merkezimiz olarak vurguluyoruz, ancak gerçekte ekonomik kalkınmanın merkezinde savaş var! Kıyı ve kara sınırlarımızın yanı sıra büyük ve orta ölçekli şehirlerin çevresine, nükleer savaşa dayanabilecek sağlam bir yer altı “Çin Seddi” inşa etmek amacıyla “Çin Seddi Projesi”ni inşa etmek için muazzam bir çaba gösterdik. Ayrıca gerekli tüm savaş malzemelerini de depoluyoruz. Bu nedenle halkı sokağa çıkarmak ve Partinin liderlik konumunu güvence altına almak için Üçüncü Dünya Savaşı’na girmekten çekinmeyeceğiz. Her halükarda biz ÇKP olarak tarih sahnesinden asla çekilmeyeceğiz! Tarih sahnesinden çekilmek yerine tüm dünyanın, hatta tüm yerkürenin hayatı ve ölümü bizimle paylaşmasını tercih ederiz! Bir “nükleer esaret” teorisi yok mu? Demek ki nükleer silahlar tüm dünyanın güvenliğini sınırlamış olduğundan ölüm kaçınılmazsa herkes birlikte ölecek. Bana göre başka bir tür esaret daha var, yani Partimizin kaderi tüm dünyanın kaderine bağlı. Eğer biz ÇKP’nin işi biterse, Çin’in ve dünyanın sonu gelecektir.

Partimizin tarihi misyonu Çin halkını sokağa çıkmaya yönlendirmektir. Uzun vadede bakarsak tarihin bizi bu yola sürüklediğini görürüz. Birincisi, Çin’in uzun tarihi, Çin’deki ve yurtdışındaki Çinliler de dahil olmak üzere dünyanın en büyük nüfusuna yol açmıştır. İkincisi, kapılarımızı açtığımızda kar peşinde koşan batılı kapitalistler, dünyanın en büyük pazarını ele geçirmek için Çin’e sermaye ve teknoloji yatırımı yaparak kalkınmamıza yardımcı olacaklar. Üçüncüsü, çok sayıda denizaşırı Çinlimiz, yabancı sermayenin, yabancı teknolojinin ve ileri deneyimin Çin’e girmesi için en uygun ortamı yaratmamıza yardımcı oluyor. Böylece reform ve açık kapı politikamızın büyük başarıya ulaşması garanti altına alınmıştır. Dördüncüsü, Çin’in büyük ekonomik büyümesi kaçınılmaz olarak Çin halkının kişi başına düşen yaşam alanının daralmasına yol açacak ve bu da Çin’i yeni yaşam alanı arayışında dışa açılmaya teşvik edecek. Beşincisi, Çin’in büyük ekonomik genişlemesi kaçınılmaz olarak askeri kuvvetlerimizde önemli bir gelişme ile birlikte gelecek ve deniz aşırı genişlememiz için koşullar yaratacaktır. Napolyon’un zamanından bu yana Batı, uyuyan aslanın yani Çin’in olası uyanışına karşı tetikteydi. Artık uyuyan aslan ayağa kalkıp dünyaya doğru ilerliyor ve durdurulamaz hale geldi!

Ulusal rönesans yönündeki tarihi misyonumuzu gerçekleştirmek için sımsıkı tutunmamız gereken üçüncü konu nedir? Büyük “Amerika meselesine” sıkı sıkıya tutunmaktır.

Bu şok edici gibi görünse de aslında mantık çok basittir.

Yoldaş He Xin, çok makul ve çok temel bir yargıyı ortaya koydu. Parti Merkez Komitesine sunduğu raporda şunları ileri sürdü: Çin’in rönesansı, Batı’nın stratejik çıkarlarıyla temel bir çelişki içindedir ve bu nedenle kaçınılmaz olarak Batılı ülkelerin ellerinden geleni yapmasıyla engellenecektir. Yani Çin ancak ABD’nin başını çektiği batılı ülkelerin oluşturduğu ablukayı kırarak büyüyebilir ve dünyaya doğru ilerleyebilir!

Amerika Birleşik Devletleri yeni yaşam alanı kazanmak için dışarı çıkmamıza izin verir mi? Birincisi, eğer Amerika Birleşik Devletleri bizi engelleme konusunda kararlıysa, Tayvan’a, Vietnam’a, Hindistan’a ve hatta Japonya’ya anlamlı bir şey yapmamız zor olur, [yani] daha ne kadar yaşam alanına sahip olabiliriz? Çok önemsiz! Yalnızca Amerika Birleşik Devletleri, Kanada ve Avustralya gibi ülkeler kitlesel kolonizasyon ihtiyacımızı karşılayacak geniş topraklara sahiptir.

Dolayısıyla “Amerika meselesini” çözmek, diğer bütün meseleleri çözmenin anahtarıdır. Birincisi, bu bizim birçok insanın oraya göç etmesini ve hatta ÇKP’nin aynı liderliği altında başka bir Çin kurmamızı mümkün kılıyor. Amerika başlangıçta sarı ırkın ataları tarafından keşfedildi, ancak Columbus beyaz ırka itibar etti. Biz Çin milletinin torunları, bu topraklara sahip olma hakkına sahibiz! Sarı ırk sakinlerinin Amerika Birleşik Devletleri’nde çok düşük bir sosyal statüye sahip olduğu söyleniyor. Onları özgürleştirmemiz gerekiyor. İkincisi, “Amerika meselesi” çözüldükten sonra, Tayvan, Japonya ve diğer küçük ülkelerin yanı sıra Avrupa’nın batılı ülkeleri de bize boyun eğecek. Dolayısıyla “Amerika meselesini” çözmek tarihin ÇKP üyelerine verdiği görevdir.

Bazen Çin ve ABD’nin dar bir yolda buluşması kaçınılmaz olan düşmanlar olmasının ne kadar acımasız olduğunu düşünüyorum! Liu Bocheng ve Deng Xiaoping liderliğindeki Kurtuluş Ordusu Birlikleri hakkında bir film hatırlıyor musunuz? Başlık “Merkez Ovalarda Kararlı Savaş” gibi bir şey. Filmde güç ve ihtişam dolu meşhur bir söz var: “Düşmanlar dar bir yolda buluşacak, yalnızca cesurlar kazanacak!” Anakara Çin’de iktidarı ele geçirmemizi sağlayan da bu tür kazanma ya da ölme ruhudur. Çin ve ABD’nin dar bir yolda kaçınılmaz olarak karşı karşıya gelmesi ve birbiriyle savaşması tarihi bir kaderdir! Amerika Birleşik Devletleri, Rusya ve Japonya’nın aksine, Çin’i hiçbir zaman işgal edip ona zarar vermedi ve ayrıca Çin’e Japonlara karşı savaşında yardım etmedi. Ama mutlaka bir engel olacaktır, hem de en büyük engel! Uzun vadede Çin ile ABD arasındaki ilişki bir ölüm kalım mücadelesinden ibarettir.

Bir keresinde bazı Amerikalılar bizi ziyarete geldiler ve bizi Çin ile ABD arasındaki ilişkinin karşılıklı bağımlılık ilişkisi olduğuna ikna etmeye çalıştılar. Yoldaş Xiaoping kibar bir tavırla cevap verdi: “Gidin hükümetinize, Çin ve ABD’nin birbirine bağlı ve karşılıklı güvene dayalı böyle bir ilişkisi olmadığını söyleyin.” Aslında Yoldaş Xiaoping çok kibar davranıyordu, daha açık sözlü olabilirdi: “Çin ile ABD arasındaki ilişki bir ölüm kalım mücadelesidir.” Elbette şu anda onlardan açıkça ayrılmanın zamanı değil. Reformumuz ve dışa açılmamız hâlâ onların sermayesine ve teknolojisine bağlı, hâlâ Amerika’ya ihtiyacımız var. Bu nedenle Amerika ile ilişkimizi geliştirmek için elimizden geleni yapmalı, Amerika’dan her konuda ders almalı ve ülkemizi yeniden inşa etmek için Amerika’yı örnek almalıyız.

Bu yıllarda dış ilişkilerimizi nasıl yönettik? Onları memnun etmek için gülen bir yüz takınmak zorunda kalsak da, sol yanağımıza vurduktan sonra onlara sağ yanağımızı vermek zorunda kalsak bile, ABD ile ilişkimizi ilerletmek için yine de katlanmak zorundayız. “Wuxun’un Hikayesi” filmindeki Wuxun karakterini hatırlıyor musunuz? Görevini yerine getirmek için o kadar çok acıya katlandı, o kadar çok dayak ve tekme yedi ki! Amerika Birleşik Devletleri bugün dünyanın en başarılı ülkesidir. Ancak tüm yararlı deneyimlerini öğrendikten sonra onu gelecekte değiştirebiliriz. Her ne kadar şu anda Amerika’nın “Çin ve Amerika Birleşik Devletleri birbirine güveniyor, onurunu ve rezilliğini paylaşıyor” tarzını taklit ediyor olsak da, uygarlığımızın tarihinin bize bir dağın iki kaplanın yaşamasına izin vermediğini defalarca öğrettiğini unutmamalıyız. birlikte.

Yoldaş Xiaoping’in vurguladığı şeyi de asla unutmamalıyız: “Hırslarınızı açığa vurmaktan ve başkalarını yoldan çıkarmaktan kaçının.” Gizli mesaj şu: Amerika’ya katlanmalıyız; nihai hedeflerimizi gizlemeli, yeteneklerimizi saklamalı ve fırsatı beklemeliyiz. Bu sayede zihnimiz netleşir. Neden İstiklal Marşımızı barışçıl bir şeyle güncellemedik? Marşın savaş temasını neden değiştirmedik? Bunun yerine bu kez Anayasayı değiştirirken ilk defa açıkça “Gönüllüler Marşı”nın milli marşımız olduğunu belirttik. Böylece neden sürekli yüksek sesle “Amerikan meselesi” değil de “Tayvan meselesi” hakkında konuştuğumuzu anlayacağız. Hepimiz “bir işi başka bir şeyin kılıfı altında yapmak” ilkesini biliyoruz. Eğer sıradan insanlar gözlerinde sadece Tayvan’ın küçük adasını görebiliyorsa, o zaman siz de ülkemizin elitleri olarak davamızın tüm resmini görebilmelisiniz. Bu yıllarda Yoldaş Xiaoping’in düzenlemesine göre Kuzey’deki topraklarımızın büyük bir kısmı Rusya’ya verildi; Parti Komitemizin gerçekten aptal olduğunu mu düşünüyorsunuz?

Amerika sorununu çözmek için gelenek ve kısıtlamaları aşabilmeliyiz. Tarihte bir ülke başka bir ülkeyi mağlup ettiğinde veya başka bir ülkeyi işgal ettiğinde, fethedilen topraklardaki tüm insanları öldüremezdi çünkü o zamanlar insanları kılıçlarla, uzun mızraklarla, hatta tüfeklerle veya makineli tüfeklerle etkili bir şekilde öldüremezdiniz. Dolayısıyla insanları o toprakta tutmadan bir toprak parçası kazanmak mümkün değildi. Ancak Amerika’yı bu şekilde fethetseydik, oraya çok fazla insanı göç ettiremezdik.

Ancak Amerika’yı “temizlemek” için özel yöntemler kullanarak Çin halkını oraya yönlendirebiliriz. Bize kalan tek seçenek bu. Bu, bizim bunu yapmaya istekli olup olmamamız meselesi değil. “Amerika’yı temizlemek” için bizim için ne tür özel araçlar mevcut?

Savaşçılar, toplar, füzeler ve savaş gemileri gibi geleneksel silahlar işe yaramayacaktır; nükleer silahlar gibi son derece yıkıcı silahlar da olmayacaktır. Her ne pahasına olursa olsun Tayvan meselesini çözeceğimizi haykırmamıza rağmen, nükleer silah kullanarak Amerika ile birlikte yok olmayı isteyecek kadar aptal değiliz. Ancak birçok insanı öldürebilecek tahribatsız silahlar kullanarak Amerika’yı kendimize ayırabiliriz. Modern biyolojik teknoloji hızla gelişiyor ve birbiri ardına yeni biyolojik silahlar icat ediliyor. Elbette boş durmadık, geçtiğimiz yıllarda bu tür silahlara hakim olma fırsatını yakaladık. Amerika’yı “temizleme” amacımıza bir anda ulaşabilecek durumdayız. Yoldaş Xiaoping hala bizimleyken, Parti Merkez Komitesi, uçak gemisi grupları geliştirmemek ve bunun yerine düşman ülkenin kitlesel nüfusunu ortadan kaldırabilecek öldürücü silahlar geliştirmeye odaklanmak konusunda doğru kararı verme öngörüsüne sahipti.

İnsani açıdan bakıldığında Amerikan halkına bir uyarıda bulunarak onları Amerika’yı terk etmeye, yaşadıkları toprakları Çin halkına bırakmaya ikna etmeliyiz. Ya da en azından Amerika Birleşik Devletleri’nin yarısını Çin’in kolonisi olarak bırakmalılar çünkü Amerika ilk kez Çinliler tarafından keşfedildi. Peki bu işe yarar mı? Eğer bu strateji işe yaramazsa geriye tek bir seçenek kalıyor. Yani, Amerika’yı “temizlemek” için kararlı yöntemler kullanın ve Amerika’yı bir an önce bizim kullanımımıza ayırın. Tarihsel deneyimimiz, biz bunu başardığımız sürece dünyada hiç kimsenin bizim hakkımızda bir şey yapamayacağını kanıtlamıştır. Üstelik lider ABD giderse, diğer düşmanlar da bize teslim olmak zorunda kalacak.

Biyolojik silahların acımasızlığı emsalsizdir, ancak Amerikalılar ölmezse Çinlilerin ölmesi gerekecek. Eğer Çin halkı mevcut topraklara bağlanırsa, topyekun bir toplumsal çöküşün yaşanması kaçınılmazdır. Yellow Peril’in yazarının hesaplamasına göre Çinlilerin yarısından fazlası ölecek ve bu rakam 800 milyondan fazla insan olacak! Kurtuluştan hemen sonra sarı topraklarımız yaklaşık 500 milyon insanı barındırırken, bugün resmi nüfus rakamı 1,3 milyarın üzerindedir. Bu sarı toprak kapasitesinin sınırına ulaştı. Bir gün kim bilir ne kadar zamanda gelecek, büyük çöküş her an yaşanacak ve nüfusun yarısından fazlası göç etmek zorunda kalacak.

Kendimizi iki senaryoya hazırlamalıyız. Biyolojik silahlarımız sürpriz saldırıda başarılı olursa Çin halkı, ABD’ye karşı mücadelede kayıplarını minimumda tutabilecek. Ancak saldırı başarısız olursa ve ABD’nin nükleer misillemesine yol açarsa, Çin muhtemelen nüfusunun yarısından fazlasının yok olacağı bir felaketle karşı karşıya kalacak. Bu nedenle büyük ve orta ölçekli şehirlerimiz için hava savunma sistemlerine hazır olmamız gerekiyor. Ne olursa olsun, ne zorluklara, ne fedakarlıklara rağmen Partimizin, Devletimizin, milletimizin geleceği için ancak korkusuzca ilerleyebiliriz. Nüfusun yarısından fazlası ölse bile yeniden üretilebilir. Ama Parti düşerse her şey gider, hem de sonsuza dek yok olur.

Çin tarihinde hanedanların yer değiştirmesinde her zaman acımasızlar kazanmış, iyilikseverler ise her zaman başarısız olmuştur. En tipik örnek, Liu Bang’i yendikten sonra onu takip etmeyi ve güçlerini ortadan kaldırmayı başaramayan Chu Kralı Xiang Yu’ydu ve onun hoşgörüsü Xiang Yu’nun ölümü ve Liu’nun zaferiyle sonuçlandı…. Bu nedenle kararlı tedbirlerin alınmasının önemini vurgulamamız gerekiyor. Gelecekte iki rakip Çin ve ABD eninde sonunda dar bir yolda buluşacak ve bizim Amerikalılara karşı hoşgörümüz Çin halkına karşı zulüm anlamına gelecektir. Burada bazı insanlar bana şunu sormak isteyebilir: Peki ya Amerika Birleşik Devletleri’ndeki milyonlarca yurttaşımız? Şunu sorabilirler: Biz Çinlilerin diğer Çinlileri öldürmesine karşı değil miyiz?

Bu yoldaşlar çok bilgiç; yeterince pragmatik değiller. Eğer Çinlilerin diğer Çinlileri öldürmemesi gerektiği ilkesinde ısrar etseydik Çin’i kurtarır mıydık? Amerika Birleşik Devletleri’nde yaşayan birkaç milyon Çinli için bu elbette büyük bir sorundur. Bu nedenle son yıllarda genetik silahlar yani sarıları öldürmeyen silahlar üzerinde araştırmalar yapıyoruz. Ancak bu tür araştırmalarla sonuç çıkarmak son derece zordur.

Dünya çapında genetik silahlar üzerine yapılan araştırmalar arasında en gelişmiş olanı İsrail’dir. Genetik silahları Arapları hedef almak ve İsraillileri korumak için tasarlandı. Ancak onlar bile fiili konuşlandırma aşamasına gelmediler. Bazı araştırmalarda İsrail ile işbirliği yaptık. Belki İsraillileri korumak için kullanılan bazı teknolojileri tanıtabilir ve bu teknolojileri sarı insanları koruyacak şekilde yeniden şekillendirebiliriz. Ancak teknolojileri henüz olgunlaşmadı ve birkaç yıl içinde onları geçmemiz zor. Genetik silahlarda bir ilerleme kaydedilmesi için beş ya da on yıl geçmesi gerekiyorsa, daha fazla beklemeyi göze alamayız.

Bizim gibi eski yoldaşların bu kadar beklemeye tahammülleri yok, çünkü yaşayacak çok fazla zamanımız yok. Benim yaşımdaki eski askerler beş ya da on yıl daha bekleyebilirler ama Japonya’ya karşı savaş döneminden ya da birkaç eski Kızıl Ordu askerinden olanlar daha fazla bekleyemezler.

Bu nedenle genetik silahlarla ilgili beklentilerimizden vazgeçmemiz gerekiyor. Elbette, başka bir açıdan bakıldığında, Amerika Birleşik Devletleri’nde yaşayan Çinlilerin çoğunluğu bizim yükümüz haline geldi, çünkü uzun süredir burjuva liberal değerleri tarafından yozlaştırıldılar ve Partimizin liderliğini kabul etmeleri onlar için zor olacaktı. Eğer savaştan sağ çıkabilselerdi, gelecekte onlarla başa çıkmak ve onları reforme etmek için kampanyalar başlatmamız gerekecekti. Koumintang’ı (KMT) yeni mağlup edip Çin Anakarasını özgürleştirdiğimizde, burjuva sınıfından ve entelektüellerden pek çok insanın bizi çok sıcak karşıladığını, ancak daha sonra “gericilerin bastırılması” gibi kampanyalar başlatmak zorunda kaldığımızı hâlâ hatırlıyor musunuz? ” ve “Sağ Karşıtı Hareket” bunları temizleyecek ve reforme edecek mi? Bazıları uzun süre saklanıyordu ve Kültür Devrimi’ne kadar açığa çıkmamıştı. Tarih, herhangi bir toplumsal çalkantının muhtemelen çok sayıda ölüme yol açacağını kanıtladı.

Belki şöyle ifade edebiliriz: Ölüm, tarihi ileriye taşıyan motordur. Üç krallık döneminde kaç kişi öldü? Cengiz Han Avrasya’yı fethettiğinde kaç kişi öldü? Mançu Çin’in iç kısımlarını işgal ettiğinde kaç kişi öldü? 1911 Devrimi sırasında çok fazla insan ölmedi ama Üç Büyük Dağ’ı devirdiğimizde ve “gericilerin bastırılması”, “Üç Karşıtı Sefer” ve “Beş Karşıtı Sefer” gibi siyasi kampanyalar sırasında öldü. en az 20 milyon insan öldü. Bugün bazı gençlerin savaşları ve insanların öldüğünü duyduklarında korkudan titreyeceklerinden endişeliydik.

Savaş zamanlarında ölü insanları görmeye alışkınız. Her yerde kan ve et uçuşuyordu, tarlalarda yığınlar halinde cesetler yatıyordu ve kan nehirler gibi akıyordu. Hepsini gördük. Savaş alanlarında herkesin gözleri öldürmekten kırmızıya döndü çünkü bu bir ölüm kalım mücadelesiydi ve yalnızca cesur olanlar hayatta kalabilirdi.

Bir ya da iki yüz milyon Amerikalıyı öldürmek gerçekten de acımasızdır. Ancak ÇKP’nin dünyaya liderlik edeceği Çin yüzyılını güvence altına alacak tek yol budur. Biz devrimci yardımseverler olarak ölüm istemiyoruz. Ancak tarih bizi Çinlilerin ve Amerikalıların ölümleri arasında bir seçim yapmakla karşı karşıya bırakırsa ikincisini seçmek zorunda kalırız çünkü bizim için Çin halkının ve Partimizin yaşamını korumak daha önemlidir. Bunun nedeni sonuçta biz Çinliyiz ve ÇKP üyeleriyiz. ÇKP’ye, Parti’ye katıldığımız günden beri hayat her zaman her şeyin üstünde olmuştur! Tarih ne kadar doğru bir seçim yaptığımızı gösterecek.

Şimdi, konuşmamı bitirmek üzereyken, muhtemelen neden bilmek istediğimizi anlıyorsunuz, eğer bir gün gizlice Amerika’yı “temizlemek” için kararlı yöntemler benimsersek insanların bize karşı ayaklanıp ayaklanmayacağını. Çin yirmi yılı aşkın bir süredir barışın tadını çıkarıyor ve bütün bir nesil savaşla sınanmadı. Özellikle İkinci Dünya Savaşı’nın sona ermesinden bu yana savaşın formatlarında, savaş kavramında ve savaş etiğinde birçok değişiklik yaşandı. Özellikle eski Sovyetler Birliği ve Doğu Avrupa Komünist devletlerinin çöküşünden bu yana, Batı ideolojisi bir bütün olarak dünyaya hakim hale gelmiş ve Batının insan doğası teorisi ve Batının insan haklarına bakışı gençler arasında giderek yaygınlaşmıştır. Çin’deki insanlar. Bu nedenle halkın tutumundan pek emin değildik. Eğer halkımız Amerika’nın “temizlenmesine” temelden karşı çıkıyorsa, elbette buna uygun tedbirleri almak zorunda kalacağız.

Anketi neden web yerine idari yollarla yapmadık? Yaptığımız şeyi iyi bir nedenden dolayı yaptık.

Öncelikle yapay çıkarımları azaltmak ve insanların gerçek düşüncelerini aldığımızdan emin olmak için bunu yaptık. Ayrıca bu daha gizlidir ve anketimizin gerçek amacını açığa çıkarmaz. Ancak en önemlisi, çevrimiçi olarak sorulara yanıt verebilen kişilerin çoğunun nispeten iyi eğitimli ve zeki sosyal gruplardan oluşmasıdır. Halkımız arasında belirleyici rol oynayan sert ve lider gruplardır. Eğer bizi desteklerlerse halk da bizi takip edecektir. Bize karşı çıkarlarsa insanları kışkırtma, toplumsal huzursuzluk yaratma gibi tehlikeli bir rol oynayacaklar.

Çok rahatlatıcı olduğu ortaya çıktı ki boş bir test kağıdı teslim etmemişler. Aslında 80'in üzerinde puan alan bir test ödevi teslim ettiler. Bu, Partimizin son birkaç on yıldaki propaganda ve eğitim alanındaki çalışmalarının mükemmel meyvesidir.

Elbette Batı etkisindeki birkaç kişi savaş esirlerine, kadın ve çocuklara ateş açılmasına karşı çıktı. Herkes deli mi? Bazıları şöyle dedi: “Çinliler kendilerini barışsever insanlar olarak etiketlemeyi seviyorlar ama aslında onlar en acımasız insanlar. Yorumlar öldürme ve katletmeyi çağrıştırıyor ve kalbimi ürpertiyor.”

Her ne kadar bu tür bir bakış açısına sahip çok fazla insan olmasa da ve bunlar genel durumu önemli bir şekilde etkilemeyecek olsa da, yine de bu tür argümanlara yanıt verebilmek için propagandayı güçlendirmemiz gerekiyor.

Bu, Yoldaş He Xin’in halihazırda merkezi hükümete bildirilmiş olan son makalesinin güçlü bir şekilde propagandasını yapmaktır. Web sitesinden bakabilirsiniz.

Aramak için anahtar kelimeleri kullanarak web sitesine girerseniz, bir süre önce yoldaş He Xin’in bir röportaj sırasında Hong Kong Business News’e şunu söylediğini göreceksiniz: “ABD’nin şok edici bir komplosu var.” Elindeki bilgilere göre, 27 Eylül’den 1 Ekim 1995'e kadar, Amerika Birleşik Devletleri tarafından finanse edilen Mikhail Sergeevich Gorbaçov Vakfı, aralarında George W. Bush’un da bulunduğu dünyanın en önemli devlet adamlarını, ekonomik liderlerini ve bilim adamlarını bir araya getirdi. O zamanlar ABD Başkanı değildi), Barones Thatcher, Tony Blair, Zbigniew Brzezinski’nin yanı sıra George Soros, Bill Gates, fütürist John Naisbitt vb. dünyanın en popüler karakterlerinin tümü San Francisco Fairmont otelinde Küreselleşmeyle ilgili sorunları ve insanlığı 21. yüzyıla doğru ilerlemesi için nasıl yönlendirebileceğimizi tartışan üst düzey bir yuvarlak masa konferansı için. He Xin’in elindeki bilgilere göre, toplantıya katılan dünyanın önde gelen insanları, 21. yüzyılda dünya nüfusunun yalnızca yüzde 20'sinin dünya ekonomisini ve refahını sürdürmek için yeterli olacağını, geri kalan yüzde 80'in yani 4/5'inin yeterli olacağını düşünüyorlardı. Dünya nüfusunun %50'si yeni değerler üretemeyen insan çöplerinden oluşacak. Toplantıya katılanlar, yüzde 80'i aşan bu nüfusun çöp bir nüfus olacağını ve bunların kademeli olarak ortadan kaldırılması için “ileri teknoloji” araçlarının kullanılması gerektiğini düşünüyordu.

Düşmanlar gizliden gizliye halkımızı yok etmeyi planladıklarına göre, onlara karşı elbette sonsuz merhametli ve şefkatli olamayız. Yoldaş He Xin’in makalesi doğru zamanda yayınlandı; kısasa kısas savaş yaklaşımımızın doğruluğunu kanıtladı… [ve] Yoldaş Deng Xiaoping’in ABD askeri stratejisine karşı konuşlanma konusundaki büyük öngörüsü.

Elbette, Yoldaş He Xin’in görüşlerini yayarken, düşmanın uyanıklığını artırmaktan kaçınmak için makaleyi Parti gazetelerinde yayınlayamayız. He Xin’in konuşması düşmana, “temiz” nükleer teknolojinin yanı sıra biyolojik silah teknolojisi de dahil olmak üzere modern bilim ve teknolojiyi kavradığımızı ve onların nüfusunu büyük ölçekte ortadan kaldırmak için güçlü önlemler kullanabileceğimizi hatırlatabilir.

Bahsetmek istediğim son sorun, askeri muharebe hazırlıklarının sıkı bir şekilde ele alınmasıdır.

Şu anda ileri veya geri gitmenin kavşağındayız. Bazı yoldaşlar, ülkemizin her yerinde sorunların sel gibi aktığını gördüler; yolsuzluk sorunu, devlete ait işletme sorunu, bankanın kötü hesap sorunu, çevre sorunları, toplum güvenliği sorunları, eğitim sorunları, AIDS sorunu, çeşitli itiraz sorunları, hatta isyan sorunu. Bu yoldaşlar askeri savaşlara hazırlanma kararlılığında bocaladılar. Şöyle düşündüler: Önce siyasi reform sorununu ele almalılar, yani önce kendi siyasi reformumuz gelsin. İç sorunları çözdükten sonra dış askeri savaş sorununu da çözebiliriz.

Bu bana 1948'deki Çin Devrimi’ndeki kritik dönemi hatırlatıyor. O sıralarda Halk Kurtuluş Ordusu’nun “atları Yangtze Nehri’nde su içiyordu” ancak kurtarılan bölgelerin her yerinde son derece karmaşık durumlarla ve zor sorunlarla karşı karşıya kalıyorlardı ve merkezi otoriteye her gün acil durum raporları geliyordu. Ne yapalım? İlerlemeden önce arka bölgeleri ve iç meseleleri halletmeyi mi bırakmalıyız, yoksa Yangtze Nehri’ni tek bir gayretle geçmeye mi devam etmeliyiz? Başkan Mao, olağanüstü bilgeliği ve cesaretiyle “Devrimi sonuna kadar sürdürün” yürüyüş emrini verdi ve tüm Çin’i kurtardı. Daha önce düşünülen “ciddi” çatışan sorunların tümü, ileriye doğru ilerleyen bu büyük devrimci dalgada çözüldü.

Artık devrim döneminde Yangtze Nehri günlerinde “atların su içtiği” kritik dönemdeyiz gibi görünüyor, ABD sorununu tek hamlede çözdüğümüz sürece iç sorunlarımız da kolaylıkla çözülecek. çözüldü. Bu nedenle, askeri savaş hazırlıklarımız Tayvan’ı hedef alıyor gibi görünse de aslında ABD’yi hedef alıyor ve hazırlık, uçak gemilerine veya uydulara saldırmanın kapsamının çok ötesinde.

Marksizm, şiddetin Çin yüzyılının doğuşunun ebesi olduğuna dikkat çekti. Savaş yaklaşırken gelecek nesillerimiz için umut doluyum