Παράθυρο

Ο φόβος του νέου, η αλλαγή, η παράδοση στη μη ελεγχόμενη τυχαιότητα, η εμμονική προσύλωση στο εδώ ακόμα και αν μας χαρακώνει την ψυχή, ο χειρότερος εγκλωβισμός στη ζωή του ανθρώπου, καταγεγραμμένος σε ένα από τα ομορφότερα ποιήματα του Καβάφη που έπεσα πάνω του ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμουν :

«Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για. νάβρω τα παράθυρα. — Όταν ανοίξει

ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. —

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.

Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.»

Η αναζήτηση των αιτιών για το δραματικό τώρα, η συνείδηση για το ότι χάσαμε το έλεγχο της ζωής μας και κατάντησε ένα πλέγμα υποχρεώσεων και συνηθειών, το σύρσιμο της ψυχής προς την ελπίδα (Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θα ναι παρηγοριά) και η βίαια οπισθοχώρηση στο ηδονικά βασανιστικό παρόν(Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω- Το Φως θα’ναι μια νέα τυραννία)….

Όμως το Φως δεν είναι ποτέ τυραννία.

Εξάλλου «Μικρή ή μεγάλη,

η τιμωρία είναι πάντα καλύτερη από το αβέβαιο,

το ατελείωτο μαρτύριο του φόβου» Στέφαν Τσβάιχ ( από το έργο του «ο Φόβος», ένα κλασικό κείμενο γραμμένο την ίδια εποχή των ψυχαναλυτικών κειμένων του Φρόυντ)

Η διαδρομή πάντα είναι ανηφορική. Θέλει ευθύνη η θλίψη. Μα το ξέφωτο αποζημιώνει μέχρι και το τελευταίο βάσανο, την παραμικρή αμυχή, το κάθε ψεγάδι.

Μην ζητάτε επουλώσεις. Ξέφωτα να ζητάτε.

Χ.Π