Week 2 al & Oeps alweer week 3
Host voor het ‘échie’
Donderdag was mijn eerste echte zelfstandige host-dag. En men, dat was ook gelijk een goede. Ik mocht drie nieuwe vrijwilligers ophalen en wegwijs maken en host Sjoerdtje bij het vliegveld brengen.
Ze ging weer op weg naar het Friese land.
Tussen het ophalen en wegbrengen door maakte ik mijn 2e maaltijd. Ik ging voor ‘makkelijk’: dat is relatief met 25/30 personen. Het werd pasta pesto, ik kom natuurlijk net ‘uit de studentenwereld’. Het ging even wat minder soepel. Ik had een timer aangezet op mijn fitbit voor het koken van de pasta, ideaal dacht ik, was het ook, maar je moet als je aan heel veel dingen tegelijk moet denken, niet dan nog even (alleen) denken ik laat het nog 1 minuutje aanstaan. Dat werd iets later. Dus was het ‘overcooked’ pasta. Gelukkig een lieve mede-vrijwilliger die even meedacht. Dan doen we dit en dat… Heel wat ijsklontjes bij de pasta gegooid, zodat het in ieder geval niet nog verder zou garen. Ik heb er gelukkig niks van gehoord van de vrijwilligers, of ze durfden niet zoveel te zeggen;)
Ook had ik heel veel hulp van een partner van een van de vrijwilligers. Supertof. Want op zo’n eerste hectische dag kon ik alle hulp gebruiken. Want als je gekookt hebt ben je nog niet klaar, want staan er heel wat vieze (als je geluk hebt aangekoekte) pannen, snijplanken en bakken op je te wachten om afgewassen te worden op een mini-stukje aanrecht, met heet water uit de waterkoker. Maar het was gezellig, dikke pret met deze Vlaamse gast die mij hielp over alle stopwoordjes. Je leert veel over/van andere talen maar ook die van jezelf! Een paar stopwoordjes van mij, of Nederland, zijn dus, ‘zo’, ‘lekker’, ‘nou’, ‘heerlijk’.
‘s Avonds net voor het ophalen van de derde vrijwilliger ben ik ook nog even met mede-vrijwilligers naar een afscheidsdinertje geweest: die zijn er veel! Idyllische plek wel, aan het water, met bootjes, heerlijke Grieks eten, met ook een klein stukje van het kamp in de verte: een gek contrast! Dit Griekse eten heet ook wel ‘mezze’, vaak bestel je dan allemaal kleine gerechtjes en die deel je met elkaar: de Griekse ‘tapas’! Heel gezellig wel. Roos, een vrijwilliger ook uit de Red House, reed gezellig even met mij mee om een 60-jarige vrijwilliger op te halen. Ja hoor, ook op die leeftijd geen probleem om voor BRF aan de slag te gaan:)
Vrijdagochtend was het snel even nog alle ingrediënten op een rij gezet en tijd voor de boodschappen! Bij de Lidl groots inslaan:)… Voor…. een Spaanse omelet zaterdag en rode bietensalade zondag. Ik vind het lastig om te bedenken wat ik die vrijdag verder nog meer gedaan heb… Ik kan mij zo voorstellen dat dit een filmpje kijken was op het dakterras met mede-vrijwilliger Sam. Hij was van de Disney-films (want hij is inmiddels weer naar huis), lekker ontspannend, en best wel goals, met een beamer op het dakterras met uitzicht op de zee en een mooie sterrenhemel. En ‘s middag had ik de blogs van vorige keer geschreven. Toen was het alweer zaterdag. We begonnen ietsjes later, gek hoe snel iedereen zich aanpast aan een rustiger Grieks ritme. Een afspraak? Oh joh, dat komt wel:) Waarom zeg ik we trouwens? Omdat bijna altijd iemand van het team mij helpt met het koken. Het werd een grote uitdaging in de keuken deze morgen. Nu voelde het alsof ik echt, echt het meer zelf moest doen. Zonder Sjoerdtje als back-up. Gelukkig hielp Marta echt supertof, en we hebben het gerockt! Volgens het recept moest de Spaanse omelet namelijk eerst gebakken worden in een pan en daarna ‘afgebakken’ worden in de oven, en dit moest dus in dezelfde pan die dus ook ovenvast was. Maar dat is een uitdaging als je 3 keer zo’n schaal moet maken en daarbij ook moet zorgen dat je dit op de juiste temperatuur doet en het niet aanbrandt. En toen wat het klaar en leek het toch weer wat weinig, dus is Marta nog even snel naar de winkels gegaan in de straat en heeft nog wat extra ingrediënten gehaald voor een kleine ‘side salad’. Dat hielp! En het was ook lekker. Ik was zeker nog wel tot vier uur aan het opruimen het schoonmaken:) Zondag ging ik voor rood. Wonder boven wonder zijn mijn kleren (bijna) niet rood geworden! De salade was heerlijk. Net als de dag ervoor gingen we het eten naar het kamp brengen en hebben we even gezellig met het shift-team meegegeten. ‘s Avonds was een interessante avond, na gezellig wat gegeten te hebben gingen we naar een theater-voorstelling (klinkt eigenlijk te plat voor wat het was) gemaakt door vluchtelingen. Zeer indrukwekkend. In de voorstelling lagen heel veel diepe, verborgen, emoties en het raakte iedereen die ging, of al was geweest, diep. Het onrecht wat hier gaande is. Zij niet, wij of ik wel, vrijheid… dat raakt.
Heb ik trouwens al verteld over mijn spontane ontmoeting de eerste avond met de eerste Zaza? Ik was in de badkamer, om een brood-nodige douch te nemen, en ik dacht die beker op de wastafel zal ik eens even rechtop zetten, maar daar zat Zaza. Helaas liet Zaza mij een beetje schrikken met haar grote voelsprieten. En haar familie heb ik later ook mogen ontmoeten. Het kan natuurlijk aan mij liggen of ik wil het te graag geloven, maar volgens mij is familie Zaza toch een ander thuis aan het zoeken, het is hier te schoon;).
Na het vertrek van Sjoerdtje kreeg ik trouwens haar kamer. Eerst lag ik op de Giraffenkamer. Waar 4 andere bedden staan, waarvan maar 2 bezet hoor. Maar nu heb ik dus mijn eigen kamer. Ook een genot moet ik eerlijk zeggen!
Heb je wel eens van koelkastmanagement gehoord? Sommigen zullen het vast herkennen maar het is een heuse vaardigheid. Zeker als iedereen een heel eigen ritme heeft in zijn dag. Omdat er regelmatig (afscheids-)etentjes zijn en je soms eerder honger hebt o.i.d. staan er regelmatig restjes van jan en alleman in de koelkast. En dat is even een uitdaging hoe je daarmee omgaat. Benoem je het nog een keer, gooi je het zelf weg. Maar in alles vind je steeds meer een weg!
Twee keer al nu heb ik echt heerlijk gebeld met een vriendin. Als je hier zit, zit je zo in een bubbel. ‘De vrijwilligers bubbel’. Hard werken, als je aan het werk bent, en goed chillen en vaak tegelijkertijd veel nieuwe mensen leren kennen in je vrije tijd. Soms ga je goed door en daarom is het ook echt fijn dat ik nu af en toe wat meer een vrije dag neem. Omdat je als host geen shiften draait die duidelijk in een rooster staan moet je meer zelf je eigen vrije tijd indelen en ook bewust soms van het vrijwilligershuis weggaan omdat je anders kans hebt dat je door blijft gaan.
Oké, waar zitten we nu ergens op de tijdlijn? Rond maandag 23 augustus!
Maandag ging ik even boodschappen doen ‘s morgens. Het was de bedoeling dat ik daarna meerdere interpreters op zou halen bij het kamp, die vlakbij de Lidl zit.
Even als sidenote, interpreters zijn vluchtelingen die met BRF samen werken aan het bieden van zorg aan kampbewoners, door middel van vertolken.
Uiteindelijk hoefde ik alleen nog één man op te halen. Ik haalde hen op voor de weekly training. En dit keer zou die gaan over de cultuur, en in dit geval met name ook van de cultuur van de interpreters. Het was echt heel leuk om meer te leren over de culturen van de landen waar de vluchtelingen vandaan komen.
Dinsdag was weer mijn kookdag. Quinoa met zoete aardappel. Klinkt bijzonder, was het ook, maar wel de goede variant! Na het koken ging Hannie, een andere vrijwilliger, mij helpen met het reorganiseren van de keuken. Heerlijk! Kan ik heel erg van genieten! Nu weet ik weer een beetje waar ik dingen kan vinden!
Woensdag! Was mijn vrije ochtend, en écht vrij! Ik ben er heerlijk op uit gegaan. Bij een restaurant wat meer op de berg heb ik lekker een tijd gezeten en terug door de bergen naar the Red house gewandeld. Rond een uur of 1 was ik terug en was er al allerlei bezigheid in de (grote) achtertuin aan de gang. De interpreters hadden al een tijd aangegeven dat ze het leuk zouden vinden met BRF-leden te koken. Dus dat gingen we toen doen! Het gasstel etc. naar buiten zodat er meer (open) ruimte was om te koken. Traditionele Afghaanse gerechten, onder andere ‘Bolani’! Heerlijk was het! En daarna met zijn allen weer opruimen en schoonmaken.
Donderdagochtend voor het koken bedacht ik om een rondje te gaan hardlopen. Dat is heerlijk aan de kust, maar eigenlijk moet je voor een fijne temperatuur nog vroeger zijn dan 8 uur. Mijn hardlooprondje verliep wat anders dan verwacht. Ik kwam namelijk langs een kleine haven waar die morgen of eind van de nacht twee boten waren aangekomen met ongeveer 25 vluchtelingen. Toen ik daar aankwam waren er al militairen van het leger maar het was erg onrustig. Verschillende vluchtelingen probeerden aan land te komen en niet naar het kamp gebracht te worden. Zodat ze niet op Lesbos, of in Griekenland, asielaanvraag hoeven te doen. De andere vluchtelingen zaten op de pier en werden ‘bewaakt’ door de militairen. Heel gek, is het, om hier te zijn op een eiland dat ook supermooi is qua natuur en weer en dat je soms het gevoel geeft dat er niet perse heel erge dingen spelen, maar dat je dan toch ook weer met je neus op de feiten gedrukt wordt. Het raakte mij, hoe er met deze mensen omgegaan werd en wordt. Zijn we niet allemaal gelijk en even waardevol?
De rest van de dag was ik er niet echt helemaal bij. Gelukkig had ik met koken weer hulp! We maakten een combinatie van verschillende restjes omdat er anders weer veel weggegooid moet worden.
Vrijdag ging ik boodschappen doen, en dit samen met een nieuwe vrijwilliger, die de dag ervoor aangekomen was! Ik wilde dit graag doen bij wat meer lokale ‘buurtsupers’ zodat je zeker weet dat je mooie lokale groenten koopt. Dit was wel een beetje een uitdaging want je hebt natuurlijk niet perse zo’n enorm breed assortiment als in de Lidl, inclusief export. Bij een buurtsuper wilden we bonen kopen voor in de vegetarische poké bowl van zondag. En ik zag best mooie bonen liggen waarvan ik dacht dat zou wel wat kunnen zijn. Alleen het antwoord van de groenteboer was ‘no-take’. We mochten ze niet nemen (tenzij we het écht wilden) zonder ze eerst een keer in ‘taverne’, dit betekent een restaurantje, te hebben geproefd. Dus we hebben ze toch maar niet meegenomen, maar we hebben hem wel even het gerecht laten opschrijven zodat we het aan een ober kunnen laten lezen;)
Zaterdag werd het chili con carne. En oeps. Ik had dus niet perse rijst gekookt maar een meer soort risottorijst. Maar niemand heeft er wat van gezegd. Met elkaar brachten we het naar het kamp en hebben we het daar gezellig gegeten. ‘s Avonds gingen we nog even een drankje doen in de stad, gezellig! Want heel erg.. ik had Mytilini eigenlijk nog niet echt van binnen gezien.
Zondag een poké bowl, weer met Marta! Omdat we de vorige keer toch wel heel veel werk hadden aan de spaanse omelet dachten we, we gaan nu voor ‘makkelijk: een poké bowl. Maar het kostte toch wat meer tijd, oeps. Na het brengen van de maaltijd gingen we door naar het strand. Wauw, zo ontzettend mooi.
Maandag was het alweer tijd voor de boodschapjes… Na de boodschappen hadden we de weekly training, die dit keer verzorgt werd door HIAS, met super interessante informatie.
‘s Middags maakte ik kennis met Hanneke, de vrijwilligerscoördinator waar ik veel mee zal gaan samenwerken. Het was een leuke en gezellige meeting. Ik heb er zin in om samen met haar projectjes op te pakken!
Dinsdag stonden er wraps op het menu! Na het opruimen van de keuken was het tijd voor wat host-administratie. Wie heeft er al betaald voor de foodjar? Of wie nog niet? Zit het nog goed met de beddenplanning? Hoe ga ik het donderdag doen met het ophalen van 4 nieuwe mensen en met koken? De dag sloten we af bij Istoriko, de favoriete BRF-strand-hotspot.
Woensdag had ik een goede chill dag, het was tijd om er echt even uit te stappen! Zooo heerlijk! Ik ben op de fiets gestapt, na even zoeken welke goed-werkende fiets ik kon meenemen. Ik ben door Mytilini, de hoofdstad van Lesbos, gereden richting Pamfila. Daar heb ik een heerlijke, voor hier bekende, Freddo genomen, een lekkere ijskoffie, of hij echt traditioneel is weet ik eigenlijk niet. Maar in ieder geval heel goed! Daarna ben ik weer op de fiets gestapt en verder gereden. Toen kwam ik langs de Olivewood House.
Wauw, wat een geweldige gastvrijheid en ontzetttend gave producten. Ik kreeg een koffie aangeboden, gewoon nog een Freddo!:) Ik heb er denk ik wel een uur in de winkel rondgelopen, echt zo tof. Daarna op aanraden van de eigenaresse naar een strandje in de buurt gegaan. Een zand-strand, en die hebben ze niet veel op Lesbos. Hier heb ik even flink gechilld, mét de griekse koekjes die ik van de eigenaresse van de winkel had meegekregen. Weer op de fiets gesprongen en weer terug. Daar kwam ik een uitgeputte mama tegen…. En ik maakte mij een beetje zorgen om haar want ze zag er niet zo kwiek uit. Oké, vervolgens dacht ik, ik ga op zoek naar water. Een kraan daar in de buurt open gedraaid, maar helaas. Toen maar bij een huis aanbellen. Want ik wilde even zeker weten dat ze in de gaten gehouden werd en er voor haar gezorgd werd/zou gaan worden. Er kwam een vrouw bij een huis op het balkon staan maar haha dan is er echt een flinke taalbarièrre. Ik probeerde nog wat duidelijk te maken met knor-geluiden maar dat ging hem echt niet worden. Dus ja, toch maar verder fietsen. Het zat mij niet lekker. Dus ik bedacht dat ik dan maar gewoon weer langs de Olivewood House zou gaan. Ze was wel al dicht, maar goed toch proberen, tenslotte had ze aangegeven dat ik voor elke vraag bij haar terecht kon! Ze begreep mij eerst niet zo goed, we stapten in de auto en ze dacht dat ik naar het strand wilde (ofzo?). Op een gegeven moment vroeg ze toch maar even of haar schoondochter kon helpen vertalen, en toen landde het wel. Ik denk wel dat ze toen nog even dacht, van joh dat loopt wel los. Toen we bij het varken aan kwamen werd het wel duidelijker want haar leek het ook wel dat het varken even hulp nodig had met zichzelf voeden, en ze kende de eigenaar dus dat kwam helemaal goed!
Donderdag was het weer een echte host dag. Ik begin er toch wel echt meer plezier in te krijgen. Hoe tof is het, om nieuwe mensen hier te ontvangen. Maar ook mensen weer naar het vliegveld te brengen die zo’n toffe bijdrage hebben geleverd hier, ieder weer op zijn eigen manier. Dat voelt ook zo gek. Vooral nu ook, nu er steeds meer mensen weggaan en weg zijn waarmee ik mijn tijd hier begon. Maar ik wil dit graag op een positieve manier bekijken. Iedereen stapt voor een tijdje zijn dagelijkse leven uit, om hier voor een bepaalde tijd een bijdrage te leveren, en als zij weer weggaan komt er daarmee ook weer ruimte voor een nieuw persoon om weer een bijdrage te leveren op zijn/haar eigen manier, en ook weer een hoop ervaringen op te doen.
En zo zijn er dus ook deze donderdag weer 5 nieuwe teamleden bijgekomen! Op 2 momenten heb ik 4 vrijwilligers opgehaald, de vijfde verbleef al op het eiland met zijn partner. Superfijn om hen wat wegwijs te maken in het huis en een eerste start in de omgeving. En heel bizar, maar dat waren alweer drie weken op Lesbos.
