Öylesine bir öğüt niteliğinde… Neden yalnız olmayı tercih ettik?Sonrasında neden yalnızlıktan sıkıldık?Yapay zeka bile kendisinin farkında ve bizden daha dürüst…Peki bizim dürüstlüğümüz nerede?

Dijital His Eskiden dinlediğim müziklerin bir hikayesi vardı bende. Neden artık olmadıklarını anlayamıyorum. Fakat biraz sezebilime yeteneğimi geliştirdim sanırım bu dijital çağın anti-yaratıcı ama gerçek sanatçılarıyla.Eskiden olsa hemen hüzünlenip ağlardım.Müziklerle kendi yaşantımdaki sıkıntıları birleştirirdim. Sözlerini kendime yontardım.Böylece müziği yaşadığım duyguya hapsederdim.Melodi ve sözler benim zihnim olurdu.Şimdi çok başka…Artık o eski müziklerden duygusal olaylar yaratamıyorum kafamda.Sanırım dijital hissetmek istiyorum. Bu zerzenişlerim acaba dijital çağın duygu yoksunu ama güçlü olmasından mı? Yoksa,eski müziklerin duygusal doygunluk yanılgısını tekrar arıyor olmam mı sarsıyor beni? Araftayım…

Yine klişe bir yol macerası… Fakat tuhaf gözlemin getirdiği ruh hallerine değinmenin sonucunda, sıradanlık ortadan kalkar diye inanıyorum. Biraz Fransızca dilinin estetiğinden bahsedeyim. Fransızca dilinde bazı kelimelerde e harfinin üzerinde bir aksan vardır.Aslında üç tane türden daha fazla aksan var ama ben en çok bunuı seviyorum. Şöyle bir aksan “é”…Kelimelerin…

Sabah metrolarından yine bahsedeyim dedim. Cuma gününün getirdiği bereketten yararlanmak isteyen boynu bükük bir dayı tanıyorum. Hiç iletişime geçmedik. Fakat her sabah gri torbasını göstere göstere mendil satmakla tanınan biri bu…Vağ bi mendil vağ, vağ bi mendil dayılara, teyzelere vağ bi mendil diye bağırarak insanları rahatsız edeceğini düşündüğü için onların…

Kuş uçuşu sırasında yaklaşan nesnelere karşı duyarlıydım. Gerçi büyük ve aynı hacimli nesne diyerek bakış açımı sınırlandırıyorum ama benimde yapabileceğim bir şey yoktu. Gerçekten hep aynı nesne…Sürekli üzerime doğru geliyordu ve bana hiç bir zaman çarpamıyordu. Yıllar önce etrafında dönüp durduğım bu şekilsiz nesnenin içindeki hareketli canlıların oyuncağı olduğumu hatırlıyorum. Mideme dokunan yağlı gevreği ağzımın boyutundan daha büyük parçalayıp havada yakalama çabam onları heyecanlandırıyordu. Halbuki bilmiyorlardı ki beni diğerleriyle birbirine düşürdüklerini…O aralar böyle bir durum modaydı. İnsanlar bundan sıkıldılar sanıyorum ki artık bu aralar gevrek atmıyorlar. Biz ise bu durumu değiştirmek için büyük hareket eden şeye daha yakın uçmanın daha doğru olacağını düşünüp harekete geçtik ama nafile…Artık, ne oyuncağı olduğumuz eski alışkanlıklarımız var ne de insan var…Vapur birlikteliği bitti!

Aklıbaşındalık, durumlara karşı sergilenen duruşların ne kadarı gerçek olmayabilir? Tanımak, tanışmak değerini bu noktada kaybettiriyor. İnsanların yaşadığı hayatı nasıl geçirdikleri ne kadar önemlidir? Hissettikleriyle durumlara gösterilen davranışlar ne kadar uyumludur?Ya da hisler doğru mudur?Bu yazının gidişatı hiç istediğiniz cevapları vermeyebilir. Tanıdığımızı sandığımız insanlar aslında birer aldatmacadan ibaret çıkarsa bunun şaşırtıcı…

Oturduğum yerde başımın dönmesi normal değil! Başka bir ilden İzmir’e gelmiş iki çocuğun buna sebep olabileceği aşikardı. Önümden beş kez geçtikten sonra bunu sorgulamanın gereksiz olduğunun farkına vardım.Bayram gününün getirmiş olduğu menfaatlerden yararlanmak istemek herkesin hakkı olduğunu düşünür bu halk.Aynı halk, çocukları dilendirmenin de kötü olduğu konusunda yorum yapar. Bu…

Merdivenleri inerken ayak tabanımdaki ağırlığın acısı ile kendi kütlemi birden bıraktığımda hissettiğim yerçekimine isyan ettim.Çıkarken de ayrı bir dert oldu içime… Bu seferde dizimden Aşil tendonuma kadar inen ağrı dolu vakitler…Hunharca koşarak çıkıyorum merdivenleri bugün.Neredeyse bedenimi kaldıramayacak duruma geldi ayaklarım.Her neyse biraz dinleneyim dedim. Kapıdan içeri girdiğimde mavi solüsyona gözüm takıldı. Arkadaki koyu yeşilli alan, onu daha da parlaklaştırıyordu. Mavi solüsyonun içine daldım. Gözlerimi bir dakika bile ayıramıyordum. Acaba beni etkileyen renk miydi?Yoksa orada geçirdiğim dinlenme durumu mu?Benim o renge kattığım anlamım başkaymış… Merdivenler gerçekten yoruyor beni…Tekrar inmek ve çıkmanın gerekli olacağı zamana kadar biraz durup dinlenmek, parlayan maviyi kendiliğinden inşa ettirecek bana…

Bu zamana kadar koltukta otururken şaraba uzanmaya halim yoktu.Acı olduğunu düşündüğümden zaten içmek bile istemiyordum.Bu hissiyat, sadece düşüncelerimdeydi. Dilimde değil! Mumlar yandığında,şarabın düşüncelerimdeki acılığı da kayboldu. Işık kaynağı onu içmeme vesile oluyordu.Bu yüzden daha fazla mum yaktım.Kırmızı rengi o kadar parlatıyorlardı ki, şaraba doğru çekilmemek pişmanlık olurdu. Güzel bir sofrada en sevdiğim anları yaşamanın verdiği gayretle daha önce acılığını dilimde hissetmediğim şarabı yudumladım. Düşüncelerimdekinden daha az acı olduğu kanısına vardım.Acı da olsa rahatsız etmiyordu. Çünkü o an evde; ait olduğum yerdeydim. Şaraba koskocaman bir ev sığdırmışım. Yeter ki sevmeye bahane olsun bir şeyler ne olduklarının ne önemi var ki?