Coronavirus: Leren Hoe te Dansen

Deel 1: Dansen, een Masterclass, of Wat We Kunnen Leren van Landen Over Heel de Wereld

Dans is slechts ontdekking, ontdekking, ontdekking. — Martha Graham

Nederlandse vertaling van het artikel ‘Coronavirus: learning how to dance’. Vertalingen in 13 talen beschikbaar onderaan dit artikel.
Het volgende artikel in het Engels vind je hier: Coronavirus: The Basic Dance Steps Everybody Can Follow.

Een maand geleden luidden we de alarmbel met het artikel Coronavirus: Why You Must Act Now. Vervolgens vroegen we landen om onszelf meer tijd te kopen met Coronavirus: The Hammer and the Dance en we keken ook meer gedetailleerd naar de situatie in de VS met Coronavirus: Out of Many, One. Tezamen werden deze artikels bekeken door meer dan 60 miljoen mensen en vertaald in meer dan 40 verschillende talen.

Sindsdien is het aantal bevestigde coronavirus cases meer dan twintigvoudig gegroeid, van 125.000 tot meer dan tweeëneenhalf miljoen. Miljarden mensen over de wereld zijn ‘onder de Hamer’: hun regeringen hebben sterke social distancing maatregelen geïmplementeerd om de verspreiding van het virus in te dijken.

De meesten deden wat juist is: de Hamer was de juiste beslissing. Het koopt ons tijd terwijl we de epidemie verkleinen om uit te vissen wat we best doen tijdens de volgende fase, de Dans, waarin we de ruwe lockdown-maatregelen versoepelen op een voorzichtige manier, ten einde een tweede golf te voorkomen. Maar de Hamer blijft hard. Miljoenen mensen hebben hun jobs verloren, hun inkomen, hun spaargeld, hun bedrijf, hun vrijheid. De wereld heeft nood aan antwoorden: Wanneer is dit voorbij? Wanneer versoepelen we de maatregelen en gaan we naar het nieuwe normaal? Wat is ervoor nodig? Hoe zal het leven eruitzien?

Wanneer mogen we dansen?

Dit artikel zal uitleggen wanneer én hoe we zullen dansen. Meer specifiek zullen we hetvolgende ontdekken:

1. Wat kunnen we leren van de ervaringen van verschillende landen overheen de wereld?
2. Welke maatregelen zullen we moeten implementeren tijdens de Dans, zodat we naar een nieuw normaal kunnen overgaan? Tegen welke prijs?
3. Hoe kunnen we dit in realiteit brengen?

Wat zullen we leren:

De Hamer heeft ons tijd gekocht. Miljoenen mensenlevens zijn gered.
Nu weten we wat we nodig hebben om te dansen.
Vele landen hebben ons de weg getoond.
We kunnen leren van hun successen en hun fouten.
In feite hoeft de dans ons niet veel te kosten.
Mogelijk moeten we vervolgens de bedrijven en scholen niet gesloten houden,
dit wel op voorwaarde dat de we nu exact dienen te weten welke maatregelen precies nodig zijn, omdat we ons erop moeten voorbereiden.
Overheden spelen hierin een belangrijke rol.
De meeste regeringen hebben echter nog niet gedaan wat ze moeten doen.
Ze zijn ongeduldig om terug naar het normale leven over te gaan, waardoor ze overhaast te werk gaan zonder eccht klaar te zijn.
Veel landen zullen een tweede golf krijgen.
Als we de dingen juist doen kunnen we op een paar weken tijd naar het nieuwe normaal overgaan.
Onze levens zullen veranderen voor om en bij een volleigd jaar, maar deze veranderingen zullen redelijk zijn.
Ze zullen ons toelaten om zowel massieve overlijdens als economische ineenstorting te vermijden.

Dit artikel is gegroeid tot de grootte van een klein boek, zodat in plaats van alles ineens te publiceren, er één stuk per keer gepost wordt. Als je niets wil missen, kan je je inschrijven voor de nieuwsbrief (Engelstalig). Vandaag publiceren we het eerste deel van het artikel: Dansen, een Masterclass. Hier vind je Deel 2 (Engelstalig).

Let’s do it.

1. De huidige toestand wereldwijd

Het aantal besmettingen overheen de wereld blijft groeien.

Maar die grote groei maakt het moeilijker om iets positiefs op te merken: Het gaat beter.

Enkele landen zitten nog in het gevecht in het ergste deel van de crisis. Maar de die landen die snel genoeg waren om de maatregelen te nemen die ze moesten nemen hebben miljoenen mensenlevens gered.

Deze grafiek toont een rij per land. Voor elk land geldt hoe roder de dag hoe dichter het zit bij het maximum aantal dagelijkse gevallen. Landen die het roodste deel helemaal rechts hebben zitten nog in de ergste dagen tenminste in termen van het aantal nieuwe officieel bevestigde besmettingen, terwijl landen met meer gele / groene dagen op het einde hebben het ergste achter de rug. De voorwaardelijke opmaak is per rij, zodat iedere rije het volledige spectrum van groen tot rood heeft. Ik toon absolute cijfers, niet relatief ten opzichte van de populatie (‘per capita’), omdat ik een beeld wil geven niet over hoe goed de landen de crisis beantwoorden, maar wel over of er een uitbraak is en of deze onder controle gebracht is. Dat is niet afhankelijk van de populatie van het land. Ik kies landen en niet regio’s of steden omdat landen zich op het politieke niveau situeren met de grootste impact op het managen van de crisis. Ik toon geen dag-tot-dag-percentages omdat deze fel scheefgetrokken kunnen worden in de vroege groeifase van de epidemie. Merk wel op dat dit de officiëel bevestigde gevallen zijn: dit betekent dat landen die een recente toename in aantal testen hebben meestal ook een recente toename in aantal gevallen hebben. Dit zou dan niet de epidemie representeren, maar louter het rapporteren. Ik denk dat dit in deze context de meest relevante representatie is, omdat het echt aantal besmettingen (altijd) ongekend (zullen) blijven, omdat officiële cases wijd gecommuniceerd worden, and omdat er onvoldoende verfijnde gegevens zijn van het aantal testen per dag per land om hiervoor te corrigeren. In sommige landen lijken de cijfers dus mogelijk goed enkel omdat zij recenter niet zo veel testen.

Kijkende naar deze grafiek is de eerste vraag die opkomt: Wat deden al deze landen? Wat kunnen we leren van de ervaring van verschillende landen, zowel deze die de crisis konden overwinnen als deze die een uitbraak quasi volledig konden voorkomen?

Om dat te weten moeten we kijken naar waar de verschillende landen staan in de Hamer of de Dans fase.

Links: flag icons from Vathanx, NPIs from Johns Hopkins via epidemicforecasting.org, NPIs from ACAPS

Landen ‘onder de Hamer’ maken ongeveer 60% van de wereldbevolking uit. Miljarden mensen hebben hun vrijheid van beweging en kostwinning verloren. Ze moeten hun leven terug starten, maar zijn of bang, of kunnen niet.

Daarom zijn er veel landen in de Hamer fase nu plannen aan het maken om de economie beetje bij beetje te herstarten. Sommige hebben hun scholen heropend, andere hun bedrijven. to open up their economy little by little. De meeste hebben nog niets heropend.

Hoe kunnen landen diep in de Hamer fase te weten komen hoe de Dans fase er in de toekomst zal/kan uitzien? Hoe kunnen ze een plan maken dat het aantal zieken en overlijdens kan verminderen, terwijl de bevolking er mag op vertrouwen dat er geen tweede golf aankomt die hun levens terug vernietigt?

Door een teletijdmachine te gebruiken.

It’s called the internet

En de toekomst vindt plaats in Taiwan, Hong Kong, China, en Zuid-Korea.

2. De Dans Masterclass: Een reis naar de toekomst

De tunnel waar we in zitten is lang en donker, maar er is licht aan het einde wan de tunnel. We weten dat, omdat we gezien hebben hoe sommige andere landen het licht al bereikt hebben.

Als we willen weten wat er zal gebeuren na de Hamer, dan moet de eerste tussenstop op onze reis het land zijn dat als enige de Hamer fase achter de rug heeft (nvdr Zuid-Korea paste de Hamer niet over het hele land toe). Dus laat ons de reisrestricties negeren en China bezoeken.

China’s Dans na de Hamer

Artikel met meer details over China hier. Tijdslijn van gebeurtenissen hier.

China is van een piek van om en bij de 6.000 nieuwe gevallen per dag gegaan naar minder dan 60. Dat is per capita ongeveer 2.000 minder besmettingen per dag dan in de VS. China sloeg hierin door de zwaarste Hamer boven te halen die de wereld ooit gezien heeft. De ervaring van deze man schetst kort maar krachtig een beeld. De kern ervan: Alles was gesloten, iedereen thuis, de hele tijd, weken aan een stuk, overal.

Hoe ziet het leven er nu uit? Dit twitter draadje toont beelden van Beijing van 10 april.

Mensen wandelen terug in de straten — met maskers. De meeste bedrijven en trein- en busstations hebben checkpoints waar de temperatuur en gezondheidscode van mensen wordt nagekeken.

People are walking in the streets again — with masks. Most companies, transit stations or businesses have checkpoints for people’s temperature and health code.

Dit zijn codes toegekend door de overheid. Als je code groen is kan je overal heen gaan, maar als het geel of rood is moet je jezelf in zelf-quarantaine of isolatie plaatsen en dan word de toegang je ontzegd van de meeste gebouwen.

Men gaat ervan uit dat de overheid alle data van al deze apps verzamelt (centraal of regionaal), om te weten waar elke persoon geweest isn en om te traceren welke mensen mogelijk geïnfecteerd zouden kunnen zijn door een besmettelijk individu.

Vliegverkeer is nog steeds erg beperkt, maar er is er enig, met opnieuw veel testing, en voor het personeel is er personal protective equipment (PPE) met veel meer dan alleen maar mondmaskers.

Scholen blijven gesloten, maar sommige zullen heropenen tegen het einde van de maand.

De andere landen en regio’s die het meest relevant voor ons zijn, zijn Zuid-Korea, Singapore, en Taiwan.

Zuid-Korea is relevant als het eerste land dat succesvol een uitbraak overwon zonder lockdown over heel het land, en is nu succesvol aan het dansen. Singapore is relevant omdat het een lange tijd met succes danste; we kunnen leren van de fouten die daar gemaakt werden. En Taiwan is relevant omdat het nooit een echte uitbraak had ondanks het feit dat het zo dicht bij China ligt.

Laten we eens naar die drie kijken.

Taiwans eeuwige Dans

Van Taiwan dacht men dat het zou gaan lijden onder een massale uitbraak vanwege de nabijheid bij en nauwe banden met China. Echter, op 19 april stond het 104de wat betreft aantal besmettingen, met ongeveer 400 in totaal en slechts een aantal nieuwe gevallen per dag. Andora, dat 300 keer kleiner is wat bevolkingsaantal betreft, heeft twee keer zoveel besmettingen.

Taiwan bereikte dit zonder bedrijven te sluiten, zonder preventieve schoolsluitingen, en zonder verbod op sociale bijeenkomsten. Taiwan moest niet de prijs betalen waar andere landen wel onder lijden. Hoe deed Taiwan dit? Dit geeft je een idee:

In dit verhaal, brengt een reiziger zijn ervaring, bij het landen in Taiwan, bij de ongelofelijke quarantaine-procedures die hij doormaakte. Enkele qouets over het deel van de quarantaine-:

8.30 u ‘s ochtends de volgende dag, ik werd gewekt door een vroege telefoonoproep. Het was de lokale overheid die vroeg naar bevestiging van waar ik ben, dat ik ben wie ik bend, en om mijn reisgeschiedenis na te gaan evenals mijn huidige gezondheidsproblemen en symptomen.

14.30 u ‘s namiddags, nog een oproep van een overheidsmedewerker die ter controle belde. “Standaard willekeurige controle-oproep meneer Chen. Een lokale medewerker zal een eerste huisbezoek doen om 15.00 u. Hoe voel je je tot nu?”

“Het gaat goed. Dus doen jullie willekeurige oproepen om er zeker van te zijn dat we thuisblijven?” vroeg ik.

“Ja, dat doen we, 2 à 3 keer per dag. Verlaat aub niet je plek en neem de nodige voorzorgen om je familie te beschermen. Als je je huis verlaat, dan ben ik bang dat de politie rap onderweg zal zijn.”

“Maar hoe weten jullie dat mensen hun huis verlaten? Ik werd niet via GPS getraceerd vermits ik geen traceerbaar toestel ontvangen heb in de luchthaven?” zo stelde ik de vraag.

“Nee. Een traceerbare GSM zal enkel gegeven worden als je er er geen hebt. Vermits jij je eigen telefoon hebt, aub verzeker er je van dat deze altijd aanstaat de komende 14 dagen. Als je telefoonsignaal uitvalt, contacteer ons dan aub op eender welke andere manier zo snel mogelijk, zoniet leidt het tot een bezoek van de politie aan jouw voordeur…..”.

“U bedoelt dat ik nu al getraceerd wordt…..? “

“Ja, u bezorgde ons uw nummer en dat was genoeg.”

Ik ontving een bericht later om 20.30 u, waarin me gevraagd werd terug contact te nemen met een wachtnummer voor buiten de werkuren. Ik belde terug en vroeg waarom gezien ik geen regels overtreden had.

“U hebt mogelijke tijdelijk telefoonsignaal verloren of hebt een langere periode niet bewogen, waardoor het systeem dacht dat je mogelijk je telefoon thuis liet en we kunnen het risico niet nemen dat je zou buiten gaan.” Zo vertelde de medewerker van de wachtdienst me. Zo kan hun systeem dus detecteren dat je telefoon inactief is of gemaakt werd als je niet zoveel beweegt als normaal verwacht wordt…

“You might have lost signal temporarily or did not make any movement for an extended period of time, so the system thought you might have left your phone at home and we can not risk you going out.” The after hour service officer told me. So their system can detect you’re idle if you don’t move much expected…

Ik moet toegeven, dit quarantaine-programma blaast echt alles omver…
— Jonathan Chen

Je mond valt open bij het zien van het niveau waarop Taiwan voorbereid is. Dit is een lijst van meer dan 100 maatregelen die ze namen al vóór maart. Hiern zijn enkele voorbeelden, van de lijst en van andere bronnen:

• Vroeg en strikt reisverbod, elke dag geupdated.
• Ze centraliseerden de mondmaskerproductie, startend met 2,4 miljoen per dag (grofweg het dubbel van hun nood van 1,3 miljoen op dat moment).
• Ze legden de prijs vast om woekerhandel te voorkomen, initieel op USD $0.50 per masker.
• De straf voor woekerprijzen voor mondmaskers en ander belangriijk materiaal werd 1 à 7 jaar gevangenis en een boete oplopend tot USD $167.000.
• Het verspreiden van fake nieuws kon beboet worden tot USD $100,000.
• Proactieve detectie van gevallen: ze testten alle mensen die eerder griepachtige symptomen hadden, maar negatief testten voor de griep, en alzo werden enkele coronavirus-patiënten gevonden.

Al het bovenstaande gebeurde VOORALEER Wuhan in lockdown ging! Erna, gingen ze nog verder:

• Militairen werde ingeschakeld om maskers te produceren.
• De officiële prijs voor maskers daalde uiteindelijk tot circa $0,20 tegen eind februari.
• Uiteindelijk dreef men de productie op tot 10 miljoen maskers per dag (voor een populatie van 23 miljoen) vóór het einde van maart. Mondmaskers werden gerantsioeneerd en hun export werd verboden.
• Reis- en gezondheidsgegevens werden verbonden, zodat gezondheidsmedewerkers konden te weten komen wie een hoger risico liep om geïnfecteerd te zijn. De Taiwanese volksgezondheidsinstantie (nvdr ECDC in Europa, RIVM in Nederland, Sciensano in België) kon in real time traceren wat er op het terrein gebeurde.
• Taiwan trieerde reizigers zich baserende op hun risico, van vrij het land binnen te komen (met zelf-monitoring) tot verplichte quarantaines.
• Quarantaine ondersteuning met voedsel en aanmoediging.
• Afdwingen van quarantainemaatregelen door het gebruik van telefoonsignalen. Als men geen telefoon heeft, dan voorziet de overheid een telefoon. Een waarschuwingssignaal wordt naar de autoriteiten gestuurd als de telefoon langer dan 15 minuten uitgeschakeld blijft.
• Mensen die de thuisquarantainemaatregelen niet trouw volgen worden overgedragen aan de gerechtsinstanties en getraceerd door politie-officieren. Een koppel werd bijvoorbeeld beboet met USD $10.000 voor het overtreden van de 14-dagen thuisquarantaine-regel.

Als de wereld een klas was en ieder land een student die het coronavirus examen aflegde, dan zou Taiwan de primus zijn. En Taiwan biedt hulp aan. Als ik een andere student was, zou ik dat aanbod aannemen.

Er zijn een aantal dingen die benadrukt moeten worden. Ten eerste, had het land de mogelijkheid om dat te doen, omdat de Taiwanese volksgezondheidsinstantie voorbereid was en ruim kracht opgedaan had door de ervaring met SARS in 2003.

Ten tweede, ze handelden snel en krachtig, en ze vaardigden nieuwe natie-wijde maatregelen uit dag na dag.

Ten derde, ze verbonden de gezondheidsgegevens met de reisgegevens, en gaven de gegevens van de positieve gevallen door aan de politie. Ze lijken standaard manuele traceertechnieken te comineren met gezondheids- en reisgegevens, maar niet met telefoon-gebaseerde mobiliteitsgegevens of kredietkaarten voor zover we dit kunnen zeggen — tenzij je geïnfecteerd bent. Ze hebben ook slechts 400 gevallen gekend tot op 20 april, wat hun caseload hanteerbaar maakt.

Zuid Korea’s kleine Hamer en scalpel

Zuid-Korea was het eerste land in de wereld dat een coronavirus uitbraak kon verslaan zonder een nationaal gebruik van de Hamer. Geen natie-wijde sluiting van restaurants, fabrieken, winkels. Geen bunkers. Geen verbod op bijeenkomsten vanaf een bepaald aantal personen.

Wat deden ze? Ze gebruikten een kleine Hamer en een scalpel.

Het grootste deel van de uitbraak gebeurde in de stad Daegu, nadat de nu beroemde patiënt 31 het virus verspreidde onder uitiendelijk ongeveer 5.000 mensen gelinkt aan de Shincheonji church — ongeveer de helft van de totale caseload van het land vandaag de dag.

Source: Reuters

De overheid sloot daar geen bedrijven, maar de bevolking had wel ervaring van een MERS uitbraak in 2015 en ontruimde vanzelf de straten:

Shopping malls, restaurants en straten in Daegu, de in het land vierde grootste stad met 2,5 miljoen inwoners, waren grotendeels leeg met scènes tot gevolg waarvan inwoners en sociale media gebruikers vertelden dat het leek op een rampenfilm.

“Het is alsof iemand een bom gedropt heeft in het midden van de stad. Het lijkt op een zombie apocalyps” vertelde Kim Geun-woo, een 28-jarige inwoner , per telefoon aan Reuters

De autoriteiten van Daego sloten wel de kinderdagverblijven, ze stelden de lessen op school even uit, en sloten ook publieke bibliotheken, musea, kereken, dagopvangcentra en rechtbanken.

Maar al deze dingen gebeurden niet buiten Daegu. De maatregelen werden gelimiteerd tot gebieden met een uitbraak en hadden dus een minder zware impact op de economie.

Een manier om de impact van de maatregelen te meten is door naar mobiliteitsgegevens te kijken: Hoe veel hebben Zuid-Koreanen zich verplaatst in de laatste maanden? Een interessante manier om ernaar te kijken is het vergelijken van hun mobiliteit met die van een land met een zware Hamer: Spanje.

Nu, hoe controleerde Zuid-Korea de epidemie zonder een zware hamer? Door exact te bestuderen wie ziek is en al hun contacten in quarantaine te plaatsen.

Om te weten wie ziek is, moet je zoveel mogelijk mensen testen als je kan.

We hebben allemaal wel iets gehoord van hun verbazingswekkende testing, van drive-through tot telefoonhokjes, waar testing kan gebeuren op 7 minuten tijd.

So how did South Korea control the epidemic without a heavy hammer? By learning exactly who is sick and quarantining all their contacts.

To learn who is sick, you need to test as many people as you can.

We’ve all heard about their amazing testing, from drive-through to phone booths, which can get tests done in 7 minutes.

Het resultaat is één van de meest intensieve uitbouw van testing in de wereld.

We kiezen het percentage tests met positieve uitkomst omdat dit de beste manier is om te beoordelen hoe goed de testing in een land is. We spraken erover in ons laatste artikel, Coronavirus: Out of Many, One (engelstalig). Het totaal aantal testen zegt niet zo veel als een land groot is of als er veel besmettingen zijn. Het aantal testen per inwoner is ook geen goede parameter als er slechts enkele gevallen zijn. Maar een laag percentage positieven zegt wel iets over of een land genoeg mensen test in verhouding tot de grootte van de uitbraak. Enkele mensen gaan hiermee akkoord.

Landen die overspoeld zijn door besmettingen, zoals Frankrijk of het Verenigd Koninkrijk, hebben niet genoeg testkits om iedereen te testen. Zelfs landen zoals Duitsland of Singapore, die initieel wel de mogelijkheid hadden om bijna iedereen te testen, kunnen dit niet meer gezien de grootte van de uitbraken daar.

Ondertussen testen landen/regio’s zoals Taiwan, Hong Kong, Vietnam en Zuid-Korea wel ruim voldoende zodat minder dan 3% van hun testen positief zijn. Zij testen niet enkel mensen met symptomen. Zij testen alle personen die in contact gestaan hebben met hun. Hoe weten ze dat? In het geval van Zuid-Korea, door één van de meest geavanceerde contact tracing systemen buiten China.

De Zuid-Koreaanse overheid heeft tijdens epidemies toegang tot de gegevens van mobiele telefoons, kredietkaarten, en bewakingscamera’s, dit dankzij een wet goedgekeurd na de MERS uitbraak:

“We hebben toen wetten herschreven maatschappelijke veiligheid een hogere prioriteit te geven dan individuele privacy ten tijde van crisissen met infectieuze ziektes.” — Dr. Ki, via de New York Times

Met die informatie weten ze waar mensen heengingen. Dan maken ze deze informatie publiek gekend (geanonimiseerd) zodat andere mensen kunnen uitzoeken of ze mogelijk hun weg gekruist zijn met een geïnfecteerd persoon. Ze geven details uur-per-uur, soms minuut-per-minuut, over de tijdlijn van geïnfecteerde personen, hun verplaatsingen — welke bussen ze namen, wanneer en waar ze op- en afstapten, en zelfst of ze mondmaskers droegen.

Link to source

Ze gebruiken die informatie ook om noodsignalen te versturen naar de telefoons van mensen wanneer er nieuwe gevallen ontdekt zijn dicht in de buurt. Mensen die vervolgens denken dat ze mogelijk wegen gekruist hebben met een patiënt worden sterk aanbevolen om zich te rapporteren bij één van de test centra.

Dit is niet gewoon een brede berichtverzending naar wiedanook in de buurt was. Het is gericht. Wanneer een geïnfecteerde patiënt geïdentificeerd wordt, gebruikt een team van contact tracers hun gezondheidsgegevens, kredietkaart-transactie-gegevens, bewakingscamera’s, en locatiegegevens van mobiele telefoons om hun vorige verplaatsingen in beeld te brengen en alle contacten terug te vinden. Diegenen waarvan men zeker weet dat ze dichtbij de geïnfecteerde persoon geweest zijn ontvangen deze telefonische noodberichten.

Source

Als je test positief is, wordt je óf in isolatie gestuurd naar een onderkomen van de overheid waar je een basis krijgt aan medische ondersteuning en observatie, óf naar een ziekenhuis, óf naar huis, afhankelijk va de symptomen.

Als je negatief test, als je hersteld, of als je slechts mogelijk blootgesteld werd aan het virus, dan wordt je thuis in quarantaine geplaatst. Je moet dan een andere app downloaden die de politie verwittigt als je buiten zou gaan. Dit systeem wordt versterkt door een lokaal monitoring team dat twee keer daags belt om er zeker van te zijn dat je blijft waar je bent en om je symptomen te bevragen. De boete voor het verlaten van je huis kan oplopen tot $8.000 en zoveel als een jaar gevangenis.

Andere maatregelen die ze volgen zijn temperatuurcontroles bij de ingang van gebouwen, desinfecterende hand gel overal, en ruim verspreid dragen van mondmaskers. 98% van de mensen zegt dat ze buiten soms een masker dragen, en 64% draagt er altijd één. Na een enorme stijging in vraag naar mondmaskers, kwam de overheid tussen om de bevoorrading te regelen.

Één positief gegeven van de vroege uitbraak in zuid-Korea is dat er een enorm groot reisverbod in omgekeerde zin ontstond. Tegen mid-maart kondigden de meeste landen een reisverbod af van én naar het land. Ironisch genoeg, redde dit mogelijk vele levens in Zuid-Korea zoals we later zullen bespreken.

Van vitaal belang in Zuid-Korea is dus testen, contact tracering, isolaties en quarantaines, hygiëne en mondmaskers, en reisverbod. Ze hadden geen zware hamer nodig omdat ze vooral een scalpel gebruikten.

Singapore’s Critical Missteps

Singapore’s reactie op het coronavirus was initieel vrij gelijkaardig aan die van Taiwan. De tijdslijn van hun beslissingen is even verbluffend. Singapore deed veel dingen hetzelfde als Taiwan en Zuid-Korea. Maar het werkte niet. Waarom. De verschillen kunnen het ons verstellen.

Drie dingen vallen op wanneer we Singapore van naderbij bekijken en vergelijken met Taiwan of Zuid-Korea: reisrestricties, contact tracing, en maskers/

Ten eerste de reisrestricties. Zoals je kan zien was Singapore vrij snel om reizigers te bannen vanuit Hubei , wanneer er aldaar 6.000 gevallen waren, op 29 januari. Drie dagen later banden ze ook alle reizigers uit China, op 1 februari, wanneer er 12.000 gevallen daar waren.

Maar erna handelden ze niet meer snel genoeg. Ze banden geen reizigers uit Italië, Frankrijk, Spanje en Duitsland tot 16 maart. Echter ondertussen waren er in die landen samen meer dan 50.000 bevestigde besmettingen, en het echte aantal lag waarschijnlijk nog veel hoger. Alle korte-termijn bezoekers werden een week later geband, op 23 maart. Tegen dan waren er in de wereld (buiten de al gebande gebieden) 150.000 gevallen.

Deze vertraging in actie veroorzaakte een grote uitzaaiing van nieuwe gevallen. Het is dan ook niet verwondelrijk dat tegen einde maart 80% van de gevallen in Singapore geïmporteerd waren vanuit het buitenland. Een week later viel het aantal geïmporteerde gevallen terug naar nul, maar het was te laat. Er waren immers genoeg gevallen om de lokale transmissie in gang te zetten, en dit leidde tot een exponentiële toename de daaropvolgende weken. Als Singapore de grenzen gesloten had rond 10 maart, dan is het aannemelijk dat deze uitbraak voorkomen had kunnen worden — of in ieder geval niet zo erg was geweest als nu.

In Deel 4 van het ruimere artikel, binnen enkele dagen, zullen we meer gedetailleerd beschrijven hoe te beslissen welke reisrestricties te gebruiken.

Het tweede grote verschil met landen zoals Zuid-Korea is contact tracing. De werkwijze van Singapore was niet bepaald wereldklasse. Tot einde maart konden hun team slechts ongeveer ~600 contacten traceren. Dit voornamelijk omdat hun manier van werken extreem manueel was. Tracers moesten voortgaan op interviews en bewakingscamera’s om hun onderzoek te doen. Er waren geen data rond mobiele telefonie, gebruik van kredietkaarten, en geen connectie tussen gezondheidszorggegevens en reisgegevens voor zover dat we konden vinden. Het is onduidelijk of de kracht van hun onderzoekers groter of kleiner was dan die van Taiwan, net zoals het onduidelijk is of hun middelen beter of slechter waren. Merk echter op dat Taiwan nooit overspoeld werd met een massaal binnenkomen van gevallen uit het buitenland.

Tegen einde maart lanceerde het land TraceTogether, een applicatie die mensen kunnen downloaden en waarmee met bluetooth en encryptie op anonieme wijze bijgehouden kan worden welke mensen je allemaal ontmoette, zodat je een verwittiging zou kunnen krijgen wanneer één van hen positief zou testen.

Het idee is fantastisch, maar het bereikt slechts 20% mensen (1 miljoen gebruikers versus 5,6 miljoen inwoners). Het probleem is dat dit niet genoeg is. Opdat een contact tussen 2 mensen geregistreerd zou worden, moeten logischerwijze beiden de app hebben en activeren. Als een willekeurig persoon een kans heeft van 20% om het te hebben, dan is de kans dat 2 willekeurige personen het hebben 20% x 20% = 4%. Anders gezegdn wirden dus slechts 4% van alle contacten tussen 2 individuen geregistreerd.

In feite zal het lichtjes hoger dan 4% zijn, omdat het gebruik van de app vermoedelijk in clusters gebeurt. Als bijvoorbeeld één iemand het in een familie gebruikt, is het aannemelijk dat de kans groter is dat de rest van de familie het ook gebruikt. Maar zelds als we aannemen dat de registraties 25% hoger zijn door die clusters, dan kunnen er in totaal nog steeds slechts 5% contacten getraceerd worden via de app.

Bovendien is dit gebaseerd op de aanname dat die 20% verwijst naar het correct functioneren van de app. Als 20% gewoon verwijst naar het aantal downloads — wat vaak zo is als ontwikkelaars het succes van hun applicatie in het licht willen zetten —veel van de mensen die de app gedownload hebben zullen het niet openen, veel van de mensen die het openen stellen het niet in, en als het al wel gedownload en ingesteld is dan staat bluetooth niet altijd heel de tijd aan.

In deze grafiek ga ik uit van bijna 30% downloads, hetgeen quasi de helft meer is dan wat door Singapore geommuniceerd werd. Meer nota’s zie je in de grafiek. Link naar beknopt model.

Het is nog vroeg: Singapore bracht de app 4 weken geleden uit. Hopelijk stijgen de downloads de komende weken naar een hoger percentage. In ieder geval behoort het land mogelijk tot de landen in de wereld die het best hun bevolking kunnen overtuigen om de app te gebruiken: het gebruik van mobiele telefoons is enorm, het land is klein, en de bevolking vertrouwt de overheid. Als Singapore niet meer dan 20–30% kan bereiken, wie dan wel? Zelf zeggen ze ook dat dit het manueel traceren van contacten op dit moment niet kan vervangen.

Voor de duidelijkheid, dit betekent niet dat de technologie en het idee erachter slecht is. Integendeel, bluetooth in telefoons biedt een enorm potentieel om het probleem van contact tracing op te lossen. Het echte probleem is het percentage downloads. Het blijkt enorm moeilijk om veel mensen zover te krijgen de app te gebruiken. Zuid-Korea zegt geen app nodig te hebben en ze zijn toch in staat om contacten gemakkelijker te traceren. We zullen hierop dieper ingaan in Deel 3 van het ruimtere artikel, dat binnen enkele dagen verschijnt. Schrijf hier in voor de nieuwsbrief (Engelstalig).

Ten derde en als laatste, mondmaskers. Tot 3 april raadde Singapore mondmaskers enkel aan voor personen die ziek waren. Zoals we eerder zagen, staat dit in schril contract met zowel Taiwan (met centrale organisatie mondmaskers) en Zuid-Korea (met 98% van de mensen die soms en 64% die altijd buiten maskers dragen).

Dit doet er wel degelijk toe, zoals we ook zien in Deel 2, zijn maskers fundamenteel om het virus te stoppen.

Het belang van deze drie factoren samen —reisrestricties, contact tracing en maskers — wordt geïllustreerd in deze grafiek:

Source

Dit is een grafische weergave van alle cases in Singapore voor zover ze er zicht op hebben.

Rode punten zijn actieve gevallen en groene zijn ‘genezen’. Je kan een overweldigend aantal rode gevallen zien. Ze wijzen op het recent-zijn van de uitbraak.

Als je probeert op enkele in te zoomen en te klikken, zie je mogelijk hetvolgende:

Dit is een geval dat grondig onderzocht werd. Helaas zien de meeste gevallen er nu echter zo uit:

Dit illustreert de grote belasting die bij contact tracing hoort, en die de onderzoekers niet aankunnen. Dit geval werd niet grondig onderzocht. De meeste gevallen zien er zo uit.

Rode clusters zijn gevormd rond specifieke gebieden: arbeiderswijken. Ik zocht alle clusters op, om te bekijken welke arbeiderswijken zijn:

Het antwoord: de meeste.

In de meeste wonen gastarbeiders. Zoals we eerder aangaven, deed Singapore er lang over om reisrestricties in te voeren, en tegen het einde van Maart waren 80% van de gevallen geïmporteerde gevallen.

En tegen dan begonnen deze geïmporteerde gevallen te verspreiden omdat er geen beperking was in samenscholingen, en omdat er geen mondmaskers gedragen werden.

Zelfs nadat de limiet op de grootte van samenscholingen gelegd werd op 10, ziet één van de arbeiderswijken er zo uit:

Veel mensen, en niet allemaal met maskers.

Het lijkt erop dat de misstappen van Singapore vooral de volgende waren: late reisrestricties, late beperking samenscholingen, late aanbeveling tot universeel dragen van maskers, en een overspoeld systeem van manueel contact traceren. Dit vormt een goede start om de belangrijkste kern van maatregelen te trachten omschrijven die ieder land moet nemen in de strijd tegen het coronavirus.

Hier is de lijst maatregelen die elk land in overweging kan/moet nemen. Er zijn grosso modo vier types maatregelen:

1. Heel goedkope maatregelen die mogelijk al genoeg zijn om de epidemie te stoppen
2. Ietwat duurdere maatregelen die mogelijk toch nog bijkomend noodzakelijk zijn
3. Dure maatregelen die niet noodzakelijk zijn
4. Maatregelen in de gezondheidszorg

Het is tijd om daar dieper op in te gaan.

Dit was Deel 1 van ons Artikel, Coronavirus: Leren Hoe te Dansen. In Deel 2 , zullen we ingaan op eenvoudige maar effectieve maatregelen die iedereen kan nemen om de verspreiding van het virus te vertragen, zoals mondmaskers, hygiëne of social distancing. In deel 3, behandelen we de kernmaatregelen die elke regering zou moeten nemen: testing, contact tracing, en isolaties en quarantaines. We zullen specifieke aanbevelingen geven voor elk, inclusief een waarschuwing: de meeste landen benaderen contact tracing verkeerd. Als ze verdergaan op dezelfde manier, loopt het af zoals in Singapore.

Als je de volgende delen van het ruime artikel wil ontvangen, schrijf dan in op de nieuwsbrief (Engelstalig).

Dit werk was het resultaat van een enorme inspanning van een heel team met hulp van meerdere mensen die onderzoek, bronnen, argumenten, schrijftips aanreikten, en mijn argumenten en assumpties uitdaagden, en het niet eens gingen met mij. Speciale dank aan Carl Juneau, Genevieve Gee, Matt Bell, Jorge Peñalva, Christina Mueller, Barthold Albrecht, Kunal Rambhia and the entire MITRE team, Elena Baillie, Pierre Djian, Yasemin Denari, Eric Ries, Shishir Mehrotra, Jeffrey Ladish, Claire Marshall, Donatus Albrecht, en vele meer. Dit was onmogelijk geweest zonder jullie allemaal.