Interaction 16: Communities, Robotica en Dribbblisation
Daar loop ik dan met mijn Facebook notitieboekje en IBM pen in mijn hand. Onder mijn schoenen draag ik een paar Google sokken die ik de vorige dag na een geforceerd gesprek van de tafel heb gepakt. Ik ben op Interaction 16, een conferentie in Helsinki waar hipster eten de standaard is.
De tafel is gedekt met rare erwten en quinoa frutsels. Ah chill! Vandaag zijn er gewoon burgers. Of wacht eens even. Het is een courgette, bloemkool, broccoli breisel. Erg lekker maar waar is het vlees?!
Voor dat ik jullie ga lastig vallen met saaie samenvattingen van talks wil ik eerst even zeggen dat interactie ontwerpers echt de fijnste mensen zijn die er op de aardbol rondlopen. Iedereen is lekker sociaal en open naar elkaar. En toch zijn we allemaal een klein beetje autistisch. Heerlijk.
Ok let’s go!
Muziek en oorsprong
Interaction 16 wordt afgetrapt door Marko Ahtisaari, voormalig head of design bij Nokia, die een inspirerende keynote geeft over hoe muziek het brein beïnvloedt. Muziek heeft een diepgaand effect op onze hersenen. Het stimuleert ons geheugen, geeft ons energie om te bewegen. Het kan pijn, vermoeidheid, angst en slapeloosheid verzachten. Ahtisaari vertelt over het Sync Project dat als doel heeft om er achter te komen hoe we muziek beter en specifieker kunnen inzetten binnen de gezondheidsindustrie.
Een tweede onderdeel van zijn talk is de lederhose. Niet zozeer de lederhose maar wel de gedachte achter het feit dat een heleboel objecten typisch zijn voor een land. Zo is de lederhose een voorval uit Duitsland en Oostenrijk. De Ferrari is hoogstaand designwerk uit Italië en de boekingsflow van KLM, dát is nou echt Nederlands.
En dat laatste klinkt ineens niet meer zo logisch. Maar zou het niet gaaf zijn als we net als mode en architectuur ook voor digitaal design een stempel zouden kunnen drukken op wat nou typisch is voor een bepaald land?
Design je systemen alsof ze een oorsprong hebben. Ik vind het een inspirerend gedachte wat een designer inspiratie kan geven tijdens het ontwerpproces.
Build a community, not a library
Voor mijn werk kom ik bij klanten die gebruik maken van een design library of styleguide. Een risico van zo’n library is dat je al snel stopt met innovatie. Je maakt alle lego steentjes om oplossingen mee te bouwen. Zonde. Een website wordt qua stijl en patronen zo al compleet wordt vastgelegd en evolueert nauwelijk.
Bij de Engelse overheid denken ze hier anders over.
GOV.UK werkt met meer dan achthonderd designers samen aan overheidsapplicaties. Om het nog ingewikkelder te maken zitten deze designers verspreid over het koninkrijk.
Een van de uitgangspunten van GOV.UK is om alle overheidstaken digitaal beschikbaar te stellen. Een mooi streven maar daar komt wel wat uitdaging bij kijken. Hoe ga je in godsnaam zoveel applicaties en systemen toch dezelfde gebruikservaring geven?
GOV.UK heeft een set aan design principes opgesteld die richting geven aan deze designers.
De filosofie bij GOV.UK vind ik mooi. Build a community, not a library. De organisatie wil niet dat designers klakkeloos patronen gaan hergebruiken en streeft naar een gesprek onderling en om d.m.v. onderzoek samen de beste beslissingen te maken welke patronen waar het beste werken. Ze gebruiken hiervoor het platform Hackpad.
Ik trek de praktijk wel in twijfel. Heb je soms niet gewoon een ‘stijl nazi’ (lees: art director of UX lead) nodig die harde design beslissing neemt? Je kunt tenslotte niet alles d.m.v. tests en harde cijfers bewijzen.
Een nieuwe manier van verhalen vertellen
De Story Explorer is een applicatie die het verhaal van Home Front, een van de langstlopende verhalen op de Engelse radio, inzichtelijk maakt. Al deze uitzendingen zijn bewaard gebleven. De scripts liggen in dozen onder het stof begraven in een kelder.
Designers bij de BBC hebben deze dozen onder het stof vandaan getrokken en het complete verhaal op een tijdlijn geplot. Bij iedere uitzending is gekeken welke personages een rol spelen in het verhaal, waar het verhaal zich afspeelt en is een korte samenvatting toegevoegd van het fragment. Ze hebben de complete serie gestructureerd en digitaal inzichtelijk gemaakt.
Dit format leent zich niet allen voor fictie zoals Home Front maar is ook prima te gebruiken voor feitelijk nieuws.
Het is door het ophakken van het verhaal in verschillende stukjes content mogelijk om verschillende verhaallijnen met elkaar te verbinden. Dit brengt hele nieuwe dimensies aan het vertellen van verhalen. Het geeft context aan verhalen. Ook worden deze stukjes content herbruikbaar voor andere platformen.
De BBC experimenteert met ‘tijdlijn nieuws’ waardoor het voor een lezer gemakkelijker wordt om complexe nieuwsitems in context te plaatsen
Robots. Doodsangst of eeuwige liefde?
Robotica en AI zijn grote topics op Interaction 16. Maar wat zijn deze robots nu precies? Chris Noessel van Cooper neemt ons mee in de wereld van ‘soft AI’.
Hij begint zijn verhaal met een algemene uitleg over wat voor type robots er zijn. Hij verdeelt robots in drie verschillende niveaus.
1. Narrow robots
Deze robots zijn dommer dan de mens en voeren over het algemeen simpele taken uit.
2. General robots
Deze robots zitten op hetzelfde intelligentie niveau als de mens.
3. Super robots
Deze robots zijn intelligenter dan de mensheid. Dit kun je vergelijken met een mier die een gesprek voert met een mens. In dit voorbeeld zijn wij de mier. Je kunt je voorstellen dat je met deze dudes niet kunt communiceren. Scary stuff.
Momenteel zitten we nog steeds op niveau 1 en hoeven we dus nog niet te vrezen voor wereldheerschappij. Noessel waarschuwt ons niet voor de robots die er in de toekomst zullen rondlopen maar voor de ontwikkelaars van deze robots.
Narrow robots zijn onder te verdelen in twee groepen.
Agentive robots
Dit zijn robots die je een taak mee geeft die ze voor je uitvoeren. Dit kan bijvoorbeeld zijn omdat de mens niet geschikt is voor dit soort werk of omdat we er gewoonweg geen zin in hebben. Dit zijn een soort butlers.
Zo kunnen we auto rijden zonder zelf auto te rijden, foto’s maken zonder zelf de fotograaf te zijn en het grasmaaien zonder dat je zelf het gras hoeft te maaien.
Assistive robots
De tweede groep robots assisteren je in dagelijkse werk, hobbies of je persoonlijke netwerk. Ze voeren niet letterlijk een taak voor je uit maar helpen je een handje bij uit uitvoeren van een taak.
Veel mensen zijn kritisch of bang voor robots die alsmaar intelligenter worden of onze banen langzaam overnemen. Maar Noessel herinnert ons ook aan het feit dat de enige manier voor de mensheid om te overleven ook afhankelijk is van deze robots.
Er zal een tijd komen dat de aarde niet meer geschikt is om op te leven. Zonder robots krijgen we het nooit voor elkaar om onze verhuizing naar Mars mogelijk te maken.
Een andere keynote over Robotica wordt gehouden door Kate Darling, onderzoekster bij het MIT media lab. Ze heeft het in haar talk over de zachte kanten van robots. De empathie die we voor robots kunnen voelen en hoe we dit kunnen gebruiken binnen ons dagelijks werk.
Een praktijk voorbeeld die ze toelicht gaat over het geven van namen aan robots die samen met mensen aan de lopende band werken.
Stel je voor dat deze robot Betsy wordt genoemd. Voorheen wanneer deze robot kapot was werd de medewerker geïrriteerd. “Dat klote apparaat is weer kapot”. Door de robot menselijker te maken in uitstraling en deze vervolgens een naam te geven kregen ze in dit onderzoek reacties terug als “Oh.. Shit Betsy is stuk. Wat erg.” Betsy werd als mens behandeld.
Zijn zijn er ook voorbeelden uit het leger waar begrafenissen worden gehouden voor robots en zijn de makers van deze robot zelfs aangeklaagd voor dierenmishandeling.
Ik vind het een boeiend onderwerp. Robotica en empathie. Hoe gaan we hier in de toekomst mee om als we operating systems als in ‘her’ gaan bouwen die een persoonlijke band met je aan gaan.
Zo’n robot blijft een product van een bedrijf. Wat gebeurt er met al deze data die verzamelt wordt? En wat als het bedrijf plots de stekker uit zo’n operating system trekt terwijl je er zó intensief verbonden mee bent geraakt?
Voorlopig worden we nog niet afgemaakt door hyper intelligente robots of duiken we nog niet huwelijksbootje in met een operating system maar we zien wel steeds intelligentere robots het werkveld betreden.
Dribbblisation
In het verhaal van twee designers van HUGE wordt gepraat over de dribbblisation van design. Alles wordt langzaam hetzelfde. Is het met ontwikkelingen als Material Design en Bootstrap nog wel mogelijk om überhaupt een lelijk design te ontwikkelen? En is dit so-so design dan voldoende?
Deze talk gaat over het uit je schulp treden als designer. De dames waarschuwen voor het gebruik van dezelfde inspiratie als alle andere designers over de wereld. Kijk verder dan sites als Dribbble, colourlovers, kuler of Awwwards. Spreek met mensen buiten je eigen designer netwerk.
Een design moet iets met je emotie doen. Een gebruiksvriendelijk design is niet voldoende en laat geen vonk bij iemand aanslaan. Design moet een persoonlijke betekenis hebben.
Dit zette mij tijdens aan het denken.
Waarom wordt er bij nieuwssites, magazines en kranten niet iedere dag een nieuwe website gebouwd zoals dat ook met het ontwerp van een fysieke krant gebeurd? Een compleet andere opmaak. Zo kan ieder verhaal uniek verteld worden. In theorie vind ik het een gaaf idee maar ik kan me voorstellen dat het in de praktijk wat lastiger te realiseren is.
Give a damn
In de afsluitende keynote van Cameron Sinclair doet hij me bijna vergeten wat ik de afgelopen dagen allemaal heb geleerd. Hij vertelt in een inspirerende keynote over ‘Designing for Life’.
Kort gezegd gaat het over het feit dat we ontzettend veel aan innovatie doen maar dat dit met name gefocust is op onze eigen luxe problemen. First world problems.
Ik heb geen zin meer om te stofzuigen dus zorg ik dat er een robot in mijn huiskamer rondrijdt die het voor me doet. Ik wil niet meer uit mijn auto stappen tijdens het boodschappen doen dus bouw ik een drive-in supermarkt.
Sinclair neemt ons mee in een reeks projecten van Small Works die als doel hebben om samenlevingen in nood steun te bieden door het slim inzetten van design thinking.
Een super contrast met de afgelopen dagen waar het over robots, data en artificial intelligence ging om nog slimmere en snellere systemen te ontwikkelen voor bedrijven. Allemaal voor luxe problemen, onzinnig gedoe.
Sinclair motiveert designers om hun talenten te gebruiken om de wereld goed te doen. Ontwerp voor maatschappelijke problemen.
Design like you give a damn.
Kiitos voor het lezen
Dit is een selectie uit alle talks die ik heb bijgewoond in Helsinki op Interaction 16. Ik heb me ontzettend vermaakt en ben vol inspiratie en een tas vol goodies terug naar huis gevlogen.
Oh, en ik dacht trouwens dat volk uit Scandinavië ontzettend introvert was maar geloof me, op een podium met een microfoon in de hand en Meat Loaf op de achtergrond is dat alles behalve waar. Ik dacht dat ik daar talent voor had maar poe poe..
