Leven met een kleine maag (2)
Ruim een jaar geleden was mijn maagverkleiningsoperatie, al eerder schreef ik over het hoe en waarom en hoe ik mij voelde na zes maanden. Nu over hoe ik me nu voel en wat er in het verschiet ligt.
Ten eerste: ik voel me goed, fit, gelukkig, soms onzeker, soms heel goed, soms alleen en vooral licht. Dat laatste is niet alleen een fysieke kwestie maar geldt ook voor mijn geest. Het blijft voor mij verbazingwekkend hoeveel tijd ik kwijt was aan het denken over eten, niet alleen bedenken wat ik in huis heb, maar ook wanneer ik dan boodschappen moest en wanneer ik weer kon eten en wat ik ging bestellen bij Thuisbezorgd.
Die tijd had ik vrij snel na de operatie dus over, in eerste instantie gebruikte ik die om uit te rusten want afvallen kost energie (duh), maar na verloop van tijd begon ik weer meer te lezen, echt zoals vroeger, heerlijk 2–3 uur achter elkaar in een boek verzeild raken. Met als gevolg dat ik nu meer dan 1 boek per week gemiddeld lees. Ik kan het iedereen aanraden, je hoeft geen verre reizen te maken of verdovende middelen te gebruiken om je geest te verruimen of iets mee te maken, maar lees een boek.
Goed toch even de cijfers om te laten zien wat verandering mijn lichaam heeft ondergaan: sinds april 2023 ben ik 59 kilo afgevallen, is mijn BMI met 20 punten gezakt, is mijn buikomvang met 38 cm verminderd en is mijn vetpercentage met 10,7 procentpunten gedaald. Ik weeg nu al 2 maanden onafgebroken onder de 100 kilo, dat was voor het laatst 10 jaar geleden het geval.
Ik fiets weer met plezier en zonder moeite 3 keer per week naar kantoor (22 km in totaal), en fitness 1 keer per week met mijn personal trainer. Onlangs ben ik ook weer begonnen om daar 2 keer van te maken door zelf op zaterdagochtend ook een uur te fitnessen. Zo gaat het gestaag en rustig aan en zorg ik ervoor dat ik het vol kan houden.
Dat is namelijk waar ik nu achter ben gekomen en voorlopig goed mee kan omgaan: de doelen die ik mezelf oplegde waren veel te ambitieus. Ik heb dan over de hoeveelheid kilo’s die ik af wilde vallen, de tijd waarin dat moest gebeuren of de progressie die ik verwachtte ten aanzien van fitness, het moest allemaal sneller, zwaarder en soepeler binnen korte periodes.
Dus nu heb ik andersoortige doelen: niet meer bepaald gewicht, maar hoe ik me voel, niet meer een bepaalde tijd waarin ik naar kantoor fiets, maar hoe ik me voel als ik naar kantoor fiets, niet meer over een maand wil ik x kilo extra Romanian Deadliften of langer dan een minuut planken met schouderklop, maar hoe ik me voel als ik 1 uur mezelf heb afgebeuld in de sportschool.
Dat is in alle gevallen goed en voldaan. Er zit continue progressie in, ik voel me fitter, minder vermoeid, blijer, meer ontspannen en tevredener.
Oh ja, wel even nuanceren, het gaat goed, maar het is niet altijd makkelijk, er zijn genoeg momenten van twijfel en onzekerheid of ik dat wel kan, of ik dit wel volhoud.
Gelukkig heb ik mezelf aangeleerd om op die momenten de handvatten te gebruiken om er mee om te gaan, ik schrijf gevoelens op, ik bel met vrienden om erover te praten, of gebruik mijn collega’s en personal trainer als klankbord.
Ik ben nu er wel weer aan toe om ook weer wat meer de wereld in te gaan, in mijn eentje op vakantie: in oktober met trein naar Frankrijk is nu het plan, een nostalgische tour naar Pau, met als tussenstop Parijs en misschien nog wel een andere stad op de terugweg. En ook maar eens mijn gezicht laten zien bij mijn andere hobby: D66, eens kijken of ik campagnevoeren nog steeds zo leuk vind.
Toch wel weer ambitieus, ik word al een beetje zenuwachtig nu ik dit zo opschrijf, maar ik heb er wel zin in en weet dat ik het fysiek en geestelijk aankan.
Ook nu weer wil ik iedereen bedank die mij gesteund heeft, jullie weten wie jullie zijn :-). Knuffel Kamiel