در ستایش ابهام

شاید ها خیال می بافند
حتمن ها، زنجیر

شاید ها کودکانی سر به هوایند
که لابلای خطوط معوج احتمالات را
رنگ می کنند

حتمن ها خرده گیر و عبوس
خط کش به دست
درزهای جهان را می کاوند و
پر می کنند

آن شب بی ماه انتظار
خش خش برگ ها
شاید مقدمت را مژده می دادند
و حتمن از گسست ذرات گیاه
داد سخن می دادند