De halogeenlamp in de ban

In Engeland wordt actie gevoerd tegen de EU plannen om per 2020 de halogeenlamp definitief in de ban te doen. Van allerlei kanten krijg ik de oproep mee te doen aan deze acties. Dat doe ik niet. Omdat ik er niet achter sta.

• Toen de gloeilamp voor huishoudelijk gebruik werd afgeschaft waren we bang allemaal onder de tl-balken te belanden, maar dat gebeurde niet; wél kwamen er onder druk van die wetgeving eindelijk mooie en betaalbare duurzame lampen voor in huis.
• Het argument ‘zo blijft er niets van de esthetiek van onze klassiekers over’ klonk ook bij de invoering van het rookverbod, maar A Streetcar Named Desire trekt nog steeds volle zalen, ook al staat het toneel niet meer blauw van de sigarettenrook.
• ‘Zo wordt de kunst te duur en vallen alle kleine theaters om’ was het argument tegen de arbowet in het algemeen en de mechanisering van de trekkenwanden in het bijzonder. Die wet zorgde er uiteindelijk juist voor dat er vanuit onverwachte hoek geld in kunst werd gestoken. De mechanische trekkenwand zelf leverde changementen op zó complex en strak dat decorontwerpers nooit meer terug zouden willen.

Ik snap de wetgever wel: als je het niet verplicht stelt gebeurt het nooit. En als het eenmaal verplicht is gebeuren er dingen die niemand ooit had verwacht, doordat er dan eindelijk de noodzaak én het volume is om nieuwe vondsten te perfectioneren. Dus, ook al is het vloeken in de kerk: ik ben vóór de afschaffing van de halogeenlamp. Omdat er alleen bij afschaffing mooie nieuwe dingen ontstaan.