2M2M Day 31: Bodyshaming
Gister schrok ik toen ik twee meisjes van, ik denk 12/13 jaar, hoorde praten in de trein over dat ze niet tevreden zijn met hun lijf. Op die leeftijd al?… Ik schrok van het onderwerp. Op die leeftijd was ik daar echt niet mee bezig. Wat is er aan de hand met onze maatschappij? Daarom heb ik vandaag de documentaire Embrace gezien op Netflix. De documentaire wil negatieve lichaamsbeelden tackelen en af rekenen met body shaming.
Bodyshaming is vooral iets wat onder meisjes/vrouwen afspeelt.
Het verhaal gaat over een vrouw die drie kinderen heeft gekregen en daarna niet blij is met haar lichaam. Ze begint met hard sporten en doet daarna mee aan een bikini-wedstrijd. Toen ze daar op het podium stond, vond ze al de moeite en tijd niet waard die ze erin had gestoken. Ze hoorde dat de andere vrouwen om haar heen, die afgetraind waren, ook niet tevreden waren. ‘Had ik maar meer van dit hier… had ik maar meer van dat daar…’ zeiden ze. Ze vroeg zich af als die vrouwen al niet tevreden met zichzelf waren, hoe moeten wij dat dan zijn? Ze stelde die vraag aan vrouwen op straat en iedereen antwoorde met: ‘ik ben niet blij met mijn lichaam’, ‘ik voel mij walgelijk’… enz. Ze wist hoe zij uiteindelijk tevreden is geworden met haar lichaam. Maar ze kon de antwoorden niet aan anderen geven.
Ze deelde een post van voor haar zwangerschap en erna. Op de voor-foto zag ze er strak en slank uit, erna was ze wat dikker door de zwangerschap. Deze post ging viral. Ze kreeg duizenden reacties. Mensen wilden haar ontmoeten. Ze ging daarom op reis. Ze wilde begrijpen waarom zoveel mensen hun lichaam haten en wat ze eraan kon doen. Ze ontmoette de redactrice van de Cosmopolitan. Die al jaren bezig is met ons lichaamsbeeld. Vroeger toen de redactrice de vrouwenmagazines las, had ze altijd na het lezen het gevoel alsof ze niet genoeg was. Niet dun genoeg, niet lang genoeg enz. Toen ze zelf redactrice werd, wilde ze hier iets aan doen. Ze begon met modellen te gebruiken met verschillende maten. Het probleem waar ze toen tegenaan liep dat ze geen kleren kon vinden voor grotere maten. Designers willen niet dat hun merk geassocieerd word met grotere maten. Daarom lijkt het als je kijkt naar magazines, alsof er maar één type vrouw is, met de ideale maat. Daar komt het idee vandaan, dat vrouwen onzeker worden omdat ze geconfronteerd worden met beelden van vrouwen die ‘perfect’ zijn. Echter zijn de foto’s altijd bewerkt op photoshop. Vrouwen vergelijken zichzelf dus met iets wat er eigenlijk niet is. Je moet er dun en sexy uitzien volgens onze maatschappij. Dat is een schokkend bewijs van hoe onze cultuur vrouwen beoordeelt op hun uiterlijk. Het is geen wonder dat er zoveel vrouwen ontevreden zijn over hun lichaam. Misschien zijn we vergeten hoe het doorsnee lichaam eruitziet, zegt ze.
Ze interviewt een model met de doorsnee maten. Het model verteld dat wanneer je je lichaam haat, heeft dat invloed op je hele leven. Het heeft invloed op je werk, op je opleiding, je familie, relaties enz. Het resulteert in obsessies, zoals anorexia.
Al jaren wordt er in onze maatschappij verteld dat meisjes en vrouwen mooi moeten zijn, alsof dat het belangrijkste is wat ze kunnen.
Er komen een paar mooi voorbeelden in de documentaire aan bod, van vrouwen die zichzelf omarmen, hoe ze er ook uit zien. Echt heel inspirerend.
Een voorbeeld: Een meisje die de marathon ging lopen en opeens voor haar leven moest vechten omdat ze werd ingesloten door een bosbrand. Over haar hele lichaam heeft ze nu brandwonden. Ze was geschokt toen ze later zichzelf in de spiegel zag, ze herkende zichzelf niet meer. Later kwam dit wel. Ze vertelde dat dat het beste is wat haar is overkomen. Ze heeft een ander leven voor zichzelf kunnen creëren. Het ongeluk gaf haar een stem, een kans om gehoord te worden. Ze kreeg wel opmerkingen van mensen waarom haar man bij haar bleef nu ze zo lelijk was. Daar was ze kapot van. Ze dacht: is dat alles wat mensen van mij denken? Dat ik niet meer dan een mooi meisje ben? Ze is zoveel meer dan hoe ze eruit ziet. Ze zegt dat zoveel mensen onnodige energie in het uiterlijk steken in plaats van bij te dragen. Een mooie gedachte.
Deze week moesten wij naaktmodel tekenen. Er kwam een vrouw en die poseerde voor ons, wij moesten haar natekenen. Ze kwam zo relaxt en zelfverzekerd over. In de pauze hadden we het er met een paar mensen over, dat wij dat niet zomaar zouden doen. Maar we moeten een voorbeeld aan haar nemen. Embrace yourself, no matter what!
Ik ben nooit echt onzeker over mijn uiterlijk geweest, maar in de puberteit was dit wel iets wat speelde (bij wie niet?). Ik denk dat iedereen er toen wel mee bezig was. Ik heb mijzelf leren omarmen. Na de documentaire was ik wel echt geïnspireerd. Ik heb toen een mooie glanzende zwarte broek aangedaan naar de supermarkt (die ik nooit meer droeg). Ik zag er mooi uit, maar ik kwam er wel achter waarom ik de broek niet meer droeg. Het zat namelijk voor geen meter!;) Niet voor herhaling vatbaar dus.
Het is heel veel tekst om te lezen. Ik vond het belangrijk om neer te schrijven. Het is iets wat al langer in mijn hoofd afspeelt, maar ik ook om mij heen zie gebeuren.
Over de training. Vandaag heb ik weer geoefend. Het is heerlijk weer, dus ik heb buiten kunnen oefenen. Het nadeel hiervan is dat het niet zo fijn is om op de stoep te oefenen. Op het gras is het al helemaal niet te doen. Dat is minder. In de sportschool is het ideaal, daar heb je een redelijk zachte en veilige ondergrond om op te landen. Wat goed ging is dat ik mijn lijf goed aan weet te spannen. Ik kom steeds verder vooruit. Wat ik moeilijk/stom vind, is dat ik op een gegeven moment geen kracht heb om door te gaan. Mijn lichaam geeft dan aan ‘het is mooi geweest’. Hier zie ik wel een vooruitgang in, want in de eerste weken gaf mijn lichaam dit signaaltje eerder tijdens de Hand Walk. Dat betekent dus dat ik kracht aan het opbouwen ben.
(Ps, het filmpje is gedraaid, ik kreeg het niet voor elkaar om het te roteren. Hier moet je het maar mee doen;p)