M — A — dubbele T — I — E — C — E
“Amai, dat hoor je ook niet vaak!”
Awel, nee. Mattiece is een speciale naam, zeker voor een meisje. Toch draag ik al 21 jaar vol trots mijn beetje-jongens-beetje-meisjesnaam. Dat ik hem per week zo’n 17 keer moet spellen en bij eender welke gelegenheid moet zeggen dat DAVID de familienaam is, neem ik er wel bij. Ik ben gelukkig met mijn naam en wil hem nooit veranderen. Tenzij…
Maar dus, wie is dat meisje achter die speciale naam?
Heel lang geleden was ik de kleuter die nooit zweeg. Toen werd ik een “flink” meisje dat per ongeluk 4 melktanden inslikte en op zondagmiddag heel Sint-Joris liet daveren dankzij de Chiro. Een tijdje later had ik mijn eerste saxofoonles en leerde ik in toneel en drama/woordkunst dat ik mijn territorium moest verkleinen en enkel een podium moest laten daveren.
In de jaren die volgden stond ik ‘s nachts soms te brullen in de kippenren omdat ik niet wilde slapen, zat ik twee keer in het gips, leerde ik mezelf gitaar en piano, werd ik leidster bij de Chiro en had ik maar 1 beweging nodig om de middelbare school samen te vatten:
MAAR, er was beterschap in zicht.
Ik vertrok naar Gent om te studeren, en in juni haalde ik mijn diploma Journalistiek. Echt gek, als je weet dat ik al een carrière als ‘eeuwige postponer’ aan het uitbouwen was.
Ik had drie geweldige jaren en leerde fantastische mensen kennen. Plots vergeleek ik verschillende modellen audiorecorders in plaats van Barbiepoppen en droomde ik van een leven op de radio in plaats van een leven als dat van Spring. Die droom werd ook realiteit, toen ik in mijn laatste jaar mocht meedraaien op de meest geweldige redactie van het hele land: Planeet De Cock op MNM.
Hoe geweldig dat was, dat kan ik best in levende lijve vertellen. In een kattencafé of op een plaats waar ze lekkere koffie (zonder al te veel koffie) schenken. Zo cliché, dat koffiegedoe. Maar ik voel me er wel volwassener door!
En volwassen, dat ben je toch als je een diploma hebt?
NEE. Ik voelde me nog niet volwassen en ik voelde me nog niet 100% hedendaagse journalist, dat is de reden waarom ik voor het Postgraduaat Digital Content & Journalism heb gekozen. Want euh wablief? Werken? Hah, nee, zot. Ik kan nog niet genoeg op digitaal vlak. Dus hier zit ik dan. Wanhopig op zoek naar mijn lobster. Of nee, da’s een ander verhaal!
Ik zou nog uren kunnen vertellen over de weg die ik tot hier heb afgelegd, maar dat is voor later. Want misschien wordt dit wel echt een ding, zo’n blog van mezelf. En als het niet zo is, dan heb je hier gewoon nog een foto van mijn zwarte kat, Snowball:
Doei,
M — A — dubbele T — I — E — C — E
PS: like share subscribe comment op mijn Facebook, Instagram, Twitter
PPS: mijn favoriete appdingen zijn Spotify en Netflix
PPPS: ‘k heb precies al wat materiaal voor nog een blogpost in mijn hoofd