Indrukken vanuit het Hinterland
De beelden van de P-project wegversperring van de A7 close bezien als plattelandsbewoonster en als oude actievoerster
*REALTIME LENGTH STORY*
Natasha Gerson
Bij wijze van pure Pavlov-reactie, vooral omdat het Wierd Duk was die de open deur van de kloof tussen de Randstad en platteland intrapte in de Telegraaf, trad de ontkenning bewesten Amersfoort onmiddellijk in. Kloof? Wat kloof, hoezo kloof, nu heeft Duk weer een kloof verzonnen, onzin, een -Margiet Oostveen:- ‘fopkloof’. Want, onder andere: Ook op het platteland wonen mensen die vinden dat Zwarte Piet best kan veranderen!
Oh, nou, in dat geval…
Nu ben ik geboren en getogen en woonachtig in het Noordoosten en toevallig ook van mening dat Zwarte Piet best kan veranderen, en vond dat steeds meer naarmate de racistische bagger rond het thema en tegen de aankaarters aanzwelde. Nu vind ik zelf dat Zwarte Piet in het vervolg het beste in een zwarte kat veranderd kan worden (zie hieronder de link naar mijn facebookpagina daarover) maar geen van de partijen wenst zo’n simpele heilzame oplossing. Ze ruziën liever ter identiteitsversterking door.
Maar, mij kwamen die kloofontkenningen net zo dwaas en oneigenlijk over als witte mensen die oprecht melden ‘kleurenblind te zijn’ of die ‘nooit iets gemerkt hebben van racisme’. De ergernis (en de kloof zelf) werd versterkt door, in Vrij Nederland, een werkelijk plaatsvervangend tenenkrommend verslag. Dat niet eens een verslag was (want ze stapte niet eens uit om verslag te doen, ze durfde nauwelijks uit het raam te kijken) maar meer een soort emo-blog, van de hand van schrijfster Alma Mathijsen uit een van de drie bij Joure gekeerde bussen van comité Kick Out Zwarte Piet. Door middel van een rijgkoord aan assumpties en pure onwaarheden werd het groepje Friezen dat hen tegenhield op de snelweg op een of andere wijze tot een geprivilegieerde partij gemaakt die zomaar een snelweg over kon nemen in een soort samenzwering met de politie en daarna zelfs tot nazi’s geframed. En haar hele bus, dus alle meerijdende dagbladjournalisten, fotografen, VPRO-coryfeën en zijzelf -die het blijkbaar heel vanzelfsprekend vindt om zodra ze iets meemaakt er twee pagina’s in een landelijk blad over vol te kunnen snotteren met blijken van wereldvreemdheid en angst-platitudes- incluis, waren bij voorbaat al onderdrukten.
Slachtoffers van agressieve witte mannen, omsingeld door de verpersoonlijking van racisme, de angst gierde door haar keel enzovoorts.
Terwijl er eigenlijk niks, naks, nul komma nul gebeurde behalve dus dat ze tegengehouden waren en de stichting T. leerde dat je je voorruiten niet in Moldavië moet bestellen.
Door dat soort dingen komen er soms ook barsten in mijn solidariteit.
Geïnteresseerd geraakt, maar ook enigszins verscheurd in mijn kijken vanuit twee doorgaans helemaal niet zo onverenigbare identiteiten, namelijk mijn nuchtere oostelijk-landelijke, en de westelijke van ouwe linkse kraker, stuitte ik op een livestream van de wandelende bloeddruktest Kevin Roberson. Eén ding moet je hem nageven, lef heeft ie. Volgens hemzelf en het epistel van Mathijsen — ‘Kevin krijgt klappen!’- zou hij als eerste person of color ten tonele aangevallen zijn door de blokkeerders. Terwijl nota bene zijn eigen beelden die bewering totaal logenstraffen. Als het werkelijk zo beleefd werd, in de groene bus, dat Kevin bijkans gelyncht werd, excusez le mot, dan geeft het te denken waarom ze hem niet te hulp schoten met zijn allen. Ze overtroffen in aantal ruimschoots de blokkeerders. Maar gelukkig is op zijn eigen beelden te zien dat hij in werkelijkheid toch bijna twintig minuten enorm moest lopen zuigen voordat hij ook maar een halfhartig duwtje kreeg. Zelfs bij allereerste aanvang -toen hij lang voor de politie arriveerde al op de vluchtstrook parkeerde en voor wie dan ook uit op de blokkeerders afrende en zij op hem- eerder beschermd dan bedreigd werd door de coördinator van het geheel. Dit was een verwarrende aanzet die bijna direct uitdoofde toen hij zich als journalist identificeerde. Op één jongen na, laten we hem Taede noemen, waar hij het mee aan de stok zou houden nadien.
Er was ook vast te stellen dat demonstranten die even later wél de bus uitkwamen, toen er eenmaal geen verkeer meer reed, ook voordat de politie ter plaatse was geheel ongehinderd rondliepen. Een meisje in haar eentje liep helemaal naar voren, mensen gingen kentekens fotograferen, een minzaam glimlachende bedreadlockte fotograaf maakte zijn kiekjes- het was gewoon heel duidelijk dat er onder de blokkeerders was afgesproken om het vreedzaam te houden en geen discussies aan te gaan. Eigenlijk was het bijna grappig, in elk geval surrealistisch nieuwetijds, hoe dat door elkaar darde en elkaar liep te filmen met hun mobieltjes op die snelweg, een soort ontzettend Nederlandse scène van Black Mirror.
Er is ook te zien hoe dezelfde, door Roberson en anderen belasterde coördinator een bewonderenswaardig geduld in het negeren van Roberson tentoonspreidde waar deze, vanaf het moment dat de politie arriveerde, dwars door het initiële gesprek over het hele gebeuren bleef krijsen als een keukenmeid dat hij bedreigd was en aangifte wilde doen.
Als Roberson nou heel even zijn klep had gehouden en zich als een echte verslaggever had gedragen, had hij kunnen vastleggen wat er besproken werd. Met zijn egocentrische gemar verspeelde hij bovendien alle tijd en sympathie die de politie eventueel voor de geblokkeerde kant -en dus zijn kameraden- zou kunnen overhebben gewoon zo zichtbaar.
Wellicht had buschauffeur Nanda, langjarig door de wol geverfd als ze met dit soort dingen is, ook beter even naar voren kunnen lopen. Misschien had ze daar dit keer gewoon es geen zin in. Misschien had Jeffry of Michael of Sunny er even bij kunnen komen. Zulke dingen schelen vaak. Maar nee, de edelen kwamen niet uit de postkoets.
Hoe dan ook, Kevin legde het aldus zelf naadloos vast: De politie kwam en werd geconfronteerd met één normale vent in een generieke motorjas die klaarstond om zich te legitimeren en te onderhandelen, en één rondspringende kwibus die druk aan het filmen was met zijn mobiel en beschuldigingen krijste over connecties tussen politie en extreem rechts. Uit de blikken die hij toen kreeg valt geen blank-noordse samenzwering te destilleren.
Kloof! Want het was eerder het tegendeel van racisme, Kevin. In plaats van Amerikaanse (of Haagse) toestanden werd je precies gelijk behandeld als iedereen in deze contreien die tegen de brigadier gaat staan schreeuwen bij wijze van kennismaking. Zo iemand wordt namelijk ingeschat als even niet alle flesjes in het kratje hebbende, en de beproefde remedie daarvoor is ze tot kalmering te laten berserken. Omdat daar alle ruimte voor is en het anders wanhopige moeders geeft.
Maar serieus, dit is dus waar je de kapitale journalistieke misdaad beging de situatie zelf ingrijpend te beïnvloeden voor je verslag en het verhaal aan anderen verbasterd voor te stellen.
Mathijsen heeft dit alles niet meegekregen, vanuit haar gezichtsveld en waarschijnlijk vooral als mening achteraf -wat zullen ze elkaar hebben zitten brainwashen in die bus. En ze beschrijft dit in Vrij Nederland dus ook klakkeloos als vriendschappelijke handjeklap tussen politie en blokkeerders. Dat is nogal een beschuldiging! Diverse columnisten ( et tu, Tommy Wieringa!) zullen dit later overnemen. En ze beschrijft het ongeobserveerd als politie en blokkeerders meervoud. Terwijl voor mij de gang van zaken vooraan nog een indicatie gaf dat we hier juist niet met een extreemrechtse wannabe gouwleider te maken hadden. Namelijk door het opvallend ontbreken van secondanten in het gelid direct achter hem, al was het om Roberson maar naar achteren te dringen bij het overleg met de politie. Echte neonazi’s, leer me ze kennen, doen namelijk nooit en te nimmer iets in hun eentje. In dit soort situaties hangen ze, vaak op potsierlijke wijze, de beveiligingsspecialist uit die ze wegens onhaalbaarheid van een VOG nooit hebben kunnen worden. Iets waar veel ouwe kraakbonzen ook een handje van hebben trouwens. Die houding ontbrak hier ten ene male. De woordvoering werd geheel aan de motorman, daarbij in zijn nek gefilmd door Roberson, overgelaten. De rest liep erbij te hangen als bij het carbidschieten met Oud en Nieuw. De weldenkende goegemeente in de Randstad, als beste stuurlui aan wal, vindt over het politieoptreden dat ze allemaal gearresteerd hadden moeten worden. Nou, hoe? En hoe lang had dat wel niet geduurd? Logistiek is niet het sterkste punt van, ik ga nu ook al bijna zeggen de gutmensch. Maar wat hier simpelweg gebeurde, hoe er ook over gejankorgeld wordt, is dat de driehoek, je kon erop wachten, koos voor een klassiek de-escalatiemodel, van het soort waarvan de jurisprudentie huizenhoog ten hemel stinkt. Vooral als het gaat om situaties andersom, dus waar bvb, ik noem maar wat, een Pegida zonder dat ze iets hebben misdaan de bus weer in kan omdat een haag afa’ers daar weer eens voor gezorgd heeft. Eerlijk is eerlijk.
Alma en kameraden hadden werkelijk recht van spreken gehad over onrecht, als ze, zoals Nanda vaak heeft meegemaakt bij eurotoppen en dergelijke, na terugbegeleid te zijn ook allemaal gefouilleerd waren, en er enkelen wegens moeilijk doen of een busje cs gas of iets dergelijks, dan in elkaar geschopt en en vervolgens gearresteerd. Als op grond van artikel 140 de hele bende inclusief Sunny Bergman aan toe tot na Sinterklaas in de cel was gezet. Verhalen waar Vrij Nederland in het verleden maar zelden voor te porren was trouwens. Maar dat gebeurt dus allemaal niet.
Toch wordt er nu ineens gedaan alsof het demonstratierecht voor het eerst is geschonden in heel Nederland. En ineens besluit tout meekijkend actieveteraan links om voor het eerst in hun leven een veiligheidsdriehoek op hun erewoord te geloven waar die de besluiten legitimeert met Serieuze Dreigingen. Waar ze dat soort spin ten aanzien van hun eigen kant anders honend weglachen is nu ineens het woord van de burgemeester gospel. Tjonge jonge, er was dreiging van zwaar vuurwerk! Schande! En er waren ongelukken (schouderophalend ontvangen blikschade achter in de file, door de autoriteiten tot ‘kop-staart botsingen’ verheven) geweest. Zooo errrrreeeeegggg! Hypocrieten.
Ter plekke schoot de motorman maar één keer heel even uit zijn slof om zichzelf direct te hernemen, namelijk toen Roberson op zijn mentalistische wijze (hij suggereert iets op bezwerende toon en zijn kijkers zien het) vraagt of de tattoo op zijn hand ‘een SS-teken is’ (Dat blijkt natuurlijk nonsens, maar wordt later evengoed door o.a. weblog Grutjes en zo weer als waar vermeld). Roberson ging door met provoceren, en dit zelfs op een voor de demonstranten in de bus kwalijke, zelfs potentieel gevaarlijke manier. Zo hijgt hij op zeker moment: “Klopt het dat jullie de chauffeurs uit de bussen gaan halen?” “Welnee man”, krijgt hij meerdere malen te horen en verzint dan weer een nieuwe hitserige vraag. Trouwens, over dat ‘man’: Het is veelzeggend dat zelfs bij het gedoe in de eerste adrenalinebeladen momenten, niemand racistische termen tegen hem gebruikt. Roberson wordt consequent aangesproken als ‘man’ ‘figuur’ ‘jongen’ en ‘joh’. Iets waar rechtsextremisten in vereniging onmiddellijk over zouden struikelen. Maar de verslaggeving pent het zogenaamde dreigement, dat alleen in het hoofd van Roberson heeft bestaan, alweer lustig over. Even later richt hij zijn camera op een rood autootje, behorende aan de blokkeerders, omdat hij daar tot zijn verbazing een, zoals hij dat opmerkt ‘bi-cultureel persoon’ in meent te zien zitten. Er bestaan lichtgetinte Friezen blijkbaar en er doet er eentje mee aan deze nationalistische actie. Kevin valt van de ene verbazing in de andere.
De Volkskrant spant uiteindelijk de kroon als ze de wegblokkeerders op basis van niets dan een vooralsnog ongestaafde tweet van een uit de bocht vliegend lid van Afa-Fryslan al snel framen als ‘een bont gezelschap van neo-nazi’s en Erkenbrand-sympathisanten tot Cambuursupporters en het Frysk Heidens Front’. Huh? Hebben we, althans media en politiek, nu al niet vaak genoeg de fout begaan -van milieuactivisten tot hangmarrokanen- om allerlei ludieke verbanden selfulfilling prophesies in te extremiseren met allerlei voortijdig gelabel? Erkenbrand. Front. Dat zou me nou hogelijk verbazen. Ik besluit nóg wat nader te kijken naar alle beelden voorhanden en ze na te speuren op usual suspects, die ik me er echt niet tussen kon voorstellen of gespot had. En ik had volgens mij al goed gekeken.
Oké. Ziehier de kloof. De Randstad, althans wie VN en de Volkskrant nog leest en de VPRO kijkt en geen stobbefrees van een combine en geen trotsfriese boer’n metalfan van een Odinsturmer kan onderscheiden trapt er blijkbaar prompt collectief en zonder vragen te stellen in. Spreekt er schande van op een wijze die doet denken aan de reactionaire provincienotabelen van weleer toen ze in de jaren zestig op de televisie zagen wat een zootje die nozems op het Spui maakten. Tututut en de politie laat dat alles maar toe, ach en wee de rechtstaat en het fatsoen!
Maar de rést van Nederland, in het bijzonder het platteland, waaronder ik, zag géén asatrucoven aan potentiële geweldplegers. Maar een stelletje van onze jongn’ die daar een staaltje mooi wark leverden. Kiek, en die melktruck kan er ok nog langes, krap aan maar haha. Knap ‘daan, onniedan! En mijn huisfries van Friessprekende ouders en lange tijd taxichauffeur in alle wilde uithoeken van het noorden naast me op de bank, kijkt op van zijn sudoku, om bezwaar te maken tegen de stem van Roberson die uit mijn laptop schettert, kijkt dan met een half oog mee naar de beelden en merkt over de motorman stellig op: ‘Dat is geen fascist’. Ik: ‘Hoezo?’ Hij: ‘Alleen vrije geesten rijden op een XJ900’.
Ook vrije geesten kunnen op de PVV stemmen natuurlijk, en al snel wordt mij online toegebeten dat ik dat dan ook al reuze erg moet vinden. Ja hoor eens.
Typerend is, dat du moment duidelijk wordt dat alle beweringen over neonazistische betrokkenheid onzin zijn, ook prompt de linkse debatflip wordt gebakken waarin het er ineens ook helemaal niet toe dóet. Ze bedoelen dat het er voor hún niet meer toe doet, want de frame heeft zich al afgezet en verspreidt zich tot vastgestelde waarheid.
Terwijl de geluiden vanuit de bus getuigden van een groot gebrek aan inzicht ofwel van bereidheid tot gretige, moedwillige informatievervuiling of allebei. Dit inclusief de vertegenwoordigers van de officiële pers.
Ondertussen prakkezeer ik met mijn gespleten ervaring en ook met die van wel eens met een circuskonvooi met geschaarde trailer vastgestaan te hebben op een snelweg: als ik nou de wens had gehad om drie touringcars demonstranten af te remmen en enige tijd geblokkeerd te zien op de A7, dat zou ik dat echt niet met een random stel op Facebook opgediepte malloten gaan doen. Het is namelijk knap gevaarlijk. Er moet wel enig verkeers- en gevaartechnisch benul aanwezig zijn bij de participanten. Je moet er geen Alma Matijssen, zeg maar, bij hebben, die -net als blijkbaar de eindredactie van VN- denkt dat een tourbus op de snelweg normaal 130 rijdt. Gaat iedereen zich gedragen? Hoe beperk je de kans op ongelukken? Wat doe je met de rest van het verkeer? Wat als er toch road ragers langs gaat sjezen en er wordt iemand aangereden? Waar zal de politie vandaan komen en hoe lang zal dat nemen? Is iedereen bereid om eventueel gearresteerd te worden en zijn voertuig mogelijk in beslag genomen en gaan we daar geen ruzie over krijgen? Het is nogal wat. Hoe zou dat überhaupt een bont gezelschap aan samenraapsel kunnen zijn? Dat bestaat gewoon niet. Bovendien, als er één traditie in ere gehouden wordt in Nederland, is dat de fascisten nog geen barbecue (daadwerkelijk voorbeeld) kunnen organiseren zonder dat er rottigheid ontstaat en brokken van komen.
En inderdaad, zo blijkt. Iedereen weet wie iedereen, verdeeld over 19 auto’s en 2 motoren is, zo valt vrij eenvoudig bij bewijsbare deelnemers te verifiëren. En nee, dat waren niet alleen mannen. En dat was wel absoluut zonder die mijnheer op Twitter die doet alsof hij de Führer van het hoge noorden is en beweert dat hij erbij was. Die dus door half links nederland geretweet wordt, heel erg zeker! En nee, ook met de pseudo-Friese heidenclub die importnazi Richard van der Plas -wie zeg je?- heeft opgericht heeft helemaal niemand wat te maken. Spreekt die man wel Fries eigenlijk?
Ik kijk de hele nacht alle te vinden beelden af en maak screenshots van de aanwezigen. Ik vind welgeteld één enkel mogelijk voorbeeld van noordse symboliek en niet eens bij de wegblokkade zelf maar bij iemand van het ontvangstcomité achteraf: een oortunnel van een tot luchtrune gestyleerde zwaluw. Als Roberson hem had gezien, had die ongetwijfeld de vraag uitgekresen of het een vermond hakenkruis was. De persoon in kwestie, met versleten petje en wapperend met een plompeblêdenvlag draagt een dikke zilveren geschakelde ketting waar ik onder zijn trui iets als een thorhamer of dubbel Saksisch bijltje aan vermoed. Zoals overigens veel hele leuke paganisten ook dragen. Hij spreekt Ljouwerds stadsfries met een verslaggever. Hij is er met zijn zwager, vertelt hij daaraan. Goed, whatever, of zoals we hier zeggen, toe maar.
Terug naar de kloof. Zwarte Piet heeft eigenlijk helemaal niet eens zoveel met die kloof te maken. En de genderneutrale toiletten die Duk erbij sleept al helemaal niet. Dat is niet waar het allemaal om gaat. Waar het om gaat is pure Nederlandse geografie. Dat de taal die bij elk wissewasje volledig schouderophalend uitgeslagen wordt ten aanzien van iedereen in het oosten van Dokkum tot Vaals — u weet wel, de Achterhoek- , van een superioriteitsdenken getuigt dat zelfs in socialjusticewarriorjargon nauwelijks te vatten is. Dat als zo’n benadering, inclusief allerlei kwalijke verdachtmakingen, een van de leden van KOZP of zo zou treffen, dit ogenblikkelijk tot een barrage aan aangiften zou leiden. Alma was er in elk geval zeker van gaan huilen. Niet aflatend en aan de lopende band volstrekt onbewust is het spervuur van dédain dat eigenlijk neerkomt op, vooruit, supremacie. De onnozele beweringen die gedaan worden als ‘jullie mogen ons wel dankbaar zijn voor al die landbouwsubsidies’. De constante aanname dat we hier fobisch naar de overkant van ons zandpad rennen bij het ontwaren van een allochtoon of nooit iets meemaken of hoeveel makkelijker het bepaalde labels plakken is als je meent qua opleidingniveau en dús ontwikkeling hoger op zelfs de evolutionaire ladder te staan. De veronderstelling dat het hier één grote corrupte bende van ouwejongenskrentenbrood is. En het is bij ons óók de bedoeling dat we dit allemaal altijd lachend beamen, tot inteelt aan toe, anders zijn we zeikerds met een minderwaardigheidscomplex. Sound familiar? Dit is onze -overigens sinds een jaar of vijftig ontkende maar zich steeds scherper weer aftekenende- pure klassemaatschappij. Terwijl we voor jullie -nee, niet de allochtonen, de hele kolere-Randstad- de boel de facto normalerwijs gaande houden en en passent zelfs jullie ontspoorden weer even rechtbuigen.
Waar moeten we ons allemaal in verdiepen als jullie wederzijds niet eens het verschil zien, of willen zien, tussen mensen die werkelijk iets doen en kunnen in het leven, en goed snik zijn, maar uit andere ervaringen andere meningen hebben dan jij, en een random zootje achterlijk tuig? Mensen die in tegenstelling tot al die opiniemakers, gewoon ontslagen kunnen worden uit hun regionaal al schaars emplooi met nul-urencontracten, als ze alleen al opvallen?
Bij de Kick Out Zwarte Piet-beweging en aanverwante stedelijke opiniebepalers, op wat voor gebied dan ook, en niet alleen ter linkerzijde, zal het besef eens echt moeten doordringen dat aan overzijde van de Randstad-kloof, men zelf met zoveel factoren van institutionele uitsluiting te maken heeft, dat jullie als geprivilegieerd worden gezien, en dat in sommige opzichten ook heus echt zijn.
Want al of niet afgestudeerd in een beschouwende wetenschap en werkzaam in het luchtledige circuit en netwerkgecushioned. En wat wij, ja wij, hier doen wordt niet alleen genegeerd. We worden niet slechts uitgesloten of gediscrimineerd — allemaal dingen die op hoge toon aangekaart kunnen worden en serieus genomen worden- we bestáán eenvoudigweg niet, totdat iemand weer wat te kapittelen (Zwarte Piet, bioindustrie), uit te lachen (accent, zondagsrust) uit te venten (geloof, ideologie, glasvezel) of af te schuiven (asielzoekers, dementen, tbs’ers) heeft. En dat gebeurt dan op manieren waar de honden geen brood van lusten. Anti-wit racisme bestaat niet? Dat zou je niet zeggen na dit incident waar er ongehinderd op los gedetermineerd mag wordt vanuit de zijlijn (‘woudfriezen zijn vechtjassen, kleifriezen konkelen’) op een pseudo-antropologische wijze waar Ritter zijn vingers bij af zou likken. Die gewoonweg koloniaal zou zijn als ie over andere etnische minderheden zou gaan. En nee, daar allemaal op wijzen is geen opmaat voor white genocide-achtig contragejengel, dat is waarschuwen dat je niet weer een groep verder op schoot bij dat soort theorieën uitventende agitatoren moet duwen. En om ervan af te zijn verder ook maar één gedachte aan ze te wijden, om je serotoninekick van saamhorigheid zélf vast te kunnen houden- meehelpen om wéér een groep bij voorbaat tot extremisten te frauderen en stigmatiseren. Ja, net als met de actiebeweging van weleer en net als de islamitische jongeren ja. Want dat kunnen we opnieuw helemaal niet gebruiken. Doe dat nou gewoon eens een keer niet.
Ondertussen is de laatste jaren het hele platteland gevampireerd om de stad te voeden van voorzieningen en boeit het zelfs landelijk maar heel mondjesmaat als onze huizen instorten terwijl de baten elders verkwanselt blijken.
Jazeker, dat voel, nee ervaar ook ik ook heus echt zo, verklaar ik desgevraagd aan een oude Amsterdamse kameraad. Een die zelf notabene tot diegenen hoort die Sylvana onverklaard ‘ja gewoon, daarom’ zo irritant vinden, doceert mij even later dat ik me in deze ‘niet van mijn beste kant laat zien’. Want zo provinciaal en kortzichtig.
Maar ik mag dan wel eens een boek geschreven hebben en in het verleden lang genoeg in Amsterdam gewoond om een beetje te weten -en bij tijd en wijle te hebben kunnen voelen- hoe de Randstad denkt, ik ben naast dat alles nog altijd primair werkzaam in een laaggewaardeerde en laaggeschoolde sector en woon hier tussen de weilanden.
Afwisselend, toch weer als oude stedelijke actievoerder, aan gene zijde van de kloof, herken ik iets dat bijvoorbeel het actievere deel van de Marokkaanse gemeenschap altijd en nu ook de wegblokkeerders ervaren. Dat is het punt van realisatie dat je als maatschappelijke groep in elke situatie altijd beschouwd zal worden naar je zwakste schakel.
Taede of hoe hij ook maar mag heten met zijn Scaniajack op de A7 moet nu figureren als toonbeeld van de imbeciliteitsfactor van de hele exercitie en tentoon gespreid (‘gezocht!’) omdat zijn maat uiteindelijk tóch Roberson een zet gaf, hoezeer die het, ja sorry hoor, ook verdiende. En wellicht aan Jenny Douwes een Merkeliaanse eyeroll ontlokken met wat hij elders verklaart. Zo lijken alle groepen altijd een beetje op elkaar. Heeft elk welwillend Marokkaans initiatief bijvoorbeeld altijd een dreigend en complotleuterend Mootje in een palestinasjaal om het voor elk initiatief te verpesten in de coulissen te vrezen. En zo hadden wij vroegah de bierpunk waarbij je er vergif op kon innemen dat als die eenmaal orakelend in beeld schoof met zijn studs en zijn hanekam, het journaille zich daar op zou storten en niet meer bij jou komen voor de keurige persverklaring waar je zo hard aan geschaafd en gestencild had.
Some things never change.
Maar, dan kan ik het niet helpen om ook te denken aan de KOZP-demonstranten in de bus. Aan de anti-Pieters is het om nu eens te moeten accepteren dat ze dit keer echt dubbel verloren hebben en dat allebei aan zichzelf te danken. De reden ligt hierin: Hoe groter de desinteresse en onkunde die wordt tentoongespreid ten aanzien van de toegesproken partij, hoe groter de weerzin wordt. Jullie hebben alle kans gehad tot overleg in Dokkum tot andere mogelijkheden dan jullie gekozen, starre, bijna Zuidamerikaanse demonstratievorm waar jullie nu enkele jaren geleden land en traditie mee hebben verkozen te geselen. Maar dat is voor jullie zelf een erg zware weg naar het bereiken van de doelstellingen. En het gaat jullie alleen bijeenhouden zolang er een tastbare vijand, desnoods een steeds opgekloptere, te bestrijden valt. Aan deze kant van Amersfoort vallen sowieso alleen Pyrrhusoverwinningen te halen en kom je er dus met liegpeukerij ook uiteindelijk niet.
Wat is daarbij de Taede, de Mo, Robbie de bierpunk van de anti-Pieters? De provocateur, intrigant Roberson, no doubt, helpt in elk geval al niet. Maar uiteindelijk kun je, PR-technisch nog beter tien Taedes, Mo’tjes of bierpunks bij je hebben (liefst niet allemaal tegelijk), omdat die in elk geval ‘de straat’ vertegenwoordigen, waar het bij demonstraties tenslotte om gaat, dan één enkele Alma, laat staan een halve bus vol. Hansjes in Bessenland die het al als kwetsend onrecht ervaren als de mevrouw van de meldkamer een beetje tegen ze snauwt wanneer ze voor de tweede keer het alarmnummer bellen omdat ze zo bang zijn. Dit ondanks dat iemand van godbetert drieëndertig zich zou kunnen realiseren dat de centrale bij een versperring van een snelweg roodgloeiend komt te staan. Die kunnen gewoon simpelweg maar beter niet naar demonstraties gaan en al helemaal niet als representatie daarvan opgevoerd.
Ondertussen kan het beschouwende publiek en ook zeker de columnisten (!) er ook weer eens aan wennen dat er weer situaties onstaan waar je de werkelijke gebeurtenissen zelf moet zien af te pellen van al het getwitter en gefacebook en gemanipuleer en gelieg er omheen, alle kanten op.
Maar vooral moeten media als de Volkskrant cs eens ophouden met Hansje in Bessenland spelen, want ze hebben er al genoeg schade mee veroorzaakt. Verdiep je eerst maar eens echt in deze landsdelen, voor je hier de boel komt verzieken, is de algemene boodschap.
