การกินเนื้อ กินพืช วีแกน ล่าสัตว์ ฆ่าสัตว์ อุตสาหกรรม การเมือง สังคม และสิ่งแวดล้อม

ตัวผมในตอนนี้ ก็ไม่ได้เป็นวีแกน ก็ยังเป็นคนธรรมดา แต่การได้อยู่ได้เห็นโพสอะไรหลายอย่างได้คลุกคลีเกี่ยวกับอะไรแบบนีั มันทำให้ผมรู้สึกว่า การที่ได้กินเนื้อกินชาบูปิ้งย่างอะไรพวกนี้ อย่างอิ่มหน่ำสำราญสุข โดยไม่สนโลกอะไรเลย ว่าเนื้อพวกนี้มันมาจากไหนอะไรยังไงบ้าง เป็นเรื่องที่โคตรผิดมหันต์

แม้เรื่องพวกนี้มันก็ไม่ได้ทำให้ผมกลายเป็นวีแกนไปหรอก เพราะผมก็ยังกินไข่อยู่ หมูปิ้งไก่ทอเนื้อย่างก็ยังมีไปกินอยู่ แต่ก็น้ะ มันก็... อยากน้อยลงแหละ

คือถึงแม้มันจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรผมไปน้ะ

แต่อย่างน้อย... จะเลือกกินอะไรมันก็ควรหัดตระหนักคิดไว้ในหัวไว้ในใจบ้าง ไม่ใช่ปล่อยปากปล่อยใจไปไม่ควบคุมอะไรเลย

คือไม่ว่าเราจะกินเนื้อ หรือกินพืช หรืออะไรก็ตาม มันไม่ผิด เพราะมนุษย์เราแม่งเป็น Omnivores กินได้ทุกอย่างบนโลกใบนี้ กินแบบนี้มาได้ล้านปีแล้ว แต่มันมีสิ่งเดียวที่ทำให้การกิน "เนื้อ" ปกติของเรากลายเป็นสิ่งที่โคตรเลวร้ายเป็นอย่างมากในสายตาพวกวีแกน

“มันก็คือระบบ "โรงงานอุตสาหกรรม" นี้แหละ โดยเฉพาะ โรงงานอุตสาหกรรมเนื้อสัตว์ ”

คือจากแต่เดิมที่เราคิดกันมาตลอดว่าเนื้อสัตว์แม่งก็มาจากฟาร์มเลี้ยงสวยๆ งดงาม เต็มไปด้วยทุ่งหญ้าและต้นไม้ ท้องฟ้าโปร่งๆ ล้อมรอบ และมีปลูกผักปลูกพืชอะไรแบบนั้นด้วย เหมือนใน StardeewValley ไม่ก็ HarvestMoon อะไรแบบนั้น

แต่ความจริงแม่งไม่ใช่...

จริงๆ มันก็มีแหละฟาร์มแบบนั้นอ่ะ แต่ที่เราเห็น มันไม่เยอะเท่าที่เรากล่าวไว้ข้างต้นเลยน้ะ มันเหมือนมีไว้เป็นฉากบังหน้าเฉยๆ ส่วนฉากมันคือโรงงานที่จับสัตว์นับหมื่นตัวมาขังไว้ในกรง โดนจับบังคับให้ออกลูกออกหลาน โดนบังคับสูบน้ำนมออกไปขาย โดนจับยัดอาหารจำนวนมากเข้าท้องเข้าไส้เข้าพุง โดนขุนให้อ้วนจนไม่มีเรี่จวแรงเกินไปไหนได้ ลูกก็โดนจับแยกไปไหนไม่รู้ สายอะไรไม่รู้ระโยงระยางเต็มไปหมด นึกว่าอยู่โรงบาลกัน พอตอนโดนจับทำให้กลายเป็นเนื้อ ก็ต้องโดนฆ่า แล้วโดนแขวนจับห้อยไหล่ไปกับระบบสายพานของโรงงาน ผ่านกระบวนการขั้นตอนอะไรก็ไม่รู้ตั้งมากตั้งมาย ตอนขายก็โดนแปะป้ายว่าเป็นเนื้อพรีเมี่ยม เพราะมันเป็นแค่การโฆษณา เพราะแค่ตัวเองโดนเลี้ยงแบบผ่านเกณฑ์ตามมาตรฐานของโรงงาน เลยสามารถูกนำออกมาวางขายได้ ส่วนไหนที่ไม่ได้มาตราฐานก็ โดนทิ้งไป ไม่มีค่าใดๆ ให้กับผู้คน

ส่วนไอ่คนกินบางคนก็กินไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร กินแบบไม่สนใดๆ ทั้งสิ้น หรือรู้ก็อาจทำเป็นไม่เห็น ไม่รู้สึกผิดใดๆ กับสิ่งที่ตัวเองได้กินเข้าไปเลย ไม่ได้รู้สึกคิดสำนึกได้เลยสักนิด ไม่ได้บอกว่าอยากให้ผู้คนต้องมาจมปลักอยู่กับความผิดเหล่านั้นน้ะ คนเราไม่ว่าจะกินอะไร เพื่อปากท้องแล้ว มันก็ต้องมีชีวิตก้าวเดินต่อไป แต่การที่เดินไปโดยไม่รู้เลยว่าทางที่เดินไปเนี่ยมันเต็มไปด้วยกองเลือดเนื้อมากมายขนาดไหนเนี่ย มันก็เหมือนที่เราเดินอยู่บนแผ่นดินโดยที่เราไม่รู้เลยว่าพื้นที่เราเดินนั้นมันเป็นไปด้วยกองซากศพมากี่ร้อยกี่ล้านปีล้านศพมาแล้วนั้นแหละ เราอาจแคร์แค่หลุมศพหลุมเดียวที่มันเป็นหลุมศพของคนที่เรารัก แต่มันก็เหมือนเราที่ไม่ได้เหลียวแลเห็นเลยว่ารอบๆ นั้นมันก็มีหลุมศพจำนวนมากมายแค่ไหนที่ก็ถูกฝังไม่ต่างคนตายที่เรารักเลย

แล้วถ้าพูดถึงเรื่องการกินเนื้อ มันก็ต้องมีเรื่องการฆ่าใช่ม่ะ ใช่ ในคลิปของช่อง Pud ได้กล่าวไว้ว่า โดยนัย การฆ่าสัตว์มันเป็นสิ่งไม่ผิด สำหรับมนุษย์เรา เพราะเราไม่ได้ใช้ศีลธรรมเดียวกันกับของมนุษย์ไปใช้กับสัตว์ เราอยู่เหนือกว่าเขา เราเลือกได้ว่าเราจะฆ่าเขา เลี้ยงเขา หรือเลือกที่จะเป็นเพื่อนกับเขาก็ได้ ถ้าเรายอมรับในเรื่องที่ว่า การฆ่าสัตว์เป็นสิ่งที่ไม่ผิดได้ คุณจะกินเนื้อก็เป็นสิ่งที่ไม่ผิดเช่นกัน ก็ถือว่า make sense ไปในตัว แต่ถ้าคุณมองว่าการฆ่าสัตว์เป็นสิ่งที่ผิด แต่คุณก็ยังกินเนื้อ ยังคงกล้าที่จะตบยุงอยู่ และฉีดพ่นแมลงต่างๆ นาๆ ทั้งๆ ที่มันก็เป็นสัตว์เหมือนกันเนี่ย ถือว่าย้อนแย้งน้ะ

แต่เอาจริงๆ ก็ไม่คิดว่า วีแกนจะไม่ตบยุงหรืออะไรน้ะ เขาก็อาจยังมีสัตว์ที่ยังจำเป็นต้องฆ่า ก็ตามเหตุผลกันไป แต่เขาไม่กินมัน ไม่ใช่เพราะว่าเขาแม่งอยากไดเอท เพราะเขาไม่ชอบของกินที่มาจากการฆ่าและการทรมาณที่รุนแรงไม่จบไม่สิ้นต่างหาก

และในการฆ่าสัตว์ มันเป็นสิ่งที่ไม่ผิด ใช่ นั้นก็หมายความว่ามันก็โอเคที่เราจะเนื้อได้ใช่มั่ย? ใช่ แต่เอาง่ายเลยน้ะ เราโอเคกับการกินเนื้อที่มันต้องผ่านการทรมานต่างๆ นานามาก่อนแล้วก็ค่อยฆ่าอย่างนั้นหรอกหรือ? อย่างที่เคยกล่าวไว้ในก่อนหน้านี้อ่ะนั้น โดนจับทำให้ท้อง โดนแยกลูก โดนขุนให้อ้วน โดนจับจังไว้ในโรงงานไม่เป็นอิสระ ไม่ผ่านเกณฑ์ก็ตาย ผ่านเกณฑ์ก็ยังตายอยู่ดี แบบนั้นมันเป็นเรื่องที่เราควรโอเคอย่างนั้นหรอกหรือ? การได้มาซึ่งเนื้อในสมัยก่อน เราต้องไปออกล่า ไปเป็นพรานป่า ต้องแข่งล่าแย่งกับเสือ แย่งกับหมาป่า ต้องแข็งแกร่ง ต้องหัดเอาตัวรอด ท่ามกลางป่า ทุ่งหญ้า หิมะ ทะเลทราย และมหาสมุทรทะเลลึก สิ่งเหล่านี้มันได้ฝึกฝนเราให้กลายเป็นเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นจนอยู่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ นับว่าการล่าก็กลายมาเป็นวัฒนธรรมอย่างนึง ที่หล่อหลอมให้คนได้เป็นคน ได้รู้จักที่จะเอาตัวรอดได้จนมาถึงทุกวันนี้ นับเป็นเสน่ห์ที่น่าชวนคิดถึงมาก กับการล่าเพื่อเอาตัวรอดจากโลกที่แสนโหดร้ายนี้ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นอะไรแล้ว การล่าสัตว์ตอนนี้มันกลายเป็นสิ่งที่ไร้จุดหมาย ล่าเพื่อเอาเขามาประดับห้อง เอานอเอางามาเป็นเครื่องเรือนเครื่องใช้ในบ้าน เขาเขี้ยวเอาเล็บมาเป็นสร้อยคอกำไลข้อมืออะไรก็ไม่รู้ ล่ามันจำนวนมากเพื่อเป็นรางวัล หรือไม่ก็ล่าเพื่อเอามาถ่ายรูปอัพลงเน็ตเฉยๆ กลายเป็นว่าสิ่งที่เราฝึกฝนกันมาแม่งก็ไร้ประโยชน์ไปซะงั้น มันเกิดอะไรขึ้นมนุษย์เรากันแน่?

แล้วล่าสัตว์มาเสร็จ ก็มีที่แล่เนื้อ มีศูนย์ที่ค่อยช่วยเหลือแล่เนื้อเพื่อแจกจ่ายเนื้อแก่คนในหมู่บ้าน มีคนที่ค่อนรับหน้าที่แลเนื้อให้ เพื่อให้คนอื่นๆ ที่ไม่ถนัด ได้ไปทำอย่างอื่นๆ ที่ตัวเองถนัด ไม่ต้องมานั่งปล่อยให้ตัวเองต้องคลุกคลีอยู่กับศพอยู่กับซาก เนื้อกลายเป็นวัตถุดิบสำหรับทำอาหาร ซากต่างๆ ก็แล้วแต่จะคิดไป ว่าจะเอาไปทำอะไรได้ แต่เนื้อพวกนี้ก็ได้กลายเป็นเสบียงเพื่อที่ตัวเองจะได้อยู่ยาวๆ จนรอดพ้นฤดูหนาวในแต่ละปี ได้เรียนรู้วิธีการถนอมอาหารให้อยู่ได้นานๆ ได้รู้จักแบ่งปันอาหารให้ซึ่งกันและกัน อาหารได้ดึงผู้คนให้เข้ามาอยู่รวมกันกลายเป็นหมู่คณะ ไม่มีใครถูกทอดทิ้งไป บนโต๊ะอาหารมันล้วนเต็มไปด้วยความอร่อยและความสุข อาหารได้กลายเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงผู้คนให้จิตใจได้เชื่อมถึงกันได้ อาหารที่ผ่านขั้นตอนการทำอย่างละเมียดละไม ผ่านการใส่อกใส่ใจในกรรมวีธีอย่างดี เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ดีที่สุดในแต่ล่ะมื้อ เพื่อให้ทุกคนได้อิ่มกัน ได้ความสุขกันหลังจากความเหนื่อยล้าที่คอยหายไปหลังจากได้กินข้าว

แต่ ณ ตอนนี้ อาหารไม่ได้เป็นแค่สิ่งที่เชื่อมโยงผู้คนในทางที่ดีอย่างเดียว มันก็ยังได้กลายเป็นจุดชนวนของสงครามอะไรหลายอย่างบนโลกนี้ด้วย ทั้งๆ ที่มันไม่ควรเป็นอย่างนี้เลยซักนิดเดียว...

โรงงานแปรรูปเนื้อสัตว์จำนวกมาก กำลังขยายตัวเองไปอย่างมากมายมหาศาล เพื่อให้รองรับกับสัตว์ในฟาร์มจำนวนมากที่ทยอยคลอดลูกออกมาเรื่อยไม่รู้จักอยู่จักหย่อน และก็เพื่อให้มีพื้นที่ในการปลูกพืชที่เอาไว้ทำเป็นอาหารให้กับสัตว์โดยเฉพาะ ไม่ได้เอาไว้ใช้เป็นอาหารคน ซึ่งพื้นที่ที่ใช้ในการปลูกพืชเพื่อเป็นอาหารสัตว์นั้น ใช้พื้นที่เยอะกว่าพื้นที่ที่ใช้เป็นที่อยู่ของสัตว์เสียอีก เพราะสัตว์ส่วนก็ต้องอยู่อย่างแออัดในกรงอย่างกับสลัมมนุษย์ในชีวิตจริง และยังไม่นับรวมพื้นที่ในการทำเป็นโรงงานแปรรูปเนื้ออีก ที่ไม่รู้ว่าจะขยายใหญ่ไปถึงเมื่อไหร่

และแม้ว่าเราจะมีโรงงานที่ค่อยผลิตเนื้อ ผลิตพืชผลทางการเกษตรที่ใหญ่โตมโหฬารมากมายแค่ไหน อาหารที่ผลิตได้มากมายแค่ไหนก็ไม่เคยตกถึงท้องเหล่าผู้คนที่ไม่มีแม้แต่อันจะกินเลยแม้แต่นิดเดียว ยังมีผู้คนมากมายทั่วโลกที่ยังอดอยาก ไม่มีตังค์พอที่จะไปซื้อข้าว ซื้ออาหารดีๆ ให้ตัวเองและคนในบ้านกิน ลำพังตัวเองก็แย่อยู่แล้ว ภาวะบ้านเมืองที่แย่กว่า ก็คอยมาซ้ำเติมให้พวกเขาอยู่ลำบากเข้าไปอีก บางที่ก็เต็มไปด้วยการกดขี่ บางที่ก็เต็มไปด้วยอาชญากรรม บางที่ก็เต็มไปด้วยสงคราม บางที่ก็มีบ้านเมืองที่ดูปกติเป็นฉากบังหน้า แต่ใต้พหรมนั่นเต็มไปด้วยความทรมาณของคนที่ไม่เคยได้เห็นแม้กระทั้งแสงที่เล็ดลอดออกมากับเงาที่ไม่เคยตกกระทบมาถึง นโยบายจากทางภาครัฐที่เป็นได้แค่เพียงขี้ปากของคนบางคน เป็นเพียงน้ำลายที่ทำให้แค่ให้ตัวเองได้อยู่ถือครองอำนาจต่อไปได้แค่นั้น คนรวยมีอันจะแดก คนจนไม่มีอันจะกิน กลายเป็นสัจธรรมที่ดูเหมือนจะปกติของมนุษย์เรา มนุษย์ที่ต่างก็มีรวยมีจนบ้างเป็นธรรมดา แต่มันเป็นวัฎจักรที่เต็มไปด้วยความทรมาณ คนจนก็จนไม่เคยหลุดพ้น ขยันเท่าไหร่ก็ได้แค่พอรอด คนรวยก็รวยไม่เคยเหลียวแล เหลียวแลเมื่อใด ก็ไม่ต่างอะไรจากการแค่ทำบุญทำท่านเอาดีเข้าตัวไปเฉยๆ อาหารที่ควรเป็นดั่งจุดเชื่อมโยงของผู้คน ก็กลายเป็นสิ่งที่แบ่งแยกผู้คนให้ขาดออกจากกัน(แม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม) ด้วยสิทธิ อำนาจ และเงินตรา

คนรวยมีสิทธิ์ได้กินเนื้อพรีเมี่ยม มีสิทธิ์ได้เลือกสิ่งที่ดีให้กับตัวเองแม้กระทั่งตอนที่ตัวเองตาย แต่คนจนมันเลือกไม่ได้แม้จะกระทั่งตอนที่ตัวเองจะตายด้วยซ้ำ จะตายเพราะงานที่ทำ ตายเพราะโรค ตายเพราะคู่อริ ตายเพราะความมอมเมาจากการที่ไม่สามารถหาทางออกให้ตัวเองได้ ตายเพราะน้ำมือเพื่อนหรือคนใกล้ตัว หรือตายเพราะน้ำมือตัวเอง จะตายแบบไหนก็ทรมาณ จะตายก็ตายไม่ได้เพราะก็ต้องมีคนที่ต้องดูแล ตายไปคนอื่นๆ จะพลอยลำบากไปด้วย แต่ถ้ามีชีวิตมีอยู่ต่อก็จะมีชีวิตอยู่แบบทรมาณไปเรื่อยๆ จนรู้สึกช้ำใจและอาจคิดออกมาได้ว่า "ถ้าเลือกได้ ก็ไม่น่าเกิดมาเลย"

มันมีอยู่สิ่งเดียวที่จะแก้ปัญหานี้ได้ก็คือ "โอกาส" การที่คนจนได้มีโอกาสในการเข้าถึงโอกาสในการได้แตะเงินก้อนเพื่อพัฒนาตัวเองจึงเป็นอะไรที่ดีมากิจากที่ช่องนวลได้กล่าวไว้ เพื่อที่ตัวเองจะได้หลุดพ้น มีอาชีพที่ดีและมั่นคง หรือต่อให้ล้มก็ยังสามารถลุกขึ้นมาใหม่ได้ และแน่นอน สุดท้าย เพื่อปากท้อง และ "อาหาร"

แต่สิ่งเหล่านี้อาจยังไม่มีทางเกิดขึ้นได้ หากยังไม่มีการ "สนับสนุน" จากทางภาครัฐที่ดีพอ ทั้งในด้านนโยบาย ด้านกฎหมายและด้านการบริหารจัดการที่เข้มงวด รัดกุม โปร่งใส่และทั่วถึง ทั้งการเก็บภาษีจากคนรวยนโยบายที่ไม่ให้ท้ายนายทุนเกินไปจนเกิดการผูกขาดธุรกิจในด้านต่างๆ การให้เงินหรือมีหน่วยงาน มีกองทุนที่คอยสนับสนุนให้คนจนได้มีโอกาสลืมตาอ้าปากมาได้ และการหล่อเลี้ยงพวกเขาให้เติบใหญ่ได้ด้วย "สวัสดิการ"

สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่สำคัญมากในหลายๆ ประเทศ เรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่ควรมีเป็นปกติในหลายๆ ประเทศ ประเทศที่ปล่อยตัวเองให้อยู่ในระบอบทุนนิยมมากเกินไป จะทำให้ผู้ต้องแข่งขันกันหนักหน่วงมากยิ่งขึ้น จนเกิดเป็นความเหลี่ยมล้ำที่ห่างเหินกันไปมากยิ่งขึ้น คนรวยก็รวยเอา คนจนก็มากยิ่งขึ้น ปัญหามากมายต่างๆ นานา ก็เกิดขึ้นและไม่ได้รับการแก้ไขให้รู้จักจบจักสิ้น

การที่มีรัฐที่คอยสนับสนุนหนุนให้ประชาชนได้มีชีวิตอยู่ต่อได้โดยที่อาจไม่ต้องไปพึ่งแข่งขันใดๆ กับคนอื่น ได้เกิดมา ได้เรียน ได้กิน ได้ทำงาน ได้พัฒนาบ้านเมือง ได้มีครอบครัว ได้พัก ได้รักษา ได้ดูแลตัวเอง และได้ตายอย่างอย่างสงบสุข เป็นอะไรที่ทางรัฐควรเอื้อให้ให้ประชาชนได้รับในสิ่งเหล่านี้เป็นอย่างมาก เป็นหมอนที่คอยหนุนหัวให้ประขาชนได้หลับและพักผ่อนใช้ชีวิตอย่างมีความสุข สิทธิขั้นพื้นฐานที่ไม่ว่ารัฐไหนก็ควรมีและมอบให้กับประชาชน เป็นดั่งโปรโมชัานสำหรับกลุ่มผู้เล่นใหม่ ที่พึงเข้ามาเล่นเกมออนไลน์เป็นครั้งแรก ที่มีนโยบายแจกของแจกแต้มให้ผู้เล่นใหม่ได้หล่อเลี้ยงตัวเองจนเติบใหญ่และยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้ และคอยจับยอดหอคอยแห่งการแข่งขันที่สูงหลิ่ว ไม่ให้สูงเกินไปจนผลาญทุกสิ่งทุกอย่างให้สลายไปเกินกว่าที่จะควบคุมได้ และทำให้คนข้างล่างต้องพลอยลำบากไปด้วย เพราะตึกสูงค้ำฟ้าต่อให้มองไกลๆ มันจะดูสวยมากมายแค่ไหน แต่ถ้าพื้นเบื้องล่างมันยังคงเน่าเฟ่ะ มันก็จะไม่มีวันสวยงามอย่างแท้จริงอยู่ดี

และสิ่งเหล่านี้หากไม่มีวันเกิดขึ้นโดยรัฐ ไม่ว่าในประเทศไหนก็ตาม ผลลัพธ์ที่ได้ก็คงเป็นไปตามในสิ่งที่ได้กล่าวไว้ในข้างต้นไปก่อนหน้านี้ แต่แล้วนอกจากเรื่องที่ว่าประชาชนคนจนไม่มีอันจะกินเพราะการจัดการที่ห่วยแตกในแต่ล่ะประเทศแล้วนั้น มันยังนำมาซึ่งปัญหาอย่างนึงที่ใหญ่หลวงเป็นอย่างมากและก็ยังต้องเป็นรัฐอีกครั้งที่ควรออกมาแก้ไขเรื่องนี้ นั่นก็คือ "food wastes"

พออาหารมากมายจำนวนมหาศาลที่ถูกผลิตขึ้นจากโรงงานไม่ได้รับการส่งมอบถึงมือประชาขนอย่างทั่วถึง อาหารที่ไม่ได้เป็นสิ่งที่อยู่ยงคงกระพัน ไม่ได้เป็นสิ่งที่สามารถเก็บรักษาไว้ได้อย่างยาวนานไปซะทุกอย่าง อาหารเหล่านั้นจากหลายๆ ที่จำนวนมหาศาล ก็เสี่ยงที่จะกลายเป็น food wastes และถูกเททิ้งลงกองขยะ และหากไม่ได้รับการจัดการดูแลอย่างดีพอ ก็อาจถูกปล่อยลงสู่ทะเล และปล่อยก๊าซเรือนกระจกจำนวนมากถึง 8% และสร้างความเสียหายให้รับโลกใบในนี้ไปได้อย่างมากมายมหาศาล

และจากปัญหาเหล่านี้ นั่นทำให้เป็นบ่งบอกได้ว่าทำไมวีแกนถึงมีคนเริ่มเป็นกันมากขึ้น เพราะมันไม่ใช่แค่เป็นเรื่องกินเนื้อ กินพืช ฆ่าสัตว์ ล่าสัตว์ สิทธิในสัตว์แค่นั้น แต่มันเป็นเรื่องของปัญหาสิ่งแวดล้อม โรงงานอุตสาหกรรมสัตว์ที่ขยายออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ถางป่าจำนวนมากมายออกไป ทำให้สัตว์ป่าจำนวนมากไม่มีถิ่นที่อยู่ คนท้องที่จำนวนต้องถูกไล่ออกไป ไปอยู่ที่อื่น ในที่ๆ เขาไม่รู้จัก ปัญหาสิ่งแวดล้อมมากมายเกิดขึ้นตามมาแบบติดๆ เนื้อและวัตถุดิบที่ผ่านการผลิตที่เกินกว่าแค่การฆ่า และการผลิตที่มีจำนวนมากเกินไป ซึ่งขัดต่อศัยภาพประชาชนทั่วโลกที่ไม่ได้มีความเป็นอยู่ที่ดีกันทุกคน ซึ่งเกิดจากความเหลื่อมล้ำของโครงสร้างและการไม่ได้รับการจัดการที่ดีของรัฐ นำมาซึ่งปัญหาของ Food wastes ที่ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของปัญหาสิ่งแวดล้อมที่กำลังขยายใหญ่ขึ้นในอนาคต

การไม่กินเนื้อ หรือการกินแต่พืชจึงไม่ได้เป็นทางออกที่แท้จริงในแก้ปัญหาสิ่งแวดล้อมในตอนนี้ แม้มันจะหนทางในการใช้ชีวิตที่อาจยั่งยืนกว่าในการอยู่ร่วมกันของมนุษย์และสัตว์ อาจทำให้การผลิตเนื้อสัตว์ลดลงไป เพราะคนมีหนทางอื่นที่ดีกว่าในการเลือกกินแล้วในอนาคต แต่นั่นก็ไม่ได้แก้ปัญหาที่ตัวโรงงานอยู่ดี เพราะถ้าไม่มีใครกินเนื้อ เนื้อและวัตถุดิบถูกที่ผลิตออกมาก็ไม่มีใครกิน และมันก็จะกลายเป็น food wastes ที่นำมาซึ่งปัญหาสิ่งแวดล้อม อาหารที่ควรตกไปอยู่ในมือของคนที่ต้องการมันจริงๆ ก็ไม่เคยได้ถึงมือพวกเขาเลย นี้จึงเป็นสิ่งที่น่าควรคิดว่า วิธีการเหล่านี้ยังคงเป็นทางออกหลักในการแก้ปัญหาอยู่รึเปล่า?

และไม่ว่าเราจะกินอะไรก็ตาม การได้รับการแก้ไขจากทางภาครัฐที่ดีในการออกนโยบายควบคุมการขยายโรงงานที่เกินขอบเขตที่ควรจะเป็นไว้ และเพิ่มนโยบายในการฟื้นฟูธรรมขาติและสิ่งแวดล้อม โดยเฉพาะป่าไม้ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม และควบคุมการทำฟาร์มและการทำผลิตผลทางการเกษตรให้เป็นไปอย่างเหมาะสมและคุ้มค่าอย่างถึงที่สุดแล้ว และทำให้ประชาชนทุกคนได้เข้าถึงอาหารอย่างเท่าเทียม ไม่ว่าจะจนหรือจะรวยก็ตาม ทุกคนมีสิทธิได้กินเช่นเดียวกันตามที่ตัวอยากจะกินโดยไม่มีใครที่ต้องอดอยาก นำพาสังคมมาสู่การแบ่งปันเช่นเดิม และการมองหาหนทางอื่นๆ ในการเลือกรับประทาหาร อย่างดนื้อจากพืช หรือเนื้อสังเคราะห์จากเซลล์ที่กำลังคิดค้นอยู่ รวมไปถึงการรณรงค์ไม่ปล่อยให้โรงงานขายและผลิตเนื้อที่ไม่ได้ผ่านกรรมวิธีที่เหมาะสม ที่ต้องผ่านการทรมาณมาก่อนถึงจะฆ่าและทำให้เป็นเนื้อได้ นับว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ควรเป็นทางออกในแก้ปัญหาการกินของประชาชนและสิ่งแวดล้อมมากกว่าหรือไม่?

แม้ว่าการแก้ปัญหาเหล่านี้อาจยังไม่เกิดขึ้นในเร็วๆ นี้ เพราะตัองการแรงเสียงและแรงขับเคลื่อนจากประชาชนหลายล้านคนให้สิ่งนี้เกิดขึ้นก็ตาม แต่ถ้าเราเชื่อมั่นและมุ่งหวังในเกิดขึ้น ในอีกสิบปีร้อยปีพันปีมันก็ต้องเกิดขึ้นได้แน่

สำหรับตอนนี้อาจยังไม่ได้ทำอะไรได้มาก นอกจากแค่ว่าต้องกินต่อไป เพื่อชีวิตในวันนี้ พรุ่งนี้ และวันข้างหน้า ใครที่เป็นในหนทางวีแกนได้ ก็ขอให้เป็นต่อไปในหนทางที่ดี ในหนทางที่ชอบ ในหนทางที่ถนัด ส่วนคนที่กินเป็นปกติอย่างเราก็จงกินต่อไป แต่ก็ขอให้ทุกครั้งกิน จงตระหนักไว้ ว่าสิ่งเรากินนั่นมันคืออะไร มีที่มาอย่างไร แล้วเราจะกินอย่างไรให้คุ้มค่าในทุกคำที่เราได้กินเข้าไป แล้วสุดท้าย เราจะกินเพื่ออะไรกันแน่ และไม่ใชแค่ตักอาหารเข้าปาก บันเทิงเริงรมย์โดยไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลยว่าในทุกครั้งๆ ที่กินไปนั่นได้เกิดอะไรขึ้นมาบ้าง และสุดท้ายอย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันและทับถมกันไปมาเพียงแค่การกินอาหารที่แตกต่างกันออกไปของแต่ละคน

และสุดท้ายของสุดท้ายหลังคิดอะไรต่างๆ นานาได้ สิ่งสุดท้ายที่ควรคิดได้ก็คือขอให้สนุกและมีความสุขกับมื้ออาหารในแต่ล่ะมื้อ คอยแบ่งปันมื้อดีๆ และความสุขให้กับผู้คนที่ร่วมโต๊ะอยู่เสมอ เพราะอาหาร แต่เดิมไม่ได้เป็นสิ่งที่แบ่งกันผู้คนให้ขาดออกจากกัน แต่เป็นที่เชื่อมจิตใจผู้คนเชื่อมถึงกันได้ ด้วยความสุขความอร่อย ความใส่ใจที่มีให้กันในทุกๆ มื้อ