The Pietà — Kendime Notlar

Michelangelo’nun eserine son kez bakmamın üzerinden yaklaşık 16 saat geçti. İsa’nın çarmıha gerilmesinden sonra Meryem’in kucaklarında can verişini, blok mermerden tek tek işlemiş halde görüyoruz. Bu sanatın, bu detayların derinliğinde yakaladığımız şeyin tüylerimizi diken diken eden bir telafüzü var. Merhamet.

The Pieta = Merhamet

Günlerdir bitmeyen alkol serüveninin yanı sıra yoğunluğun üstüne yağmur gibi düşen toplumsal dayatma damlacıklarının mücadelesini verirken çıkılan yolda içime gelen daralmanın telafisi yok.

Son bulmayacak bir sıkıntının sırra kadem basacağı anı beklerken sıkışan trafiğin yarattığı fazladan 10 derecelik sıcaklıkla mücadele etmek, dört bir yanı saran gobi çölü kuraklığından beter haldir. Otuz dakikalık yolculuğun tek amacı bir nefes ötede iki kare fotoğraf çekmek. Deklanşörün ucundaki hiçliği görmek için ayıracağım süre sadece 60 dakika, 3600 saniye. Tek tek saymaya kalktığında ne kadar da uzun bir süre… dilinin dönmeyeceği yerde susmaya fırsatın yok çünkü o akıp geçiyor. Her yerim bağlanmış gibi geçiyor ama bir şekilde, bitiyor.

Dönüş yolunda sordum bunu kendime ve sorduğumda göz yaşlarımı tutamadım. Bitecek olan her şey için, bu kadar acıya gerek var mı? Çekeceğim bu eziyetin, kendime çektirdiğim takıntı furyasının sebebi var mı? Kimse suçlu değil. Tek ihtiyacım, ihtiyacımız olan yüreklerdeki merhamet. Sadece kendimize… merhamet.