Γνωρίστε την Κόρεϊ…

Φοιτητής: Καισσαράτος Παναγιώτης

Μάθημα: Εργαστήριο Δημοσιογραφίας VII: Η Μεγάλη Φόρμα

Έτος: 4ο (Η’ Εξάμηνο)

Καθηγητής: Νίκος Μπακουνάκης

This is the story of a girl who was born as a boy, but at the age of 10 she realized that she is a girl in the inside. Today, five years later, at the age of 15 Corey Maison is in the middle of her transformation. She looks totally like a girl and she is happy. Life has not been easy for her though. Meet Corey…

Γνωρίστε την Κόρεϊ…

Το κείμενο αυτό προοριζόταν να περιέχει ιστορίες από διάφορες τρανσέξουαλ γυναίκες, που θα μιλούσαν για τη ζωή τους, για την αλλαγή φύλου, για τις σχέσεις τους με την οικογένεια τους, την ερωτική τους ζωή, το πεζοδρόμιο, για τη βία θύματα της οποίας πέφτουν καθημερινά, τον ακτιβισμό, τα όνειρα τους και πολλά άλλα. Ψάχνοντας, όμως, στο ίντερνετ έπεσα πάνω στην ιστορία της Κόρεϊ Μέισον. Από εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα παρά να αλλάξω το θέμα και να αφιερώσω το κείμενο αυτό σε εκείνη. Αμέσως επικοινώνησα με την ίδια, αλλά και με τη μητέρα οι οποίες δέχτηκαν με χαρά να με βοηθήσουν. Γνωρίστε λοιπόν την Κόρεϊ!

Είναι, πλέον, ένα κορίτσι 15 ετών σαν όλα τα άλλα. Ονειρεύεται ότι και όλα τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας της. Να μεγαλώσει, να γίνει μοντέλο, να σπουδάσει να κάνει οικογένεια και πάνω από όλα να είναι ευτυχισμένη. Ο λόγος για την Κόρει Μέισον, ένα κορίτσι που πλέον δεν διαφέρει πολύ από τα υπόλοιπα, έχει όμως μια διαφορά. Γεννήθηκε αγόρι. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα που να το θυμίζει αυτό εκτός από κάτι παλιές φωτογραφίες στο δωμάτιο της.

Έγινε ευρέως γνωστή μέσα από το βίντεο, που ανήρτησε η μητέρα της στο youtube και το οποίο δείχνει την αντίδραση της όταν της δίνει τις πρώτες της ορμόνες. Το βίντεο μετράει περισσότερες από έξι εκατομμύρια προβολές.

Το παρελθόν…

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Η Κόρει γεννήθηκε στο Μίσιγκαν των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι γονείς της είχαν τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι, το οποίο από νωρίς έγινε κατανοητό πως διαφέρει αρκετά από τα υπόλοιπα αγόρια της ηλικίας του. «Νομίζαμε ότι ήταν ομοφυλόφιλος και ήμασταν εντάξει με αυτό», είπε η μητέρα, Έρικα Μέισον και συνέχισε: «Όμως και πάλι κάτι έδειχνε λάθος».

Το τι ακριβώς συμβαίνει το συνειδητοποίησε τυχαία, όταν παρακολούθησε στο youtube το ντοκιμαντέρ για ένα κορίτσι από την Ινδία η οποία περνούσε φάση αλλαγής φύλου, τη γνωστή Τζαζ Τζένινγκς. «Τότε αποφάσισα να φωνάξω την Κόρεϊ να το δει, όταν τελείωσε, γύρισε, με κοίταξε και μου είπε ‘’μαμά εγώ είμαι αυτή, είμαι κορίτσι’’».

«Όταν έφτασα 9/10 ετών ένιωθα σαν να μην μπορώ να βρω τη θέση μου στη γη. Σαν να μην έπρεπε να βρίσκομαι εδώ. Αναρωτιόμουν ‘’άραγε έτσι νιώθουν όλοι;’’ ή ‘’είναι φυσιολογικό αυτό που νιώθω;’’ Τότε με τη βοήθεια της μαμάς, κατάλαβα ότι θέλω να γίνω κορίτσι».

Άραγε τι γίνεται όταν ένα 10χρονο παιδί αποφασίσει να κάνει μια τόσο πολύπλοκη διαδικασία; Τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά…

Το πρώτο και πιο κρίσιμο, μέχρι το επόμενο, στάδιο ήταν να σταματήσει η εφηβεία. «Ήταν πολύ σημαντικό να μην μπει στην εφηβεία ως αγόρι σε εκείνο το σημείο της ζωής της», λέει η μητέρα. Αυτό έγινε με το αξίας περίπου 18 χιλιάδων ευρώ «puberty blocker», όπως λέγεται στα Αγγλικά (σ.σ όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να βρω κάποια αντίστοιχη έκφραση στα Ελληνικά). «Αυτό λοιπόν είναι ένα εμφύτευμα, το οποίο έχει σχήμα κυλίνδρου και τοποθετείται στο αριστερό μπράτσο του χεριού ώστε να ξεγελάσει το μυαλό στο να πιστεύει ότι το σώμα δεν είναι έτοιμο να περάσει ακόμα στην εφηβεία».

Για ποιόν λόγο όμως είναι τόσο σημαντικό να μην μπει στη εφηβεία σε εκείνο το σημείο της ζωής της; «Αυτό έγινε κυρίως με σκοπό να δώσει στην Κόρεϊ περισσότερο χρόνο να σκεφτεί την απόφαση της» λέει η μητέρα. «Από τη στιγμή που αρχίζεις να παίρνεις ορμόνες δεν υπάρχει επιστροφή και δεν θέλω να γυρίσω», συμπληρώνει η ίδια η Κόρεϊ.

Το επόμενο στάδιο ήταν ίσως το πιο δύσκολο, τόσο για την Κόρεϊ, όσο και για την οικογένεια της.

«Μετά άρχισε να ντύνεται σαν κορίτσι, στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο γιατί φαινόταν ότι ήταν ένα αγόρι που απλά ντύνεται με κοριτσίστικα ρούχα. Ήμουν χαρούμενη που την έβλεπα να χαμογελάει, όμως ήξερα ότι υπήρχε πολύ μεγάλη πιθανότητα να πληγωθεί».

Έτσι και έγινε, από την αρχή αντιμετώπισε προβλήματα ενδοσχολικής βίας και χρειάστηκε να αλλάξει σχολείο. «Ήταν άσχημο…» θυμάται η Κόρεϊ και συνεχίζει: «Στην αρχή δεν έκανα παρέα με κανένα παιδί και όλοι γελούσαν μαζί μου. Μετά άρχισαν να με χτυπούν, να μου κλέβουν το φαγητό και τα βιβλία μου και να με αποκαλούν ‘’το τέρας’’». Παρ’όλα αυτά τα βασανιστήρια η Κόρεϊ δεν μιλούσε στη μητέρα της. «Φοβόμουν ότι θα νιώσει ντροπιασμένη για μένα. Δεν ήθελα να τη στεναχωρήσω».

Πότε αποφάσισε να μιλήσει στους γονείς της; Εκείνη ποτέ! «Η αδερφή μου το είπε στους γονείς μας, όταν άρχισαν να την χτυπούν και εκείνη γιατί ήταν η αδερφή του ‘’τέρατος’’».

Η Κόρεϊ είναι κατανοητό ότι φοβόταν και δεν μιλούσε, η αδερφή της όμως γιατί έπρεπε να φτάσει σε σημείο να χτυπούν και εκείνη για να μιλήσει; Γιατί δεν έκανε κάτι νωρίτερα; «Δεν το ήξερε. Κανείς δεν το ήξερε. Δεν το έλεγα στις αδερφές μου γιατί φοβόμουν ότι θα το πουν στους γονείς μας».

Όμως η αλλαγή σχολείου δεν έφερε τη λύση για την 11χρονη -τότε- Κόρεϊ. Στο επόμενο σχολείο όχι μόνο δεν έλυσε τα προβλήματα αλλά «ήταν χειρότερα». «Με κλείδωναν άλλοτε στην τουαλέτα, άλλοτε σε ντουλάπα και με άφηναν εκεί για όλο το διάλειμμα», λέει, ενώ για καλή της τύχη «μια μέρα με άκουσε μια δασκάλα και με έβγαλε έξω. Εκείνη τη μέρα κάλεσε τη μαμά μου στο σχολείο και της είπε τι είχε συμβεί. Ήρθε αμέσως. Ήθελε να συναντήσει τα παιδιά, αλλά δεν της είπα ποιοι ήταν γιατί φοβόμουν ότι την επόμενη φορά θα μου έκαναν χειρότερα. Ήταν πρώτη φορά που είδα τη μαμά μου να κλαίει».

Τότε κάποιοι σχολικοί σύμβουλοι της είπαν πως όσα σχολεία και να αλλάξει, ο εκφοβισμός θα μείνει αμετάβλητος. «Είναι παιδιά» της έλεγαν. «Έτσι μας πρότειναν να προσλάβουμε κάποιον στο σπίτι. Όπερ και εγένετο, αφού για δύο χρόνια προσλάβαμε έναν δάσκαλο και της έκανε μαθήματα στο σπίτι». Εύλογα, λοιπόν, αναρωτήθηκα «δεν έχασε πολλά πράγματα από την καθημερινότητα της έτσι, μιας και η κύρια μορφή κοινωνικοποίησης των παιδιών είναι το σχολείο», για να πάρω την αποστομωτική απάντηση της μητέρας: «κέρδισε τη ζωή της».

Πως νιώθει άραγε ένας γονιός που μεγαλώνει ένα τρανσέξουαλ παιδί; «Ο μεγαλύτερος φόβος για εμένα σαν μητέρα ενός τρανσέξουαλ παιδιού είναι το πως θα του φερθούν οι άλλοι, τι θα σκέφτονται για αυτήν και κυρίως αν θα την αποδεχτούν, η κοινωνία, αλλά ακόμα και οι δικοί της άνθρωποι. Φοβάμαι επίσης για την ασφάλεια της, αφού όπως είπα παραπάνω όταν είχε αρχίσει να μεταμφιέζεται έμοιαζε πολύ με αγόρι που απλά ντύνεται με ρούχα για κορίτσια τη στιγμή που οι επιθέσεις κατά τρανσέξουαλ ανθρώπων πληθαίνουν».

Είναι κάτι που πρέπει να υπομένει κάθε μέρα για την ευτυχία του παιδιού της. «Είναι πολύ σκληρό σαν μητέρα να βλέπεις να λυπούνται το παιδί σου. Ακόμα περισσότερο να το βλέπεις να πληγώνεται επειδή οι άλλοι γελούν μαζί της και εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό».

Τότε, ίσως έκανε ότι σημαντικότερο μπορούσε. Της έδωσε μια συμβουλή που μπορεί για εκείνη κάποτε να μην σήμαινε τίποτα, όμως σίγουρα θα της χρησιμεύσει στη ζωή της. «Όταν δεις ότι κάποιος προσπαθεί να σε βγάλει φωτογραφία, μην σκύψεις το κεφάλι, μην κρυφτείς, πάρε μια πόζα και δώσ’του την καλύτερη πιθανή φωτογραφία!»

Η συνέχεια είχε… υπομονή. Σύμφωνα με τη νομοθεσία των Ηνωμένων Πολιτειών τα παιδιά επιτρέπεται να παίρνουν ορμόνες εφ’όσον έχουν συμπληρώσει το 14ο έτος της ηλικίας τους. «Έπρεπε να περιμένω για παραπάνω από δύο χρόνια. Δεν ήταν ευχάριστο. Ντυνόμουν σαν κοπέλα, βαφόμουν σαν κοπέλα, φερόμουν σαν κοπέλα, όμως δεν υπήρχε πρόοδος».

Για το βίντεο το οποίο πήρε πάνω από 6 εκατομμύρια προβολές στο youtube: «Δεν ήξερα τι γινόταν, έβλεπα ότι τραβούσε βίντεο. Ήμουν στο δωμάτιο μου και η μαμά μου με φώναξε και μου είπε να ψάξω πίσω από το μαξιλάρι του καναπέ. Δεν ήξερα τι βρισκόταν εκεί, πίστευα ότι μου είχαν πάρει το iphone που τους είχα ζητήσει. Όταν κατάλαβα τι ήταν δεν κρατήθηκα και έβαλα τα κλάματα. Ήξερα ότι είχε έρθει η στιγμή για το επόμενο βήμα. Το περίμενα πολύ καιρό και πλέον το κρατούσα στα χέρια μου».

Συνεχίζει χαριτωμένα: «Τελικά το κουτί είχε κάτι πολύ καλύτερο από το iphone, το οποίο βέβαια δεν μου έχουν πάρει ακόμα χαχα».

«Εκείνη τη μέρα μετά από 2μιση χρόνια αναμονής ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ πήρε τα οιστρογόνα της. Τα παρέλαβα όσο ήταν στο σχολειό, οπότε δεν είχε ιδέα. Περιμέναμε καιρό να σταλθεί από την κλινική στο Σικάγο το χαρτί της ετοιμότητας και δεν γνωρίζαμε πότε θα μπορούσαμε να τα έχουμε», λέει η Έρικα και συνεχίζει: «Το βίντεο το σταμάτησα λίγο απότομα. Έπρεπε, γιατί είχαμε αρχίσει και οι δύο να κλαίμε και να κάνουμε σαν τρελές. 24 Σεπτεμβρίου, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα. Κλαίγαμε και τρέμαμε και οι δύο. Μου κόπηκε στην κυριολεξία η ανάσα. Δεν με έχει αγκαλιάσει ποτέ ξανά με αυτόν τον τρόπο. Δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά τόση αγάπη από εκείνη, όση αυτή τη στιγμή. Ήταν μια μίξη ανακούφισης και ευχαρίστησης και για τις δύο μας».

Το παρόν…

Το σήμερα μοιάζει πλέον πολύ διαφορετικό, αφού είναι επιτέλους φωτεινό για τη Κόρεϊ και την οικογένεια της. Η Κόρει στα 15 της δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις συνομήλικες κοπέλες, αφού μοιάζει εντελώς με κορίτσι και κανένας δεν καταλαβαίνει ότι κάποτε ήταν αγόρι. «Το οιστρογόνο με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Έχω δει πολλές αλλαγές. Αρχικά το στήθος μου έχει αρχίσει να μεγαλώνει, δεν έχω τρίχες στα χέρια, η φωνή μου έχει λεπτύνει, γενικά έχω αρχίσει να έχω μια πιο θηλυκή πλευρά. Φαίνεται επίσης στα μάτια μου, στις βλεφαρίδες και κυρίως στα χείλη μου».

«Νιώθω πολύ όμορφα να περπατάω στο δρόμο. Πλέον δεν με κοιτάνε παράξενα, ενώ και τα αγόρια με πλησιάζουν». Μάλιστα στα αγόρια αυτά, είναι ειλικρινής από την πρώτη στιγμή. «Δεν θέλω να το κρύβω. Δεν θέλω να είμαι από αυτά τα κορίτσια που προσπαθούν να μην το δείχνουν. Αν δεν του το πω και το καταλάβει μόνος του στη συνέχεια θα θυμώσει μαζί μου. Οπότε θέλω να ξέρει από την αρχή ότι είμαι τρανσέξουαλ και πάνω από όλα θέλω να με δεχτεί για αυτό που είμαι».

Όσον αφορά το φέρσιμο σαν γυναίκα η Κόρεϊ παραδέχεται ότι είχε τις δυσκολίες του. «Οι αδερφές μου θα είναι πάντα πιο θηλυπρεπείς από εμένα νομίζω, αυτό γιατί έχουν γεννηθεί θηλυκές. Νομίζω ότι αυτό θα είναι μια μεγάλη πρόκληση για εμένα. Η αλήθεια είναι ότι με βοηθούν πολύ, ειδικά η μεγάλη, η Τσέλσι».

Όσο για τους φίλους η Κόρεϊ έχει αποκτήσει καινούριους που την αγαπούν για αυτό που είναι. «Έκανα νέες φίλιες. Δεν είχα ποτέ πολλούς φίλους. Κάποιοι όμως απομακρύνθηκαν με τον καιρό. Οι νέοι μου φίλοι δεν ήξεραν τι ήμουν μέχρι που τους το είπα εγώ, αλλά δεν τους νοιάζει. Με δέχονται για αυτό που είμαι, με υποστηρίζουν και με βοηθούν».

Βέβαια η αλλαγή της μόνο ολοκληρωμένη δεν είναι… Η Κόρεϊ έχει ακόμα πολλή δουλειά να κάνει. Ταξιδεύει περισσότερα από 500 χιλιόμετρα κάθε τρεις μήνες με σκοπό να βρεθεί σε μια ειδική κλινική για τρανσέξουαλ ανθρώπους στο Σικάγο, στην οποία οι γιατροί την παρακολουθούν από την αρχή της θεραπείας της. Είναι η κλινική που όπως ισχυρίζεται θα κάνει την πρώτη της εγχείρηση όταν κλείσει τα 18 της χρόνια.

«Θέλω όσο πιο γρήγορα γίνεται να ολοκληρώσω τις εγχειρίσεις μου για να νιώσω επιτέλους 100% γυναίκα. Το θέλω πραγματικά, γιατί ξέρω πως θα είναι το ολοκληρωτικό κομμάτι της θηλυκής πλευράς μου, όπου πλέον θα μπορώ να πω ‘’έχω γυναικεία μέλη και τα έχω όλα. Είμαι γυναίκα’’».

Σήμερα η Κόρεϊ, είναι 15 χρονών, όμως δείχνει πολύ ωριμότερη από πολλά παιδιά στην ηλικία της. Έχοντας ξεπεράσει οποιαδήποτε προβλήματα βίας, αλλά και κοινωνικής αποδοχής που μπορεί να αντιμετώπισε στο παρελθόν, σήμερα μπορεί να χαμογελάει αφού το μέλλον θα τη βρει ευτυχισμένη και πάνω από όλα… γυναίκα!

Το μέλλον…

Το μέλλον; Γεμάτο όνειρα! Η Κόρεϊ ονειρεύεται να γίνει μοντέλο! «Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να γίνω σουπερμόντελ και να φωτογραφηθώ για το εξώφυλλο του περιοδικού Vogue. Τότε θα γίνει πραγματικότητα το όνειρο μου. Θέλω να μοιάσω στη Χάρι Νεφ (σ.σ τρανσέξουαλ αμερικανίδα μοντέλο, ηθοποιός και συγγραφέας). Κάνω και επαγγελματικές φωτογραφίσεις τις οποίες μπορείς να δεις στις σελίδες μου σε facebook και instagram».

Όσον αφορά το που θέλει να δει τον εαυτό της σε δέκα χρόνια από τώρα; «Θέλω να έχω μεγαλώσει σαν όλες τις γυναίκες, θέλω να είμαι παντρεμένη, να έχω τελειώσει το σχολείο, να έχω σπουδάσει, να έχω παιδιά (σ.σ η Κόρεϊ ξέρει ότι δεν θα μπορέσει να κάνει βιολογικά παιδιά και πρέπει να βασιστεί μόνο στην υιοθεσία, ωστόσο δεν είναι κατανοητό κατά πόσο το έχει συνειδητοποιήσει ακόμα. Η μητέρα της μου είπε ότι θα της μιλήσει περισσότερο στο μέλλον), θέλω επίσης να βρίσκομαι στη βιομηχανία του μόντελινγκ, αλλά πάνω από όλα θέλω να έχω ολοκληρώσει τις θεραπείες μου και να είμαι 100% γυναίκα».

Η αλήθεια είναι ότι σε όλα τα μηνύματα που ανταλλάξαμε για να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη, η Κόρεϊ φαινόταν αποφασισμένη για αυτό που έκανε παρά το πολύ νεαρό της ηλικίας της, για αυτόν τον λόγο, λίγο πριν την ευχαριστήσω τη μητέρα τη ρώτησα αν φοβάται ότι αυτό που περνάει η Κόρεϊ είναι μια κρίση της ηλικίας και τι θα συμβεί αν ξαφνικά το μετανιώσει.

«Αυτό που μετράει για εμένα είναι η ευτυχία της κόρης μου. Πριν αρχίσουμε τη θεραπεία εγώ, ο πατέρας της, αλλά και γιατροί που ειδικεύονται στην παιδική ψυχολογία της μιλήσαμε. Λίγο πριν ξεκινήσει με τις ορμόνες της εξηγήσαμε ότι είναι κάτι που άμα το αρχίσει δεν θα μπορέσει να σταματήσει. Ένα στάδιο πριν αρχίσει πέρασε και τα ψυχολογικά τεστ, οπότε ήταν έτοιμη. Η Κόρεϊ ήταν, είναι και θα είναι κορίτσι!»

Παρά το νεαρό της ηλικίας της η Κόρεϊ ασχολείται αρκετά με τον ακτιβισμό. Πήρε ενεργά θέση στη συζήτηση που προκάλεσε η απόφαση στη Βόρεια Καρολίνα όπου αναγκάζει τους ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα η οποία ανταποκρίνεται στο φύλο που αναγράφεται στο πιστοποιητικό γέννησης τους. Με αυτό τον νόμο επηρεάζονται περισσότεροι από 37 χιλιάδες τρανσέξουαλ άνθρωποι που ζούνε στη συγκεκριμένη πολιτεία.

Έτσι με μια φωτογραφία της και τίτλο: «Αν ήταν κόρη ΣΟΥ θα ένιωθες άνετα να τη στείλεις στις ανδρικές τουαλέτες;» η Κόρεϊ με τη βοήθεια μιας φίλης της μητέρας της πήρε θέση στο θέμα μέσω μιας ανάρτησης στο facebook που έχει μέχρι σήμερα 85 χιλιάδες like και 46 χιλιάδες κοινοποιήσεις.

«Ήθελα να πάρω μέρος σε όλο αυτό γιατί θεωρώ ότι είναι πολύ άδικο. Ζήτησα από την Meg (σ.σ η φωτογράφος της και οικογενειακή φίλη) να με βγάλει μια φωτογραφία και να γράψει κάτι για αυτό στο facebook. Είναι διαφορετικό. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το καταλαβαίνουν. Δεν μπορούν, γιατί δεν είναι σαν εμάς», ενώ συνεχίζει: «Μετά την ανάρτηση αυτή από τη Meg έκανα και γω κάποιες από το προφίλ μου, είχα πολλά θετικά σχόλια, όμως και κάποια αρνητικά». Η απάντηση της στα αρνητικά σχόλια είναι: «Θα είμαι ο εαυτός μου όσο και αν κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να με κρατήσουν πίσω. Είμαι δυνατή, αποφασισμένη και ΘΑΡΡΑΛΈΑ. Προσπάθησε να περπατήσεις μια μέρα στα παπούτσια μου και μετά να μου πεις ότι με καταλαβαίνεις».

Ψάχνοντας στο ίντερνετ μου έκανε εντύπωση ότι ενώ δεν έβρισκες πολλές πληροφορίες για εκείνη, η δράση της στα social media ήταν έντονη, ενώ έχει πάρει μέρος και σε κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές. Για ποιόν λόγο; «Θέλω απλά να βοηθήσω. Ήμουν ένα παιδί που ντρεπόταν για τον εαυτό του και τώρα θέλω να με βλέπουν όσοι περισσότεροι γίνεται. Εάν η ιστορία μου βοηθήσει έστω και ένα παιδί που βρίσκεται στην κατάσταση που βρισκόμουν κάποτε, τότε σημαίνει πως θα έχω κάνει καλά τη δουλειά μου». Όσον αφορά τις τηλεοπτικές εμφανίσεις: «Είμαι πολύ ευγνώμων για την εμπειρία του να γυριστεί ντοκιμαντέρ για εμένα και για το τι σημαίνει να είσαι τρανσέξουαλ. Ελπίζω η ιστορία μου να μπορέσει να βοηθήσει όσα περισσότερα παιδιά γίνεται. Θέλω να ξέρουν ότι δεν είναι μόνα, ότι υπάρχουν και άλλα παιδιά σαν αυτά εκεί έξω. Σαν εμένα».

Ενώ η Έρικα τη συμπληρώνει: «Το βίντεο με την ιστορία της Τζαζ Τζένινγκς είναι αυτό που βοήθησε το παιδί μου να καταλάβει τι θέλει να είναι και την έκανε ευτυχισμένη, έτσι και εμείς προσπαθούμε με τα βίντεο στο youtube, τη χρήση των social media, αλλά και την παρουσία μας στην τηλεόραση να βοηθήσουμε. Όπως ακριβώς εκείνο το κορίτσι βοήθησε πριν από 5 χρόνια την Κόρεϊ. Θα είμαι χαρούμενη αν σε 5 χρόνια μια μητέρα λέει το ίδιο για τα βίντεο της κόρης μου. Σημαίνει ότι θα είμαστε μέρος της αλλαγής».

Είναι εντυπωσιακό το πόσο θάρρος μπορεί να κρύβει ένα τόσο νέο πλάσμα μέσα του. Θάρρος να απαλλαχθεί από την προσωπική του φυλακή. Γιατί δεν υπάρχει μόνο αυτή με τα σίδερα και τα λουκέτα. Υπάρχει και η άλλη, αυτή του να είσαι φυλακισμένος σε ένα σώμα που δεν σου ανήκει και από την οποία λίγοι έχουν το θάρρος, τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να προσπαθήσουν να απαλλαγούν. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η απόφαση έρχεται από ένα 10χρονο παιδί το οποίο παρά τις δυσκολίες που πέρασε και ενδέχεται να περάσει στο μέλλον δεν δείχνει διατεθειμένο να το βάλει κάτω. Σε αυτό βέβαια βοηθάει μια υπέροχη οικογένεια και μια άτρωτη μητέρα, όπου όσες μέρες επικοινωνούσαμε δεν έχανε την ευκαιρία να μου λέει, αλλά και να μου δείχνει, πόσο περήφανη είναι για την κόρη της.

Δεν μπορούσα παρά να αφήσω τον επίλογο του κειμένου στη Κόρεϊ. Σε αυτό το κείμενο αυτή είναι η πρωταγωνίστρια και η ηρωίδα μου. Ηρωίδα όχι μόνο στο κείμενο αλλά και στη ζωή. Έτσι λοιπόν πριν την ευχαριστήσω και την αποχαιρετήσω της ζήτησα να μου πει πως θέλει να κλείσω το κείμενο μου. Αυτή είναι η απάντηση της.

«Δεν θέλω να είμαι ηρωίδα σε τίποτα. Θέλω να είμαι ένα απλό, συνηθισμένο κορίτσι σαν όλα τα άλλα. Θέλω να ζήσω και να μεγαλώσω με την οικογένεια μου σε έναν κόσμο με ελευθέρια, χωρίς διακρίσεις, χωρίς βία. Θέλω να πω σε όλους να είναι αυτοί που θέλουν να είναι, γιατί μόνο αυτό μετράει και όχι η άποψη κάποιου άλλου. Δεν ξέρω πολλά πράγματα για την Ελλάδα, όμως η μαμά μου είπε ότι έχει όμορφο καιρό και θέλω κάποτε να έρθω!»

*Η επικοινωνία μου με την Κόρεϊ και τη μητέρα της, Έρικα, έγινε μέσω Facebook, email και skype

**Ζήτησα και από τις δύο να μου πουν το όνομα, καθώς και να μου στείλουν μια φωτογραφία της Κόρεϊ όταν ακόμα ήταν αγόρι. Αμφότερες αρνήθηκαν ευγενικά και με προέτρεψαν να ασχοληθώ με το παρόν και το μέλλον. Έτσι παρά το γεγονός ότι εν τέλει τα βρήκα και τα δύο στο Διαδίκτυο σεβόμενος την επιθυμία τους δεν θα τα χρησιμοποιήσω.

**Όλες οι φωτογραφίες του κειμένου μου έχουν σταλεί από την Κόρεϊ.