#priwreadbooks ผม แมว และการเดินทางของเรา The travelling cat chronicles

#MaxxPublishing Hiro Arikawa เขียน ปิยะวรรณ ทรัพย์สำรวม แปล

5 ปีก่อน มีแมวจรจัดผู้น่าสงสารอยู่ตัวหนึ่งชอบมานอนที่ฝากระโปรงรถตู้สีเงินของซาโตรุ ที่เขาจอดทิ้งไว้ด้านล่างของแมนชั่น ทั้งสองทำความรู้จักกันด้วยการให้อาหาร แต่ก็รักษาระยะห่างนั้นไว้ จนกระทั่งวันหนึ่งเจ้าแมวตัวนี้โดนรถชน ขาหลังกระดูกโผล่ออกมา ก็ได้ซาโตรุพาไปโรงพยาบาลสัตว์ และหลังจากนั้นก็ได้มาใช้เวลาอยู่ในห้องของซาโตรุด้วยกัน แมวถูกเขารับมาเลี้ยงโดยตั้งชื่อให้ว่า นานะ มาจากหางของมันที่ลักษณะเหมือนเลข 7 รวมถึงหน้าตาคล้ายกับแมวตัวเก่าที่ตั้งชื่อให้ความหมายเหมือนเลข 8 แม้ว่าเจ้าแมวจะไม่ชอบชื่อนี้นักก็ตาม

ซาโตรุคือชายหนุ่มจิตใจดีที่ใส่ใจคนรอบข้าง ทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาตลอดตามประสาคนกับแมว หนังสือเล่มนี้เราจะได้เห็นทั้งความรู้สึกของคนและความรู้สึกของแมว คือแมวเข้าใจภาษาเราแค่พูดไม่ได้อ่านไม่ได้เท่านั้น

ครบ 5 ปีที่อยู่ด้วยกันมา ซาโตรุก็ขับรถพานานะออกเดินทาง เขาแวะเยี่ยมเพื่อนเก่าตั้งแต่สมัยประถม มัธยมต้น มัธยมปลายพร้อมกับให้เพื่อนดูตัวเจ้านานะ ฝากให้เลี้ยงต่อด้วยเหตุผลที่นานะและเพื่อนเองก็ไม่รู้ว่าทำไม และซาโตรุก็ไม่เคยเอ่ยปากออกมา แต่ระหว่างการเดินทาง เราก็จะเริ่มเข้าใจว่าทำไมซาโตรุต้องออกเดินทางเพื่อไหว้วานให้เพื่อนช่วยเลี้ยงดูแมว

เรื่องราวการผจญภัยของทั้งคู่ระหว่างการเดินทางไปหาเพื่อนทั้งสามที่เปลี่ยนแปลงเป็นมิตรภาพอันลึกซึ้ง ขณะเดียวกันมันก็สะท้อนความเปล่าเปลี่ยวของชีวิตคนออกมาด้วย แต่ไม่ว่าชีวิตคนเราจะเศร้าแค่ไหน การปฏิบัติต่อกันด้วยความรักแม้จะเป็นแค่สิ่งเล็กๆ ก็สามารถเปลี่ยนแปลงให้ทุกชีวิตนั้นดีขึ้นได้ ไม่ว่าจะเป็นชีวิตคนหรือแมวหรือหมาก็ตาม

ระหว่างการเดินทางไปเยี่ยมเพื่อนเราจะได้อ่านความหลัง ช่วงเวลาในอดีตที่คนเหล่านี้ได้โตมาด้วยกันกับซาโตรุ

สุดท้ายแล้วนานะกับซาโตรุก็ได้มาอยู่กับคุณน้าคนที่เคยรับเลี้ยงซาโตรุสมัยเด็กตอนที่พ่อแม่ (ที่ดูแล) ของเขาเสียไปด้วยอุบัติเหตุ ช่วงท้ายของเล่มคนเขียนขยี้ความรู้สึกได้โหดมาก อ่านไปน้ำตาไหลไปต่อเนื่องยาว 20 นาที

นานะจะเป็นแมวของซาโตรุเพียงคนเดียว

ท้ายเล่มผู้เขียนทิ้งท้ายให้เราคิดได้ว่า สุดท้ายแล้วไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดใดก็ต้องตายจากกันไปอยู่ดี แต่สิ่งที่เหลือไว้บนโลกใบนี้ คือสิ่งดีๆ ที่เราเคยทำให้กับคนอื่นต่างหาก