Karma is a bitch
Maandagmorgen 1 december 2014. Op het eerste zicht een doordeweekse, leuke dag uit mijn luxeleventje. Maar niets is minder waar want ik zit op de trein tussen het werkvolk! U leest het goed: ik maak gebruik van het openbaar vervoer?
Er komen vandaag waarschijnlijk (alweer) veel foto’s online op blogposts van gestrande reizigers die vollenbak de NMBS bashen door de aangekondigde stakingen, maar ik blijf voorlopig voorzichtig positief over het openbaar vervoer. Gewoon, omdat het niet de punch van mijn verhaal is. Want het is helaas niet zo dat ik vandaag uit vrije wil het openbaar vervoer gebruik maar wel omdat ik dit weekend keihard met mijn gezicht tegen een immense firewall ben gelopen en een paar van mijn digitale pluimen kwijt ben geraakt. Ik heb al jaren mijn digitaal leven dichtgetimmerd zodat kapoentjes en snoodaards niet aan mijn gegevens kunnen met enkel 1 passwoordje maar mistens een extra ‘trusted device’ nodig hebben en een 2 factor authentication. Nu blijkt in de realiteit dat het stelen van mijn iPhone in combinatie van mijn autosteutels (en dus geen toegang tot mijn MacBook en/of iPad) mij voor 48 uur heeft geïsoleerd van mijn ‘echte’ wereld. Wat een hel!
Ik schrijf dit verhaal op de iPhone 6 Plus van mijn moeder (merci moeder voor die nog snel naar uw lievelingszoon te brengen!) en niet op mijn eigen geliefde iPhone 6 want die ligt (nu nog steeds allicht) op de Groenplaats. Ik weet zelfs bijna exact waar en toch kan ik er niet aan. Wat nu eigenlijk het probleem is? Dat ik altijd maar in één God geloofd heb en dat die God Steve Jobs heette. Maar dat de gebeurtenissen van dit weekend mij toch serieus doen twijfelen aan mijn geloofsovertuiging.
We gaan twee dagen terug in de tijd naar zaterdagochtend, 29 november. Ik, Cain Ransbottyn, bevind mij in de ondergrondse parking van de Groenplaats, verkleed als Sinterklaas.
In opdracht van een niet nader genoemd mediahuis mag ik mij voor een ‘reportage’ inleven in het personage van de goedheilig man. Een geschikte en toepasselijke rol, vindt u niet? Ik ging een paar onschuldige kindjes plagen en volwassenen shockeren voor een nieuwe, leuke stunt. [Details volgen later nog, het belangrijkste is nu dat jullie goedheilig en Ransbottyn in éénzelfde zin hebben gelezen]. Het pesten van de kindjes zal me helaas zuur opbreken en met de titel van deze post als gevolg: “Karma is a bitch!”
Als jullie vroeger goed naar ‘Dag Sinterklaas’ hebben gekeken, weet iedereen dat de Sint behalve zijn onderkleed nooit iets onder zijn kostuum draagt. Mijn jeans moest dus uit en de inhoud daarvan, iPhone, sleutels, identiteitskaart, rijbewijs (ja meneer de procureur!) en Google Glass, gingen in ‘de zak’ (van de Piet). Uit schrik voor de veiligheid van de ondergrondse parkings in Antwerpen geef ik de zak aan één van mijn collega’s in bewaring, met het gedacht dat je waardevolle dingen beter dichtbij kan houden.
Voor de authenticiteit van de “reportage” en om de echte sfeer van de Groenplaats weer te geven, zet mijn collega cameraman zich tussen enkele van de talloze zwervers die daar dagelijks hun tijd doorbrengen en begint hij te filmen. Na genoeg mensen geënerveerd te hebben, beslissen we om even een café binnen te gaan en de opgenomen shots te bekijken. Al snel merkt een van de cameramensen dat hij zijn GoPro kwijt is. Maar daarmee dus ook een groot deel van de opname-apparatuur. Want dat zat allemaal samen… juist, in ‘de zak van Sinterklaas’. Grote paniek voor de GoPro, maar waar is de fucking zak met minstens 5000 euro aan materiaal van mij?! Die GoPro kon me gestolen worden (aha! zure woordspeling) maar als pure tech-guy zijnde, is het niet fout om te zeggen dat heel mijn leven in die zak zat dus ik spurt naar buiten om te kijken of hij nog ergens tussen de zwervers lag. Maar wat had je gedacht…
Na een snelle check van de parking begin ik in mijn hoofd worst-case scenario’s uit te werken en kom ik op de proppen met een eerste plan. Een normale mens belt direct de politie, maar ik denk nooit vanzelf aan dingen die ik niet leuk vind. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat ‘normaal’ geen kenmerk is van mijn persoonlijkheid. Daarom : iPhone traceren!
Al snel besef ik dat mijn ideale wereld (eentje waarin iedereen een iPhone heeft) zich vandaag niet uitstrekt tot de Groenplaats, want ik kan enkel mensen met Android-bagger vinden rondom mij. (noot aan mezelf: huur volgende keer enkel consultants in die een Apple-minded zijn). Ik bots dus op mijn eerste digitale hindernis van de dag: een iPhone is enkel traceerbaar met Safari en dus enkel met een ander Apple-device!
Voor ik verder ga met mijn verhaal, maak ik toch graag even een kleine kanttekening: het leven van de Sint is fucking zwaar! Mensen houden u constant tegen voor een foto, mét de bleitende kinderen die uiteraard bang zijn en je mag al helemaal niet uit je rol vallen of je wordt gezien als het grootste uitschot dat er bestaat. Ik was nog meest verbaasd dat er meer volwassen zijn die een ‘selfie’ willen nemen met De Sint dan kinderen die met De Heilige Man op de gevoelige willen staan. Sinterklaas is normaal de persoon die de kindjes aan het lachen brengt, maar deze had zich ontdaan van mijter en baard in het heet van de strijd op het midden van de overvolle Groenplaats. Alvast mijn (bijna) oprechte excuses aan de ouders en grootouders (en bijhorende kinderen) voor het mogelijke trauma en familiedrama’s tot gevolg!
Een tweede probleem was dat ik onder mijn kostuum enkel een boxershort aanhad en hoewel ik denk dat ik vele mensen zou kunnen plezieren met een kijk op mijn goddelijke lichaam en lange, welgevormde benen was het toch iets te fris om zonder broek rond te lopen. Tot hier de details over mijn benen, terug naar het verhaal.
Ik, als digital security expert, stond daar schoon: zonder autosleutels had ik geen toegang tot mijn laptop en/of iPad (mijn trusted devices in de 2 factor authentication setup) en dus ook niet tot de sleutel van mijn digitale leven. Geen toegang tot je mail & Facebook. Dus een password recovery is uitgesloten (heb je toegang tot je mail nodig) en als je (zoals ik) al je andere services linkt aan de single sign-on van je Facebook kan je op geen enkel netwerk aanloggen. Helaas zijn al mijn password-only toegangen voorzien van een uniek password dat veilig gestored staat in de cloud (encrypted via 1Password). Maar ook voor die cloud-access heb je 2 factor authentication nodig (zowel mijn Google Drive, iCloud als mijn Dropbox).
Voor diegenen die nog niet helemaal mee zijn: 2 Factor authentication is een manier voor mensen zoals ik te voorzien van het laatste beetje privacy dat ze nog kunnen hebben. Uiteraard had ik nooit eerder nagedacht over de limieten van zo’n systeem, tot gisteren. Die 2 factor authentication was dus geen optie, maar (eureka!) FindMyFriends wel! Met deze app kan je opzoeken waar een vriend zich bevindt. Probleem 1: die vriend moet daarvoor zijn of haar toestemming gegeven hebben en kan jouw locatie enkel zien als de telefoon in kwestie aan staat. Probleem 2: hoe bereik ik die vrienden? Als ultieme voorbeeld van anti-‘Generation Y’, heb ik er natuurlijk nooit bij stilgestaan dat een telefoonnummer van buiten leren ooit misschien van pas zou kunnen komen. De twee enige nummers die ik nog ken zijn die van mijn moeder [neen ik ben geen mama’s kindje] en de vorige nummer van mijn ex van 10 jaar geleden. [Lachen mag…]
Ik stond dus nog geen stap verder: mijn moeder zat blijkbaar in Parijs zonder data roaming, allemaal knoeiers zonder iPhone rond mij en geen enkel bruikbaar paswoord om aan mijn contacten te kunnen (want ook mijn addressbook staat in de cloud: Google Contacts en/of Apple Contacts zijn beide enkel toegankelijk via 2 factor authentication). Geloof het of niet, ik moest dus updates krijgen van mijn moeder uit Frankrijk en dit zelfs niet via een iMessage maar via mms op een Android. Van een stap achteruit gesproken!
Aangezien dit onbegonnen werk was om remote de telefoon van mijn moeder te gaan configureren dat MMS ging werken in het buitenland (wie gebruikt dat trouwens nog?), gingen we maar op zoek naar een iMessage-compatibel toestel! Na 20 minuten intensief zoeken hebben we dan toch een iPhone gevonden… nu ja, een 4S! Het enige wat daar nog mee te doen is, is gebruiken als wekker. Gelukkig heeft die nog net de mogelijkheid om mee te bellen dus beslis ik toch maar om naar mama te bellen zodat ze de ‘Apple ID’ heeft en via de find my friends-app een foto te sturen naar ‘de 4S’. Mum To The Rescue!
Tegelijkertijd probeer ik op dat vooroorlogse toestel toegang te krijgen tot FindMyiPhone zodat ik tenminste real-time de zwerver (excuses voor mijn vooroordeel) en zijn nieuwe aanwinst kon volgen. Helaas staat die app niet standaard op deze wekker, dus moest het eerst gedownload worden. Uiteraard vraagt Apple hiervoor een Apple-paswoord, eentje dat de persoon in kwestie niet kende (wat had je anders verwacht van een journalist). Ik kan nu een monoloog afsteken over de link tussen het jaar 2014, een 4S en plain stupidity, maar dat zou zinloos zijn, anders had hij wel een 6 gekocht? (of gekregen van zijn werkgever for that matter). Gelukkig heb ik ons moeder in het verleden wat wijsheid kunnen bijbrengen en kan ze mij verder helpen met haar eigen login en paswoord (gelukkig zonder 2 factor authentication) omdat mijn account niet werkt als je enkel het password weet (hetgeen ik perfect wist maar geen enkel deurtje gaat daar mee open)
Volgend probleem: voor de FindMyiPhone-app heb je IOS 8 nodig! Ik had geen tijd om uit te leggen wat voor een beestje dat is aan iemand met een telefoon die je kan vergelijken met de Nokia 3310 van vroeger en upgraden van die handel ging ik niet riskeren. (Al een geluk want blijkt dat het mobiel data-abonnement gelimiteerd was op 1gb per maand… en dit voor een mediabedrijf?)
Door al het gedoe met de screenshots en de foto’s zat er natuurlijk wel wat vertraging op en kwam de klopjacht maar traag op gang. Na heel wat over en weer gestuur, bleek dat mijn iPhone gewoon nog op de Groenplaats was en zich naar café ‘den Barbier’ had begeven. Als een hooligan die drie lijnen coke door zijn neus had geboord, ging ik richting ‘den Barbier’, klaar om het kot op stelten te zetten en alles kort en klein te slaan (nog steeds in mijn pak van Sinterklaas by the way). In de tijd dat ik een sprintje had getrokken tot aan het café had het puntje zich (gelukkig voor de cafébaas) al naar de andere kant van de Groenplaats verplaatst (allicht een herpositionering van de GPS). Mijn overtuiging als die-hard Apple-believer kreeg dus opnieuw een deuk want blijkbaar was locatie toch niet 100% correct.
Na nog een paar updates van de mama (zucht…) bleef de locatie van het puntje dezelfde (Apple had eindelijk beslist wat de ‘exacte’ locatie was. We vergeleken de screenshot van de FindMyiPhone met satelietbeelden en zagen een smal weggetje. Die zijn uiteraard onbestaand op de Groenplaats dus gingen we er vanuit dat hij wel in de ondergrondse parking moest zijn. We splitsten op in kleinere groepjes en gingen op zoek op de -1.
Uiteraard is het onbegonnen werk om het weekend voor Sinterklaas een klopjacht te organiseren in de drukst bezochte ondergrondse parking in Antwerpen. Maar in een stresssituatie ben ik eerder proactief, in tegenstelling tot cameramensen die al panikeren voor een GoPro. Mijn volgende stap was dan ook om te gaan praten met de plaatselijke bevolking en permanent residents `van de Groenplaats. Met een karrenvracht aan vooroordelen ging ik aan een paar zwervers vragen of zij iets gezien hadden en tot mijn verbazing bleken zij de meest behulpzame mensen van de dag!
Ondertussen had ik mijn madam kunnen bereiken (sorry schat, ik wist je nummer niet, maar gelukkig ons moeder wel in haar gsm) en die had uiteraard wél iOS 8 (anders was het trouwens nooit mijn madam geweest). Zij kon natuurlijk ook niet inloggen op mijn iCloud (leve 2 factor authentication) en we waren weer bij af. Maar iets anders werkte wel: Apple is zo slim om bij verlies van een toestel alles te disablen behàlve FindMyiPhone en kan je die van op afstand geluid laten maken om hem zo terug te vinden. Het zou alleen nogal stom zijn om daardoor de positie te verraden en de bewuste nieuwe eigenaar de kans te geven ermee te gaan lopen. Opsplitsen was de boodschap en we stelden ons op op een paar strategische plaatsen om hem te kunnen onderscheppen indien nodig volledig in A-Team Style! Ik had er zin in! Alleen hadden we er niet aan gedacht dat zo’n “remote sound”-feature alleen handig is en effectief werkt als er geen andere, overheersende geluiden zijn. Daar zitten dus ook piepende banden, claxons, bleitende kinderen en een irritant kerstmuziekske van de parking bij. Zeker als we van mening waren dat de telefoon in een koffer verstopt zou zitten in de wagen van de ‘pickpocket-bende’. Ten einde raad vroegen we aan de security om de muziek af te zetten, maar dat bleek onmogelijk (wat een flagrante leugen)
Met nog 52% batterij (kan je zien op de FindiPhone-app op afstand) hadden we een grote kans om mijn iPhone nog terug te vinden, maar wat we niet wisten was hoe lang het geluid blijft spelen. We vroegen dus aan de madam thuis om te blijven drukken op “play sound”, tot we hem hadden kunnen lokaliseren. Ondertussen had ze de telefoon ook al in lost mode gezet, met de boodschap dat de eerlijke vinder een beloning van 1000 euro kreeg!
Als je een idee wil hebben hoe het voelt om als landloper uw tijd te verdoen, kan ik u zeker aanraden om uw iPhone kwijt te spelen en te zoeken in vuilbakken. Gegarandeerde pret en vetzakkerij aan uw handen en kleren, want geloof mij, veel mensen krijgen hun pita niet op. En nooit gedacht dat er zoveel overvolle vuilbakken in een straal van 100 meter staan!
Ondertussen was het al bijna 6 uur: ik liep nog altijd rond in mijn Sinterklaas-kleren en na het zoveelste irritant kind had ik er genoeg van. Dus stapte ik de HEMA binnen (wink wink Saskia!) om een joggingbroek te kopen. Geen gadgets was het eerste probleem maar ook mijn portefeuille met bankkaarten en cash geld was ook weg. Een mini-crowdfunding opstarten en 12 euro bij elkaar sprokkelen gaf ons de mogelijkheid om een broekje in de Hema te kunnen permiteren. Natuurlijk was de goedkoopste broek een yogapants voor wijven. Karma is such a bitch.
Terug in het café, slurpend aan dezelfde Pepsi Max, stelden we een actieplan op: de auto stond dubbel geparkeerd aan de uitrit, iedereen zat klaar voor een sensationele achtervolging, allemaal vastgelegd op video. Camera’s waren charged, battery packs klaar… Maar zover kwam het niet, het bolletje bewoog nog altijd niet en de situatie werd alleen maar hopelozer. Om eventjes te schetsen: ik voelde mij ongeveer zoals een heroïnehoer zonder heroïne of beter nog: als ne smurf zonder matrak, helemaal beroofd van mijn mannelijkheid. Mij fallus was ontnomen! Als je als digital native eventjes off the grid gaat, merk je pas hoe erg je afhangt van verschillende devices voor communicatie met vrienden, familie en volgers. De idee om zelf een zoektocht te organiseren met al mijn volgers viel dus ook volledig in het water, omdat ik nergens toegang meer tot had. Ik heb normaal een podium van 150 000 volgers maar het digitale vicieuze cirkeltje was rond en stoere Ransbottyn kon nu alleen nog maar bevestigen dat privacy voor losers is, letterlijk dan. Ik was on-stage in een leeg theater!
Ik riep de smurfjes erbij maar mijn vooroordeel werd bevestigd: zonder IMEI-nummer kunnen ze geen PV opstellen en konden ze niets voor me betekenen. Dan maar recht in eigen handen nemen. ‘s Nachts bleef ik op post, dicht bij mijn onvindbare iPhone, die nog altijd op dezelfde plek was. Het verhaal klopte gewoon niet. Hij was er en hij was er toch niet?
Geen toegang tot agenda, nummers, andere contactgegevens, volgers, niets! Alles stond op de roze cloud en ik was eraf gevallen. Een plan B had ik wel, maar foto’s trekken van alle nummerplaten op zaterdag én zondag om daarna te gaan vergelijken bleek onbegonnen werk.
Na een dikke 24 uur zonder beweging in de locatie, nam ik een risico en verliet ik de crime-scene richting politiekantoor (ze kwamen toch niet zelf). Maar na vijf minuten in het flikkenkantoor bleek mijn aversie voor overheidsinstanties toch weer gegrond. Al mijn vooroordelen werden waarheid wanneer ik de twee platte kezen in kostuum zag aankomen. Na een kwartier snapten ze uiteraard nog niet waar het eigenlijk om ging. Note to self: nooit tegen zo’n blaaskaken zeggen ‘uw job’ als ze vragen wat je wil dat ze er aan doen. Mijn voorstel om de camerabeelden de bekijken werd ook al direct afgeschoten, omdat Antwerpen een politiest(a)a(t)d is en er niks kan zonder een PV op te maken en daarvoor moesten we de serienummers doorfaxen (euh come again?). Na aandringen was er een mogelijkheid om te mailen… en kreeg ik een gepersonaliseerd (lees: geknutseld) naamkaartje:
Bende knoeiers!
Terug naar de Groenplaats zetten we de zoektocht verder. De nacht bracht natuurlijk geen raad en het bolletje had nog altijd niet bewogen. Maar de batterij was wel aan net dalen. De uurtjes verliepen traag en zondagmorgen kwam dezelfde security agent aan voor zijn nieuwe shift en kreeg dan toch een beetje medelijden met mij. Toegegeven, ik zag er toen al uit alsof ik was overreden door 3 goederentreinen, dus dat hielp zeker. Mijn lichaamsgeur was al volledig geblend met die van de lokale ramptoeristen. Mijn agressievere aanpak en taalgebruik gaf ons plotseling toch de mogelijkheid om de muziek in de parking uit te schakelen. Helaas zijn camerabeelden enkel te bekijken op politiebevel en vertelden ze mij dat ze enkel maar maandagochtend een fax konden sturen om ze op te vragen. Als ik het woord fax hoor, geef ik het op. Hopeloos dus. Het was een lange zondag… in de parking…
Begrijpen wie begrijpen kan: op maandagochtend, bijna 48 uur verder, was het bolletje nog steeds op de Groenplaats. De batterij was ondertussen, samen met de hoop op terugvinden, gezakt naar 3%.
Ondertussen had ik de leasing-maatschappij kunnen contacteren en ging die mij voorzien van een reserve-sleutel zodat ik toegang kon verschaffen tot mijn auto en vooral… tot mijn laptop! Maar vergeet niet, Karma is a Bitch, dus de afspraak werd verzet naar maandag middag! Dan maar met de tram naar huis en 3 uurtjes slapen en douchen! (het meest walgelijke uit deze zin is dat stukje met de tram maar het was sowieso mijn weekend niet)
En hier zijn we dan… maandagochtend op de trein dit verhaal aan het typen op een iPhone 6 plus (trouwens geen meerwaarde ten opzichte van de gewone 6 maar dit is geen review post). Hopelijk heb ik straks weer toegang tot mijn leven.
UPDATE dinsdagavond 2 december
Hier zijn we weer met een vervolg aan het verhaal. Nu dinsdagavond, heb ik terug toegang tot mijn leven, maar dit ging niet zonder slag of stoot! Gisterenmiddag kwam zoals beloofd de leasingmaatschappij met een reservesleutel en gaf me toegang tot mijn MacBook Air en iPad. De Apple-goden waren me weliswaar nog niet 100% goedgezind want ik was rats vergeten dat ik vorige week een clean install had gedaan van mijn iPad met een nieuwe beta van iOS8 en nog geen tijd (lees: zin) gehad om een copy van Authy te installeren. Dit zorgt voor de 2 factor authentication maar cross-device. Hij synct met mijn Authy op mijn iPhone. Zolang ik dus toegang heb tot een trusted device in combinatie met het bewuste password, is er geen probleem. Echter nu was de iPhone niet beschikbaar en het andere trusted device (de iPad) was niet meer geconfigureerd. Via de laptop kon ik alvast wel aan mijn mail maar dit maar voor 30 dagen. Daarna gaat hij opnieuw mijn 2 factor authentication vragen. Gelukkig zijn we onze eigen mobiele operator en heb ik als voordeel dat ik als MVNO mijn call forwarding van mijn nummer manueel kon wijzigen naar het nummer van mijn moeder. Ik vroeg een ‘password recovery’ aan bij Authy en die gingen mij opbellen op het fixed gekend nummer (mijn gsm nummer maar dat gelukkig gefwd stond nu). Tegen de avond slaagden we erin om een full recovery te doen en had ik terug toegang tot ‘mijn leven’ en vooral mijn social network. Ik plaatste dan deze oproep: https://twitter.com/ransbottyn/status/539451926719766530
40-tal retweets later, hingen de eerste journalisten aan de lijn met de nodige artikels tot gevolg …
Logisch toch… belt de krant jullie ook niet als jullie iets kwijt zijn? (insert sarcasme)
Zelfs Siska op StuBru moest er nog even haar versie van brengen:
Uiteraard bracht dit de nodige commotie met zich mee op facebook gepaard met ondertussen een 600 tal likes…
De enigste interessante tip die voorlopig binnenkwam is die van Jim:
Wat is jullie mening? Zou het mogelijk zijn dat mijn iPhone nog steeds onder de Groenplaats-parking ligt in een vast slaapverblijf bij een lokale zwerver? Er zijn allicht ongebruikte metrotunnels of technische schachten waar het nu alvast warmer is dan op straat. Spijtig dat hij daar geen stroom heeft om mijn Google Glass en iPhone te chargen? De moeite om daar eens te gaan kijken, gewapend met camera en zaklamp?
Dit is alvast de mindset waar ik me nu in bevind:
SPANNENDE UPDATE!
Deze morgen vroeg kreeg ik telefoon van de smurfen. Voor ne keer was het ni omdat ik mij moest melden voor een of ander delict, maar om mij te zeggen dat een anonieme vinder twee dagen geleden mijn zak is komen terugbrengen op den Oudaan!
Mijn eerste reactie was uiteraard om aan brilsmurf in kwestie te vragen of mijn Google Glass er nog in zat, maar hij zag geen bril liggen. Op het politiebureau viel ik bijna van mijne sus: (ongelooflijk maar waar) de 5000 euro aan apparatuur zaten nog steeds in de zak (van Sinterklaas). Helaas heb ik mijn collega cameraman moeten teleurstellen door te zeggen dat zijn GoPro wel gepikt was, samen met mijn jeans en 70 euro.
Mijn veronderstelling is dat de zwerver zich waarschijnlijk aan een iPhone ni kon verwarmen, maar met mijn broek wel en waarschijnlijk dacht dat hij nog 50 euro te kunnen krijgen voor da GoPro-speelgoedje. Gelukkig voor mij weet 90% van Belgie ni wat een Google Glass is, (inclusief de politie blijkbaar) en zien het aan als een bril zonder glazen, rommel dus…
Officieel luidt het dat de zak in tact is teruggevonden op de Groenplaats, min al de dingen die ik net heb opgenoemd. Mijn zwerver-theorie houdt stand, want anders ben ik er zeker van dat de “eerlijke” anonieme vinder niet zo anoniem was gebleven en de beloofde 2500 euro had geclaimd, in plaats van tevreden te zijn met 50 euro voor ne GoPro.
Toch een belangrijk detail: de videobeelden van de parking zijn twee weken na de feiten nog altijd niet vrijgegeven. Leve de administratieve vereenvoudiging die al jaren op de plank ligt bij onze regering.
Oproep : Aangezien we de 2500 euro niet kunnen doorstorten naar de ‘anonieme vinder’ loof ik toch nog een 1000 euro uit voor diegene die de zwerver met de GoPro een ‘bolwassing’ kan bezorgen. Het bewijs moet uiteraard gefilmd worden me de bewuste GoPro…
