Serranoham 3.0
Een open briefwisseling over ontwerp en innovatie
Ha Merijn,
Vroeger waren notebooks laptops van Hewlett-Packard. Nu zijn het opschrijfboekjes, meestal van Moleskine, een bedrijf dat met de hulp van reisschrijver Bruce Chatwin is uitgegroeid tot een wereldspeler. Met papieren boekjes. Tot zover de vooruitgang.
Het is nooit de technologie die we omarmen. We omarmen de manier om tijd te besparen, om ons te onderscheiden, om ons uit te drukken of de manier waarop we contact kunnen hebben met elkaar. In 1973 deed de mobiele telefoon zijn intrede, maar niemand zag er heil in. In 1996 kreeg ik mijn eerste mobieltje en was daarmee de enige in mijn omgeving. Ermee bellen was vooral zonde. De smartphone kwam dat jaar, niemand die er wat in zag. Mobiel internet? Onzin. Tot 2006 maakte ik campagnes om mobiel internet te promoten. Tevergeefs. Een jaar later introduceerde Apple de iPhone.
Toepassingen, toepassingen, toepassingen. Heb je wel eens een handtekening gezet met een vulpen? Zo lang er geen betere manier is blijf ik de vulpen gebruiken. Waarvoor dient Google Glass eigenlijk? Augmented reality? Te abstract, zit niemand op te wachten. Zie ook de superbus van Wubbo Ockels. Of zijn boot met zeilen van zonnepanelen. De makers zijn dolenthousiast, potentiële klanten hebben geen idee wat zij er mee moeten. En we leven nu eenmaal in de tijd van win-winsituaties, kijk maar naar de visie van toekomstpsycholoog Tom Kniesmeyer (www.youtube.com/watch?v=wwv10w874RY#t=14). Nu alles kan maken we een fiets met een accu. De producent maakt meer marge, de gebruiker fietst lekkerder. Deal!
Wat een mooie rationele verklaring voor mijn vulpen! Helaas is de realiteit minder rationeel. Ook ik ben in de ban van de ‘authenticiteit’. Van het ambachtelijke, van aandacht en van de oog van de meester. Hoe meer terrein de technologie verovert, hoe groter de hang naar handwerk, naar de mens zelf. Vulpennen, schrijfboekjes, leren handschoenen, houten brilmonturen en ambachtelijke slagers. Wie de toekomst voorspelt had ons al astronautenvoedsel zien eten. En dat terwijl we nu op onze fiets met trapondersteuning naar de Haarlemmerdijk gaan om serrano ham te kopen voor 17,50 per 100 gram. Want het is niet zo maar schouderham, nee, deze ham is met liefde, aandacht en eindeloos geduld op smaak gebracht op een hacienda in Andalusië door de Spaanse schoonouders van de slager zelf. Toen het varken er klaar voor was, is de slager afgereist om met respect en vakmanschap het mes in het vet te zetten. De ham die overbleef hing hij in een schuurtje waar vroeger manschappen van Franco schuilden voor de lens van Robert Capa. Na vier jaar bungelen hangt de ham nu in de Hollands-Egyptische slagerij met de Spaanse naam ‘Andalusia’.
Daar trap ik dus in. Graag zelfs. De hang naar echtheid houdt ons op de been. Originaliteit is in een onpersoonlijke wereld een vonkje menselijkheid. Ik betaal te veel voor de ham, maar krijg eigenlijk veel meer dan wat ham: een verhaal dat mij een goed gevoel geeft en waaraan ik een deel van mijn imago kan ontlenen. De hang naar authenticiteit is niets meer dan een win-winsituatie. Waarom denk je dat overal ter wereld, in fjorden en woestijnen, op bergen en vlaktes, toeristen zich oprichten als de schemering valt? Ze pakken hun notebookje om de ondergaande zon te vangen in een originele formulering. Een heerlijk gevoel dat maar wat goed is voor de eigenwaarde.
De win-winsituatie. Onmisbaar voor de acceptatie van technologie en een kracht achter grote merken. Hoe zie jij dat bij ‘The Internet of Things’? Lopen we straks rond met vier apps om de cv-ketel hoger of lager te zetten of zijn de killertoepassingen al onderweg? Als iemand daar antwoord op kan geven, ben jij dat.
Ik ben benieuwd.
