Drie lessen van een jaar leren sterven. Een reactie op Ron van Es.

Ron, dank voor het delen. Ik herken het verhaal van deze jongen. Ik kreeg in oktober 2016 nog ongeveer 2 maanden, maar heb vorige week in redelijke gezondheid 35 mogen worden. En ook de tweede verjaardag van mijn zoon zal ik nog wel halen.

Een paar lessen van het afgelopen jaar:

• Het is normaal dat iedereen zoekt naar impact en daar zo nu en dan over twijfelt. Vergelijken is zinloos. Ik realiseer mij nu, veel te hebben bereikt, door bewust stil te staan bij de idee dat vele kleintjes een grote maken. Ook hier geldt: Één iemand per dag (aan)raken is ook impact.
• Streef niet, maar leef. Doelen lijken fijn, maar als ik naar de afgelopen maanden kijk hebben ze mij ook heel veel stress gebracht. Loslaten heeft ruimte gegeven om stil te staan bij het pad dat ik ga.
• In het verlengde daarvan: alle tijd is goede tijd. Toen ik de diagnose kreeg dacht ik te moeten zorgen voor een Bucket list. Maar dan zou ik gaan comprimeren en daarmee kwaliteit verliezen. Ook dacht ik dat het doorleven van de heftigheid en complexiteit van wat zich aandiende afbreuk zou kunnen doen aan die kwaliteit. Nu weet ik dat alleen maar is om te gaan met het leven door alles te doorleven, inclusief vreugde, optimisme, verdriet, teleurstelling, woede, angst, succes en falen. Ja, zelfs vlagen van neerslachtigheid en pessimisme horen erbij. Een minuut ergens aandacht aan geven kan alles zijn wat nodig is om een hele dag op te trekken.

Voor wat het waard is.