จุดที่ 18 :: อย่ากลัวที่จะฝัน…

ParentCoach.in.th

1 min readJun 13, 2017

ช่วงนี้เป็นเทศกาลประกาศผล admission สำหรับน้องๆ ที่กำลังจะก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย

หลายๆ คนตื่นเต้นดีใจ สมหวังที่จะได้เรียนในคณะและมหาวิทยาลัยที่ตัวเองฝันไว้

และในเวลาเดียวกันก็มีอีกหลายๆ คนผิดหวัง และต้องเรียนรู้ที่จะผ่านบทเรียนชีวิตอีกบทหนึ่งไปให้ได้…

มันทำให้ผมหวนคิดถึงเรื่องราวในเมื่อครั้งผมอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย และ ได้ทำกิจกรรมของคณะ โดยการสอนน้องๆ มัธยมปลายจากทั่วประเทศเพื่อเตรียมตัวสอบเอ็นทรานซ์ (ไม่ต้องคำนวณนะครับว่ากี่ปีแล้ว… ยังไม่ได้เปลี่ยนเป็น admission เลย ^^” )

ผมได้คิดการทดลองขำๆ ขึ้นมาอย่างหนึ่ง โดยมีน้องๆ พันกว่าคนเป็นคนช่วยหาคำตอบ …

คุณจำเวลาตอนก่อนเข้ามหาวิทยาลัยกันได้ไหมครับ? เวลาที่มีคนถามว่า… เราอยากเข้าคณะอะไร … หรือโตขึ้นอยากจะเป็นอะไร

คนที่มีฝัน … ก็น่าที่จะดวงตาเป็นประกาย แล้ว ตอบอย่างกระตือรือร้น…

ส่วนคนที่ยังไม่ได้คิดอะไร … ดูคำถามนี้น่าจะเป็นอะไรที่กระอักกระอ่วนชวนตัดบทแล้วโดดหนีไปจากวงสนทนาจริงๆ

… ครับ … แต่ในความเป็นจริงมันโหดร้ายกว่านั้น

ต่อหน้าน้องพันกว่าคน … ผมถามคำถามง่ายๆ ขึ้นมาว่า

“ใครอยากเข้า หมอ หรือ วิศวะ บ้างครับ ยกมือขึ้น”

(ผมเลือกที่จะใช้สองคณะนี้ เป็นหลักนะ เพราะผมอยู่วิศวะ และวิชาสายที่ติวก็คือ เลข ฟิสิกส์ เคมี .. ไม่ได้แปลว่าคณะอื่นไม่สำคัญนะครับ ^^ )

… มีน้องไม่กี่สิบคน ที่ยกมือขึ้นสูง …

… แต่นั่นไม่ใช่จุดประสงค์ของผม …

ผมยิงคำถามต่อไปทันที

“ ครับ … พี่ขอถามอีกทีนะ … คราวนี้ ใครที่อยากเข้า หมอ หรือ วิศวะ แต่คิดว่า หัวอย่างกู ไม่มีปัญญาสอบติดแน่ๆ ยกมือขึ้น!!” (ขออนุญาตใช้เสียงในฟิล์ม)

เชื่อมั้ยครับ … น้องยกมือกันพรึ่บพรั่บ ระคนไปด้วยเสียงหัวเราะ กะด้วยสายตาคร่าวๆ ยังไงก็เกินครึ่ง…

… เห็นอะไรจากคำถาม และคำตอบตรงนี้ไหมครับ ? …

… วันนั้น ผมสอนน้องๆ ว่า สำหรับคนที่ “เชื่อ” ว่าเราทำได้ กับคนที่นั่งบอกตัวเองทุกวันว่าเราคงทำไม่ได้หรอก … น้องคิดว่าคนไหนที่มีเปอร์เซ็นต์จะคว้าฝันของตัวเองได้มากกว่ากัน ..

ในขณะที่คนนึงอ่านหนังสือทำข้อสอบเพื่อที่จะเก่งขึ้น แต่อีกคนนึงทำแบบฝึกหัดไม่ได้แล้วนั่งโทษตัวเองว่าเป็นเพราะตัวเองโง่ … ใครกันที่จะสอบติด …

… วันนั้น ผมสอนน้องๆ ว่า อย่ากลัวที่จะฝัน และต้องกล้าที่จะก้าว … อะไรบางอย่างที่เราทำไม่ได้ จริงๆ แล้วมันเป็นเพราะเราแค่ “คิดว่า” เราทำมันไม่ได้ต่างหาก

ผมสอนน้องๆ ว่า ในเมื่อเวลายังเหลืออยู่ ทำไมไม่ลองหาจุดที่เรายังบกพร่อง แล้วแก้ไขตัวเอง เพื่อพัฒนาความรู้จนกระทั่งอยู่ในระดับที่น่าจะสอบได้

เรื่องนี้ … เป็นเรื่องที่ผมใช้สอนตัวเองเสมอมาจนถึงปัจจุบัน …ว่าไม่ใช่แค่น้องๆ มัธยมปลายหรอกครับที่ติดกับดักแบบนี้ พวกเราเองที่เป็นผู้ใหญ่ ที่บอกตัวเองว่าเราโตแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้ว ก็มักจะติดปัญหาแนวคิดแบบเดียวกัน …

- เมื่อวันที่เราอยากจะทำงานในบริษัทใหญ่ๆ ที่เราฝันไว้

- เมื่อวันที่เราเห็นช่องทางทำธุรกิจแล้วต้องเริ่มลงมือทำอะไรสักอย่าง

- เมื่อวันที่เราอยากเรียนรู้ภาษาใหม่อีกภาษาหนึ่ง (หรือแค่เอาภาษาอังกฤษให้รอด)

- เมื่อวันที่เราอยากไปเรียนเมืองนอก แต่เราไม่มีทุนในมือมากพอที่จะไป

- เมื่อวันที่เราอยากเปลี่ยนสายงาน เลื่อนตำแหน่ง ไปในที่ๆ สูงขึ้น ค่าตอบแทนมากขึ้น

… เมื่อนั้น … เรายังบอกตัวเองอยู่ไหม

… ว่าคนอย่างเรา “ทำไม่ได้หรอก”