Een gesprek met John Kreuze

Bestuurder Triora, CEO Parnassia International Holding

Ik spreek regelmatig mensen met een heldere purpose in hun leven en werk. John Kreuze, bestuurder bij Triora en CEO bij Parnassia International Holding is er weer zo een. Iemand die weet wat hij doet en waarom. Al jarenlang in de verslavingszorg werkzaam. Met mensen die om welke reden dan ook de achterkant van het leven zijn tegengekomen. Geen makkelijk werk, en zonder empathie voor je mede-mens hou je daar ook snel weer mee op.

‘Ik zit al 35 jaar in de zorg en toen we midden in de crisis zaten hier moesten we mensen uit onze organisatie ontslaan. Dat viel mij zwaar. Mensen aan wie ik zelf het diploma heb mogen uitreiken, waar we in hadden geïnvesteerd, moesten we nu laten gaan. Toen kreeg ik van een bevriende huisarts die in Spanje woont de vraag of we niet daar iets in de verslaafdenzorg konden gaan doen. Gekke vraag. Maar het bleef rondzingen in mijn hoofd. Kijk, we hebben hier in Nederland echt een hele goede zorg met ongelooflijk veel kennis. Wat nu, dacht ik, als we daar een win-win model van weten te maken?’

Nu zijn we zover dat we in Spanje twee en straks drie verslavingsklinieken hebben. Op een ander vergoedingsmodel dan in Nederland, maar het leuke is dat we van de winst daar hier in Nederland mensen gaan ondersteunen. Micro-kredieten voor mensen die na hun verslaving een bedrijf willen opzetten. Of een kleine studiebeurs voor jongeren, die weer willen gaan studeren. Zo snijdt het mes mooi aan verschillende kanten.

‘Ik zie hoe goed we het in Nederland hebben, ook binnen de zorg, en als ik iets kan bijdragen in deze wereld, iets van solidariteit kan neerzetten met verslaafden elders, dan doe ik dat met grote liefde.’

Ik spreek mijn bewondering naar John uit, die overigens na ons gesprek weer naar Spanje afreist. Het is zelfs een win-win-win model vertel ik hem want met Nederlandse kennis worden verslaafden in Spanje (deels komen ze van elders in Europa) geholpen. Nederlandse kennis en werk blijft geborgd. En van de winst worden ex-verslaafden hier op weg geholpen.

‘Ik kom uit een gezin, mijn ouders hebben het Rotterdamse bombardement aan den lijve meegemaakt, waar ik kon profiteren van de groei in de welvaart. Ik heb geleerd in dat gezin dat het goed is om te delen. En wij hebben iets om te delen. Kennis in de eerste plaats, maar ook goed opgeleide mensen. Misschien is dit wel mijn idee van ontwikkelingswerk.’

Natuurlijk heeft zo iets veel voeten in de aarde gehad om dit operationeel te krijgen, of zoals John zegt: ‘Bloed, zweet en tranen.’ Ik geloof dat wel, want zo buiten de lijntjes kleuren met mogelijkheden is niet gebruikelijk in de zorg. Toch is deze manier van denken en werken heel hard nodig in de toekomst. Ons zorgstelstel is binnenkort echt aan de financiële grenzen en we moeten op zoek naar nieuwe kansen.

‘Kijk, als je op een business manier aan het werk gaat binnen de zorg redt je het niet. Kijk naar al die zakenjongens die dachten hun slag te slaan, allemaal failliet. Je moet het doen met een ruim hart voor mensen, en met een lange adem. Dan krijgen dit soort initiatieven vlinderkracht.’

Mooi om zo’n gedreven mens te horen en goed om te zien dat we kunnen delen. Want na Spanje kan John mogelijk dit jaar al in Turkije aan de slag. En wie weet waar dit gaat eindigen? Genoeg te doen in de wereld lijkt me.

Ron van Es — Work and Purpose