Een gesprek met Joost Holleman.
Partner Prime Ventures
Joost Holleman werkt bij een investeringsmaatschappij die vooral investeert in tech bedrijven. Ik ken Joost al veel langer en soms spreek ik hem over de ontwikkelingen in de financiële wereld en de manier van investeren in het bijzonder.
‘Geld is een raar ding voor mensen, heb ik wel gezien. Het is verslavend en mensen met geld hebben de neiging de wereld te zien vanuit hun verslaving, hebzucht dus.’
Gek genoeg is er op dit moment veel geld beschikbaar om te investeren, vertelt hij. Logisch natuurlijk als sparen geen zin meer heeft. Joost ziet gelukkig ook een beweging dat investeerders naast een financieel rendement ook een sociaal rendement zoeken. Goed nieuws dus. Ook al gaat dat laatste in de financiële wereld nog echt met mondjesmaat. Grootste probleem is dat er te weinig (sociale) ondernemers zijn. Fondsen willen wel investeren, maar zijn natuurlijk niet gek. Ze geven het geld niet weg, maar willen het — met gepast rendement — wel terugzien. En daar zijn wel ondernemers voor nodig die dat kunnen.
Hoe komt het dat er meer en meer gezocht wordt naar sociaal rendement, vraag ik hem? Waarom willen mensen dat? ‘Misschien is het wel de nieuwe generatie’, zegt Joost, ‘De Millennials die anders tegen de wereld aankijken. Het gebeurt in ieder geval bij mensen die zelf kinderen krijgen, en die daardoor na gaan denken hoe ze de wereld willen achterlaten voor hun kinderen. En natuurlijk gebeurt het bij mensen die op zekere leeftijd achterom gaan kijken.’
‘Misschien een beetje laf’, zegt hij ‘Dat zij, net als ik, dan vanuit een zekere luxe tot een besef komen dat het anders moet.’ ‘Misschien’, zeg ik, ‘Aan de andere kant, jullie investeerders kennen wel het effect van kapitaal en weten als geen ander door je ervaring dat het anders kan, en moet.’
En hoe werkt het dan bij jou, ga ik verder? Joost zegt: ‘Ik kom er steeds meer achter dat ik het niet kan verantwoorden om de wereld aan haar eigen lot over te laten. Ik word er ook emotioneel van als ik mensen zie die het niet redden. Dat zijn ook mijn mede-mensen, de anderen.’ Als ik Joost zo hoor praten, moet ik onherroepelijk denken aan de Franse filosoof Emmanuel Levinas die schreef: ‘In het aangezicht van de ander ontmoet je jezelf.’
‘Wat is dat toch’, vraag ik hem ‘Dat bij jou, maar ook bij zoveel anderen, ook in de als kil bekend staande financiële wereld, die knop langzaam omgaat? Dat de ‘ander’ weer zichtbaar wordt. Komt dat omdat de wereld steeds transparanter wordt? Wij de verhalen van al die mensen nu kunnen lezen via sociale media?’
Hoe dan ook, er zijn steeds meer mensen zoals Joost die zien dat het anders moet met het kapitalisme. Minder financieel gedreven sec, maar ook kijkend naar wat het sociaal doet. Impact makend in de samenleving.
‘Eigenlijk zou ik me weleens bezig willen houden hoe ons kapitalistisch systeem anders kan worden opgezet’, zegt hij, ‘Of omgevormd. Zoals we het nu blijven doen is uiteindelijk toch ook niet houdbaar. En ik wil me in de toekomst ook meer gaan bezighouden met social impact investing. Mogelijk samen met de investeringsmaatschappij waar ik nu partner ben — om zo echt een verschil te kunnen maken. Maar ja, dan moeten er wel voldoende ondernemers zijn.’
Meer sociale ondernemers, het is waar. Er ligt al heel lang een taak — ook bij investeerders en banken — om meer ondernemers ‘aan de bak’ te krijgen. Misschien moeten we toe naar een bijzondere eigen opleiding waar mensen via veel praktijkervaring weer leren wat ondernemen is? Werk aan de winkel dus. Zodat we met investeerders en ondernemers toegroeien naar een purpose gedreven economie.
Joost vertelt ten slotte: ‘Money follows opportunity. Als er genoeg investeringsmogelijkheden zijn dan komt het geld vanzelf. Geld zoekt rendement, dus laten die sociale ondernemers maar opstaan en aan de slag gaan, dan volgt de financiering van de ondernemingen vanzelf.’
Ron van Es — Work and Purpose
