Hiroşima

for english:

https://medium.com/@yldrmylmaz/hiroshima-57cdbff3673a#.yy10g29wg

“Eğer çok çalışırsanız, bir daha o günleri görmeyiz”

-Ondokuzuncu yüzyılın sonlarına kadar kapalı toplum özelliği gösterseler de bir adalar ülkesi olmalarına rağmen dünyaya açılmaya başladılar. Meiji restorasyonlarıyla sanayi alaında atılımlar yaptılar.Bunun sonucu olarak ülkenin yeraltı kaynakları bakımından fakir olması yüzünden, birinci dünya savaşı sonrası diğer sömürgeci devletleri yakalamak için yeni sömürgeler arayışına girdiler. İlk hedef Çin tarafından yönetilen Kore yarımadasıydı. Çinlilerle savaşıldı ve kazanıldı fakat bu sefer Sovyetler olaya müdahil oldu ve onlar da yenildi. Böylece bu iki devlete karşı en büyük güç haline gelindi. 1945'e gelindiğinde Hindistandan Avustralyaya kadar uzanan bir imparatorluk kurulmuştu.

O gün tüm gökyüzü savaş uçaklarıyla çevrelenmişti. Sonrasında şimşek çakmasını andıran bir patlama ve bedenlerdeki yanma hissi ve cesetler-

Bir an ürpererek uyandım ve otobüsün saatine baktım, 6:37ydi ve etrafta ayazdan başka birşey yoktu. Oysa bedenlerin o acıyı ve ateşi hissetmesinin üstünden yetmiş yıl geçmişti. Saat 7'de Hiroşima’da olacaktık öyleyse dışarısı da Hiroşima’ya yakın bir yerler olmalıydı. Fakat o günlerden hiçbir belirti etrafta yoktu. Dışarısı yemyeşil ve hayat doluydu. Hiroşima’ya vardıktan sonra kahvaltımızı yapıp o bölgelere doğru merakla yola koyulduk. İlk durak ‘Atomic Bomb Dome’. Burası bombadan sonra ayakta kalan tek bina. Şehrin değişen ve modernleşen çehresi her ne kadar o günleri unuttursa da bu binanın çevresinde tekrar o günlere gidebilirsiniz. Bu parkın içinde gezintiye devam ederken bizi bir ateş karşılıyor, şimdiye kadar gördüğüm en anlamlı ateş. Çünkü rivayet odur ki dünyadaki tüm nükleer santraller kapatılınca söndürülecek ateştir bu. Ve ateşin az ilerisinde bir grup altı yedi yaşlarında öğrenci ve hocalarıyla karşılaşıyoruz. Öğrenciler ip gibi dizilmiş, pürdikkat hocalarının dinlerken, hocaları da Hiroşimaını nasıl o hale geldiğini anlatıyor ve ekliyor.

“Eğer çok çalışırsanız, bir daha o günleri görmeyiz”

Originally published at www.yildirimyilmaz.com.