Het zal jullie mogelijk verbazen, of misschien niet :), maar ook ik heb een tatoeage. Al zeker zo’n 7–8 jaar. Het gebeurde vanaf het één op het andere moment. Als je het niet weet zul je hem niet zien, ook al is hij aangebracht op een zeer zichtbaar deel van mijn lichaam: aan de linkerzijde van mijn rechterhand. Heel eerlijk gezegd is die tattoo niet bewust gezet, maar “mij overkomen”.

Nu overkomt een tattoo je doorgaans niet zomaar, maar geloof me, dat was in dit geval wel het geval. Niks met voorbedachte rade. De gebruikte “apparatuur” was niet eens steriel, mijn huid werd niet gedesinfecteerd en werd naderhand ook niet afgedekt met huishoudfolie (ja ja, ik ben goed geïnformeerd). Desondanks heb ik gelukkig geen infectie overgehouden aan deze spontane en geheel onvoorbereide permanente pentekening op mijn huid. Vooraf heb ik ook niet nagedacht over het ontwerp. De tatoeage staat nergens symbool voor, ik heb geen voorbeelden gezocht op Pinterest en heb geen tattoo-shop uitgezocht die ik het tekenen op mijn lichaam toevertrouwde. Niks van dat alles. …

Aangezien onze vaders of moeders deel uitmaakten / hadden gemaakt van een groot gezin met 14 kinderen! (waaraan “vanzelf” aanhang en kleinkinderen werden toegevoegd), kwam met het verstrijken der jaren het afscheid van een willekeurige oom of tante van de warme (mijn eigen moeder was de eerste van de warme kant geweest van wie afscheid genomen werd) of koude kant steeds vaker voor. Steevast werd dan na de ceremonie en onder het genot van een kop koffie het idee geopperd een reünie te organiseren voor de neven en nichten “zodat we elkaar ook eens onder vrolijke omstandigheden zouden ontmoeten”. Het idee werd altijd enthousiast ontvangen, ook door degene wiens eigen vader of moeder de directe aanleiding was geweest elkaar weer te ontmoeten. …

In de wereld van de cosmetica lijken de “nude & natural looks” hip & hot. En hoewel daar nogal positief over wordt gedaan, blijken “nude & natural looks” toch niet zo puur natuur te zijn als de termen doen vermoeden. Er zijn namelijk talloze producten op de markt waarmee je zelf die “nude & natural looks” kunt creëren of accentueren (ervan uitgaande dat je werkelijk bereid bent je eigen “nude & natural” looks te benadrukken).

In mijn ogen betekent “nude & natural” een laag dagcrème op je gezicht smeren en de rest van je make-up collectie lekker ongebruikt laten. Heel soms doe ik dat, omdat ik dan simpelweg te lui ben om me op te maken en/of omdat ik het er die avond ook niet af wil halen (want oh, je bent heel erg in overtreding bij de cosmetica-politie als je een keer gaat slapen met je mascara nog op je wimpers!) Kies ik voor “nude & natural” dan krijg ik al snel spijt. …

De duisternis leek zich al lang meester gemaakt te hebben van het complex dat vóór mij lag. Door het donker liep ik over het ogenschijnlijk verlaten terrein, naarstig op zoek naar de ingang, licht en naar een aankondiging van de happening waarvoor ik gekomen was. Een ingang vond ik wel, maar warm en uitbundig licht en een aankondiging vond ik niet. Bij wat achteraf de achteringang bleek, zag ik de deur op een kier staan en ik betrad een lege, kale, koude, muffe en schemerige hal. Geen mensen, geen geluiden en nauwelijks licht. Het gebouw leek verlaten en het was er stil. Voorzichtig liep ik in het halfdonker een grote trap op en vroeg me af of, wanneer en door wie ik gevonden zou worden als ik nu zou vallen. Boven aangekomen zag ik aan het einde van de gang een lichtje branden. Ik twijfelde of ik door zou lopen, hetgeen ik besloot niet te doen. De sfeer in het gebouw was unheimisch, bedompt en ongastvrij. Aarzelend en enigszins ongemakkelijk liep ik de trap weer af. Ik zag ergens een half gevulde vuilniszak liggen waarop een zwabber was neergelegd. …

Als ik de gemeenschappelijke ruimte binnenloop, zie ik hem zitten. Altijd aan dezelfde tafel, aan de kopse kant en vóór zich zijn open geklapte laptop. Ook zijn smartphone ligt binnen handbereik. De tafel waaraan hij zit, lijkt niet zomaar gekozen: het is de enige tafel in het zaaltje met een stopcontact in de buurt waarin hij de stekker van zijn oplader kan steken. Het deel van de tafel waaraan hij zit, lijkt hij als bureau te gebruiken. Voert hij een telefoongesprek, dan verstaat niemand hem. Dat is niet omdat hij te zacht zou praten, maar omdat ze zijn taal niet verstaan. En toch …... om met hem te kunnen communiceren, hoeven hij en de mensen om hem heen elkaars (verbale) woorden niet eens te kunnen verstaan of begrijpen. …

De EZY-1046 zou landen om 22.10 uur. Of ik haar op wilde halen. Er was namelijk geen lekker aansluiting met de trein. “Natuurlijk kom ik je ophalen!” en dacht vervolgens: “Help!” Mij ontbreekt namelijk rijervaring in het Westen des lands en “onbekend maakt onbemind.” Een goede kennis verklaarde zich (nadat ik de hulpvraag had gesteld) bereid om mee te rijden voor de “mentale en mogelijk praktische support”.

Een paar dagen later begon het te knagen en sprak ik mezelf toe: “Waarom zou ik niet in mijn eentje naar Schiphol kunnen (durven) rijden om mijn dochter op te halen? Wat is dat voor een flauwekul? Wat maak ik mezelf wijs? Ik heb toch een rijbewijs? En zo vaak lees of hoor ik niet dat er een dochter eenzaam is achter gebleven op de luchthaven omdat haar moeder verdwaalde op de grote weg en derhalve Schiphol nooit bereikt heeft!” Hierna besloot ik alsnog dat ik zelf zou gaan rijden. Ik ben toch geen watje!

Vooraf trof ik (voor mij nodige) voorbereidingen: zo schafte ik een stabiele smartphonehouder aan en een extra powerbank. Opladen van de telefoon onderweg kan doorgaans prima met een kabeltje en een oplader op de plek van de sigarettenaansteker, maar nadat ik 2 opladers had aangeschaft die beiden niet leken te werken, trok ik de conclusie dat niet deze opladers het probleem waren, maar de techniek in de auto. …

Tussen mij en het rode stoplicht vóór mij stond nog een bestelbusje. Naast mij (voor het stoplicht op de rijstrook "voor linksaf") een kleine auto.

Heel even dacht ik dat er iets goed mis was met die auto en dat de bestuurder hopeloze pogingen deed om hem te starten, tot bleek dat het geluid dat ik als verontrustend duidde, uit zijn speakers kwam en dat het niks te maken had met een haperende startmotor o.i.d. Er was door de bestuurder van de auto zelf voor gekozen: techno beat! Wat ik had beoordeeld als autopech, was "muziek".

De bestuurder van de kleine auto met de bijna-op-zijn-einde-lopende-startmotor-muziek mocht als eerste optrekken: "zijn" stoplicht sprong op groen!

En wat mij ook ooit wel eens is overkomen (alhoewel het meer een gevalletje is van niet goed opletten) overkwam dit keer de bestuurder van de bestelauto vóór mij: hij zag een op groen springend stoplicht en ...... gaf gas. Ik seinde met groot licht, want "ons" stoplicht stond nog op rood. …

Dat je bij de parkeerautomaat staat om een euro af te rekenen en op het display ziet verschijnen "pas ongeschikt".

Dat het niet verandert, ook niet als je het voor de 4e keer probeert.

Dat je denkt: “Hè??”

Dat je je saldo ter plekke checkt en dat gelukkig blijkt dat het verschuldigde parkeertarief van € 1 daar nog makkelijk af zou moeten kunnen.

Dat je vraagt of er misschien een storing is bij de bank is.

Dat dat niet het geval blijkt te zijn.

Dat je "ongepaste" cash bij je hebt maar op de parkeerautomaat staat vermeld dat het niet zeker is dat je het teveel betaalde retour krijgt.

Dat je het risico niet wilt lopen € 9 kwijt te raken.

Dat je dan je briefgeld mag wisselen bij het restaurant in de hal (dank jullie wel vriendelijke dames MMC Eindhoven). …