Ik loop door het centrum van mijn stad. Onwetend zou ik het onmiddellijk gemerkt hebben: koopzondag én match-day.
De ploeg van mijn stad speelt vandaag tegen ... een andere ploeg. Ik weet weinig van de huidige kansen en bedreigingen, van het verschil in punten en wie wat wanneer moet winnen uit of thuis en met hoeveel punten. Geen idee of vandaag beslissend is. Maar de stad zindert voelbaar. Ik zie voorzichtige hoop, angst, jongens met blikjes bier en jonge mannen wiens gedrag mogelijk te verklaren is door het nuttigen van 1 of meerdere blikjes. Ook zie ik vaders met zoontjes (denk ik) en fans die het rode stoplicht negeren waarbij ze uit lijken te zijn op waardering van de andere verkeersdeelnemers. Ze nodigen ze non-verbaal uit om te applaudiseren.
Grote drommen voetbalfans (veelal mannen) lopen en masse richting het stadion. Veel rood-wit. Ze worden geobserveerd en begeleid door fluorescerend geel-op-zwarte-uniformen. Het gaat er gelukkig nog rustig aan toe van beide kanten. Op de gezichten van de meeste fans bespeur ik een nog enigszins bedrukte blik.
Wat ik lees, hoor en proef de afgelopen weken is iets van: "Het kán nog! Maar als niet wij .... dan toch ook niet zij!" En wie "zij" zijn hangt af van ieders gunfactor.
In het station lopen ambulancemedewerkers met een dan nog lege brancard. Bestemming onbekend, maar heel even vraag ik me af of ergens de voetbalspanning zijn tol mogelijk al heeft geëist. Het antwoord weet ik niet. Terwijk ik op de bus wacht, wordt de brancard met inhoud naar de ambulance gebracht, geëscorteerd door een aantal politie-agenten. Geen idee wat en waarom. En terwijl ik kijk naar het tafereel, hoor ik elders vuurwerk afgaan.
Al met al is de sfeer nog kalm. Niet echt uitgelaten en niet echt chagrijnig. Ik weet niet hoe dat na de match zal zijn. Het zal beslist ook afhangen van andere gespeelde wedstrijden vandaag. En hoewel ik mezelf niet reken tot harde kern van de lokale voetbalfanclub, overvalt mij in de afsluitende fase van de competitie toch een "wij" gevoel. Het zou toch gaaf zijn als "we" winnen en op “ons” stadhuisplein binnenkort "ons" feest wederom los zal barsten.
Ergens in de hektiek vanmiddag en tussen de voetbalfans zag ik dit: een moeder staat naast haar fiets en voorop in het fietsstoeltje zit een klein meisje. Ze heeft vermoedelijk een cadeautje in haar handjes en kijkt blij. Mama houdt met haar ene hand de fiets in balans en met haar andere hand haar smartphone, klaar om een selfie te maken van hen beiden. Het kleine meisje is weliswaar klein, maar beschikt over een ruime woordenschat en is vast niet dom. Of ze veel ervaring heeft met het maken van een selfie? Dat denk ik niet. Ik hoor haar namelijk dit zeggen:
"Hé mama, jij hebt een spiegeltje op je telefoon!"
