Het zal jullie mogelijk verbazen, of misschien niet :), maar ook ik heb een tatoeage. Al zeker zo’n 7–8 jaar. Het gebeurde vanaf het één op het andere moment. Als je het niet weet zul je hem niet zien, ook al is hij aangebracht op een zeer zichtbaar deel van mijn lichaam: aan de linkerzijde van mijn rechterhand. Heel eerlijk gezegd is die tattoo niet bewust gezet, maar “mij overkomen”.
Nu overkomt een tattoo je doorgaans niet zomaar, maar geloof me, dat was in dit geval wel het geval. Niks met voorbedachte rade. De gebruikte “apparatuur” was niet eens steriel, mijn huid werd niet gedesinfecteerd en werd naderhand ook niet afgedekt met huishoudfolie (ja ja, ik ben goed geïnformeerd). Desondanks heb ik gelukkig geen infectie overgehouden aan deze spontane en geheel onvoorbereide permanente pentekening op mijn huid. Vooraf heb ik ook niet nagedacht over het ontwerp. De tatoeage staat nergens symbool voor, ik heb geen voorbeelden gezocht op Pinterest en heb geen tattoo-shop uitgezocht die ik het tekenen op mijn lichaam toevertrouwde. Niks van dat alles. Het aanbrengen deed weliswaar even zeer, maar ik werd me niet eens bewust van het feit dat ik vanaf dat moment met een heuse tattoo door het leven zou gaan.
Of ik het zou willen en/of durven, bewust een tatoeage laten zetten? Ik vond indertijd het laten schieten van gaatjes in mijn oren al een behoorlijke stap. Wijlen mijn vader overigens ook, ik heb er dan ook mee gewacht toen ik 21 werd. En niet meer thuis woonde. Hij vond het verminking van het lichaam. Ik vond het mooi.
Onlangs vroeg iemand mij of ik Oost-Indische inkt op voorraad had. Het antwoord was “nee” en ik voegde eraan toe dat ik dat ooit wel had gehad en dat die inkt me zelfs een tattoo had opgeleverd. Per ongeluk. Ze keek me ongelovig aan, maar ik legde uit wat de toedracht was geweest en liet haar de “plaats delict” en het onderwerp van gesprek zien. We moesten er beiden om lachen en kwamen tot de conclusie dat het inderdaad een tattoo was. Haast onzichtbaar. Een tattoo van niks eigenlijk.
Hoe ik aan die tattoo kwam? Jaren geleden had ik in een magazijn de collectie flesjes Oost-Indische inkt geïnventariseerd inclusief de bijbehorende pennen, niet wetende dat deze kort daarvoor nog gebruikt waren en waarvan sommigen nog niet waren opgedroogd. Ik voelde me heel even de vlijtige dochter uit het sprookje van Vrouw Holle, die zich per ongeluk prikte aan het spinnewiel. Maar in mijn geval ging het niet om de spoel van een spinnewiel, maar om een nog met inkt bedekte kroontjespen. En bij het prikken aan de punt van één van de pennen bracht ik geheel onbedoeld bij mezelf met een kleine hoeveelheid inkt een “tatoeage” aan op de duim van mijn rechterhand.
En mijn tattoo was een feit 😊
