Hier is hij dan, mijn eerste blogpost over aseksualiteit. “Waarom nou weer een blog?” vraagt een stemmetje in m’n hoofd. “Je schrijft al een scriptie over aseksualiteit, staat voor de klas voorlichting te geven, en geeft regelmatig interviews over dit onderwerp. Je doet al genoeg, en al je vrienden kunnen het woord ‘aseksualiteit’ echt niet meer horen.” En toch denk ik dat er wel interesse is in een blog over aseksualiteit, zeker als die geschreven is door een aseksueel. Ik zie steeds vaker oproepen voor interviews met aseksuelen voor tijdschriften en kranten. Het is een hip onderwerp. Sex sells, maar aseksualiteit ook.
Ik heb dus aan een paar van deze interviews meegedaan en het is fijn dat er aandacht aan besteed wordt, maar ik ben stiekem toch nooit echt tevreden over het eindresultaat. Over het algemeen worden de interviews afgenomen en geschreven door niet-aseksuelen. Dat zou geen probleem moeten zijn; ook ik heb genoeg essays geschreven over gemarginaliseerde groepen waar ik zelf geen deel van uitmaak. Maar toch vind ik het lastig om mijn verhaal uit handen te geven aan iemand die daar helemaal niet zo voorzichtig mee omgaat als ik dat zou doen. Er worden vragen gesteld die helemaal niet relevant zijn en zinnen worden zo geformuleerd dat lezers misschien alleen hun vooroordelen bevestigd zien. Dit is absoluut geen sneer naar de specifieke journalisten die mij geïnterviewd hebben, want ik ben allang blij dat ze wat met het onderwerp willen doen. Ik krijg alleen het idee dat niet-aseksuelen te vaak informatie over aseksualiteit krijgen die gekleurd is door compulsory sexuality (verplichte seksualiteit, het idee dat iedereen seksuele aantrekking ervaart) en heteronormativiteit (het idee dat iedereen hetero is). Interviewers kunnen daar meestal weinig aan doen, want dat is nou eenmaal de bril waar zij mee kijken. Maar als we daar ooit van af willen, moeten er meer teksten komen van aseksuelen zelf. Sowieso moet er natuurlijk meer representatie voor aseksuelen komen in de media, maar dat is een onderwerp voor een toekomstige blogpost.
Terwijl ik me dit laatst allemaal zat te bedenken, realiseerde ik me opeens dat ik zelf ook kan schrijven! Echt een openbaring voor iemand wiens leven draait om het afleveren van essays en scripties. Vandaar dus nu een blog. Het is niet de bedoeling dat ik hierop uit ga leggen wat aseksualiteit is, want dat kun je gewoon lekker zelf googelen. Wel wil ik mijn ervaringen delen en niet-aseksuele lezers een kijkje geven in een wereld waar geen seks een grotere rol speelt dan seks.
Als afsluiting van deze eerste blog post wil ik wat tips geven aan eventuele journalisten of normale mensen die de noodzaak voelen om vragen te stellen aan een aseksueel.
Vragen die veel te vaak voorbijkomen zijn:
- Waarom heb je dit label nodig? Misschien kun je dat beter vragen aan alle dudebro’s die iedereen er constant van verzekeren dat ze hetero zijn.
- Waar komt het door dat je dit hebt? First of all, dat ik het “ben”. Wetenschappers zijn constant aan het onderzoeken waar seksuele identiteit vandaan komt, maar het lijkt mij allemaal niet zo belangrijk. Of het nou in je DNA of tussen je oren zit, we zijn allemaal maar mensen (die onbelangrijke dingen als geslacht en geaardheid gebruiken om iedereen in categorieën te kunnen zetten).
- Heb je al eens seks gehad? Heb jij wel eens seks gehad? Nee, wacht, ik hoef het niet te weten.
- Masturbeer je? Wat voor pervert ben je dat je dit soort details wil weten van wie dan ook?
Wat voor vragen zijn wel interessant om te stellen? Bijvoorbeeld:
- Wat is aseksualiteit? Iemand die geen seksuele aantrekking ervaart. Punt.
- Hoe beïnvloedt het je leven/relaties/daten? Verschilt per aseksueel. Altijd erg interessant.
- Welke vooroordelen wil je wegnemen? Mooie open vraag. Iedereen heeft er wel een paar.
