atie Een tweede interview met de coaches

Na de bijeenkomst over de Expeditie spreek ik de coaches van de Young Talents. Voor de tweede keer. De eerste keer toen ik hen sprak lag het accent op de Young Talents. Nu wil ik het met hen graag hebben over hun verwachtingen en beweegredenen.

Bijeenkomst over de Expeditie

We trappen af met een korte beschouwing van de bijeenkomst over de Expeditie. De coaches kijken terug op een avond hard werken. “Het is de expeditie van de jongeren, en ze moeten het zelf doen. Maar tijdens de avond merken we dat ze het eigen initiatief moeilijk vinden. En dan moeten wij oppassen dat wij het niet voor hen gaan doen.” Ook in eerder gesprekken met de coaches bleek dit een thema: hoe stimuleer je de jongeren om eigenaarschap te nemen en initiatief te tonen? Al reflecterend concluderen we samen dat de jongeren gebaat zijn bij concrete opdrachten. De jongeren overzien zelf niet het gehele proces en vallen vervolgens stil. Ze zijn daarom gebaat bij concrete vragen die hen op weg helpen. Ook helpt het wanneer ze tijdens de avond aan het werk gezet worden met een concrete opdracht. “Dan gaan ze tenminste aan de slag, als je ze naar huis stuurt met een opdracht weet je niet wat je krijgt. Vanuit thuis krijg je vaak niet concrete antwoorden, of het duurt lang voordat we iets van ze krijgen.” Er kleven wel nadelen aan geven de coaches aan. De jongeren die niet aanwezig konden zijn missen een onderdeel van het proces en voelen zich minder betrokken. Vanavond waren de jongeren met een Syrische achtergrond er bijvoorbeeld niet bij. De coaches verwachten niet dat zij nog mee gaan en willen nog met hen in gesprek over de reden(en) waarom ze niet mee gaan. De coaches durven nu al wel te concluderen dat verwachtingsmanagement, zo vroeg als mogelijk, essentieel is. “De expeditie is langs een black box geweest, de jongeren wisten niet wat het inhoudt.” En onbekend maakt dan blijkbaar onbemind.

Motivatie

Vervolgens hebben we het over hun motivaties en beweegredenen om coach te worden. Er is een duidelijke rode draad in hun verhaal. De aanwezige vier coaches krijgen allemaal energie van het meedenken over andermans ontwikkeling. Het meelopen met de jongeren en hen te coachen in hoe ze hun doelen kunnen behalen geeft hun veel plezier. “Hoe tof is het om de jongeren te helpen om op de plek te komen waar ze hun talenten goed in kunnen zetten!” Ook de passie voor deze specifieke doelgroep (jongeren tussen de 16 en 18) is een gemene deler in hun verhaal. Tenslotte benoemen ze allemaal dat het ook voor hen zelf erg leerzaam is. Zij worden als coaches op hun beurt gecoacht door een professionele coach. Dit programma is voor hun dan ook een unieke kans om coachingsvaardigheden te leren of aan te scherpen. Daarnaast leren ze ook veel van elkaar. De coaches nemen ruim de tijd om te reflecteren op de samenwerking, de interactie met de jongeren en hoe zij de jongeren kunnen motiveren. “Je leert jezelf daardoor goed kennen.” “En je leert echt levenslessen, zoals geduld.” “En het toffe is dat er ook echt iets uitkomt” zegt een van de coaches. En ze doelt op het feit dat de lessen die de coaches met elkaar leren ook door het Rode Kruis ter harte worden genomen. Zo heeft het Rode Kruis het Young Talent Program Paspoort ontwikkeld: een boekje waarin het hele traject duidelijk staat toegelicht. Want zoals eerder geconcludeerd: goed verwachtingsmanagement is key!

Als ik vraag of de rol aansluit bij hun verwachtingen moeten ze even denken. Ja het sluit aan concluderen ze, maar ze moesten evengoed wel hun verwachtingen bijstellen. “Toen ik me opgaf dacht ik dat er 20 witte havo/vwo-leerlingen zouden komen. Wie komen hier anders op af? En nu blijkt het een hel gemêleerde groep te zijn met hele gemengde behoeften en verwachtingen.” En is dat leuk vraag ik? Ja dat heeft hele leuke kanten geven ze aan. Je leert nog meer als coach: je leert aansluiten bij verschillende behoeften en je leert geduld. Bovendien leer je een stuk cultuursensitiviteit. Natuurlijk is er ook een downside: “je begint vol enthousiasme, maar soms mis je het enthousiasme bij de jongeren. Je vraagt je bijna af waarom ze zich opgegeven hebben voor dit traject. Dat is denk ik ook leeftijd-eigen. Het blijven pubert, het plannen is nog niet goed ontwikkeld in de hersenen” De coaches geven aan dat ze af en toe hard moesten trekken aan de jongeren. “Soms ben je meer docent dan coach. Gelukkig trok dat meer recht tijdens het traject.” Als we inzoomen op de vraag waarom dat enthousiasme bij jongeren er soms niet is, is de cirkel weer rond: waarschijnlijk matchten de verwachtingen van de jongeren niet met de praktijk. Sommige jongeren kunnen hun verwachtingen bijstellen en voor anderen is dit lastiger. Een andere reden is mogelijk dat veel jongeren zich primair opgeven voor de EHBO-cursus. De rest van het programma krijgen zij op de koop toe. En dan is het lastig om als coach de motivatie vast te houden na de EHBO-cursus. Een derde mogelijke oorzaak is het feit dat er best veel tijd tussen de verschillende contactmomenten zit. Zodra ze samen zijn laait het enthousiasme op, maar dat ebt ook weer weg naarmate ze elkaar langer niet zien. De coaches hebben ontdekt dat vaste avonden hier heel erg in helpen. “Net als bij een sportvereniging, zo ontstaat er structuur. En we moeten het traject niet te lang houden.” Al deze lessen neemt het Rode Kruis mee naar Amersfoort, waar binnenkort een nieuwe groep Young Talents gaat starten: het traject is korter, de afspraken volgen elkaar sneller op en met het paspoort in de hand kunnen de verwachtingen goed gemanaged worden.

Als ik de coaches vraag of ze het coach zijn aanraden zeggen ze volmondig ja! Mits je coaching en de specifieke doelgroep leuk vindt natuurlijk! “En je moet er de tijd voor nemen en hebben!” Tenslotte is intensief willen samenwerken ook een belangrijke voorwaarde. “Als coaches sparren we veel samen.” En gaan ze zelf nog een keer een nieuwe groep begeleiden? Ja zeggen ze allemaal. Het zal wel een stuk makkelijker gaan dan de afgelopen keer. “Misschien wordt het wel saai. Alhoewel, er zullen wel weer nieuwe uitdagingen komen!”

Praktisch

Tot slot geven de coaches de volgende praktische zaken mee aan toekomstige coaches:

- De coaches besteden gemiddeld vier uur per week aan het coachen. Maar wel met golfbewegingen, dus in sommige weken kan de investering een stuk groter zijn. Je moet er dus wel echt tijd voor hebben.

- Doen er jongeren mee met een andere culturele achtergrond? Dan is het goed om de coaches hier specifiek tools in mee te geven!

- Vier elk succes, of het nu groot of kleins is. Iedere kleine stap is een mooie overwinning!

- Houd scherp voor ogen dat de jongeren het (zelf) moeten doen. Als coach heb je vast en zeker een groot verantwoordelijkheidsgevoel, maar soms moet je loslaten. De bal moet bij de jongeren blijven.