EHBO-training met de Talents
Op 7 december hebben de jongeren van het Talent Award Programma hun 5e EHBO-training (van de 10). Dat ze elkaar als groep dus al goed kennen is niet meteen duidelijk. De jongeren zijn afwachtend en luisteren stil naar de uitleg van de trainer. Misschien komt het ook door de lage weerstand, want een heel aantal jongeren en ook de trainer zijn goed verkouden. De eerste respons van de groep komt bij de uitleg over de verschillende soorten verbanden. De trainer legt uit wat er gebeurt als je een verbandje legt over een schaafwond, en je het er ’s avonds weer af moet halen. “Rats!”, een huivering en gegiechel gaat door de groep. Pas bij de eerste oefening beginnen ze echt te ontdooien. Als de trainer even naar de gang gaat om een ‘voorbeeldslachtoffer’ te instrueren, stellen ze elkaar checkvragen om te toetsen of ze de uitleg goed begrepen hebben. Een van de jongeren tovert een zakje lauwe patat tevoorschijn en begint hier aan te knabbelen.
Na de uitleg op het ‘voorbeeldslachtoffer’ gaan de jongeren in duo’s zelf verbanden leggen. De duo’s giechelen en grappen, en tegelijkertijd oefenen ze serieus. De duo’s komt helemaal los wanneer ze elkaars voet moeten verbinden, want dat kietelt! Ook ik krijg een rol tijdens de training en speel een slachtoffer die door zijn enkel is gegaan. Wanneer ik strompelend de ruimte binnenkom en op een stoel neerplof roept een van de jongeren “oh, dat is gewoon een verzwikking”. “Jij belooft een empathische EHBO-er te worden”, grap ik naar haar.
Het feit dat het de 5e les is blijkt uit de al aanwezige kennis. Regelmatig vraagt de trainer hoe je moet handelen in een specifieke situatie. Vrijwel altijd weet een van de jongeren het antwoord. Met elkaar weten ze veel! “Waar zet je een slachtoffer in de auto?”, vraagt de trainer. “Altijd achterin de auto, achter de bijrijdersstoel. Zo kan je het slachtoffer goed in de gaten houden”, weet een van de jongeren. Als ik vraag of ze weten wat hydrofiel betekent antwoordt één van de jongeren en legt meteen ook even uit wat hydrofoob is. En dat terwijl geen van hen aantekeningen maakt!
Ook wanneer ze zelf oefenen blijkt dat dit niet de eerste les is. De jongeren werken zelfstandig, ondanks dat de instructies niet allemaal even concreet zijn. De instructie “Bepaal in overleg met je slachtoffer hoe strak het verband moet” vinden sommige jongeren lastig. “Maar dat verschilt dan toch per slachtoffer?” Toch proberen ze en toetsen ze het eindresultaat bij de trainer.
In de pauze liggen de inschrijflijsten voor het vrijwilligerswerk rondom Serious Request klaar. Een aantal jongeren schrijven zich in, maar niet allemaal. Voor sommigen past het niet met school of met bijbaantjes. Ik vermoed dat de jongeren makkelijker tijd vrij maken voor de EHBO-cursus dan voor het vrijwilligerswerk. De EHBO-cursus was voor veel jongeren reden om in te schrijven en het vrijwilligerswerk hoort nu eenmaal bij het traject. Een van de jongeren weet dat er tijdens Serious Request een dj-workshop is die gegeven wordt door een dj die zelfs Martin Garrix les heeft gegeven. Dat zet alle jongeren toch wel even aan het denken! Een van de jongeren ziet op de inschrijflijsten het telefoonnummer van een van de talents staan. “Jij hebt een makkelijk nummer”, roept hij. “Stalker!” reageert ze quasi-verontwaardigd. De jongeren maken grapjes en giechelen steeds meer als één groep.
In het programma na de pauze maakt de trainer opeens stikgeluiden. De jongeren kijken elkaar aan, en wachten af wie de eerste moves gaat maken. Een van de jongeren staat daadkrachtig op, hij klopt haar op de rug en voert vervolgens zonder aarzelen de heimlichmanoeuvre uit. Even later zakt de trainer in elkaar en blijft op de grond liggen. Al giechelend helpen twee meiden haar in een stabiele zijligging en checken haar vitale functies. Achteraf reflecteren ze met elkaar op wat goed ging en wat beter kon. “Volgende keer iemand meteen 112 laten bellen en iemand een AED laten halen!”
“Alleen maar positieve dingen opschrijven hè?” vraagt een van de jongeren nog grappend bij het weg gaan. Ik zou niet eens weten wat ik negatief op zou moeten schrijven. Ook de trainer is enthousiast over deze groep. “Het is een fijne groep. Ze helpen elkaar en ze werken heel goed mee.” En de trainer geeft aan dat dit lang niet altijd zo is. Complimenten voor de groep dus!
