İzmarit
Sanki sigara kimliğimin bir parçası olmuşçasına, çok çabuk tüketmeye başladım her birini. Bir sigara yakıyorum, içime birkaç defa çeker çekmez bitiyor. Ardından yenisini yakıyorum, daha zevkini alamadan o da bitiyor.
İçime çektiğim sigaların tüm zifirini dilimin ucunda, genzimde, boğazımın karanlık derinliklerinde hissetmeye başladım. Öyle ki, hiç bir nane şekeri, hiçbir diş macunu artık bir parçam olan tütüm katranını vücudumdan sökemiyor. Yaptığım tek şey ağzımdaki tadı yere tükürmek. Neyi tükürdüğümü de bilmiyorum ki, katran mı, zehir mi, ne kimyasallar koyuyorlarsa artık…
Genzimdeki tat öyle bir hal aldı ki, öksürüp aksırınca geçecek birşey değil artık. Benim bütünleşmiş gibi, sanki ben artık yürüyen bir sigarayım. Aynaya baktığımda dilimi kimi zaman simsiyah, kimi zaman mosmor görüyorum. Biraz cesaretim olsa elime bir bıçak alıp dilimden, boğazımdan bu tadı kazıyarak bu duygudan kurtulacağım. Nafile, kendime zarar verecek kadar yemedim kafayı henüz. Tırnaklarımda boğazımın içini kazıyorum ama işte olduğu o kadar.
Böyle hissettiğim zamanlar köşeme çekilip bir sigara daha yakıyorum. İçime çektikçe bir huzurla diğerini yakıyorum. Sonra diğerini. Umutsuzluktan artık sigaraların izmaritlerini de yutuyorum beraberinde. Avuç avuç izmarit, tıksırıncaya kadar…
Kaldırıma şöyle boylu boyunca uzansam da beni gören biri yardımcı olsa bana. Betona yapışmış katrandan farkım yok oysa ki, simsiyah, gevşek, yumuşak, yapışkan… Ben bir sigarayım artık. Yalnız başına sokakta kıvrılıp yatan, incecik dumanı tüten, leş ama görünmez…
Üzerime biri basacak söndürecek şimdi beni.
Kaldırımaboylu boyunca uzanıp, bir katran parçası oluvermek istiyorum. Simsiyah, gevşek, yumuşak, yapışkan… Boylu boyunca kaldırımda yatıp, hala üzerinde bir ağız boşluğunda incecik sigara dumanı tüten…
