Eigen tests en analyse
Dan is het na de bronnenanalyse nu tijd om mijn eigen tests te verhouden tot de bronnen. Ik heb tijdens dit traject verschillende tests gedaan met publiek om dingen uit te proberen en helderder te krijgen voor mezelf. Mijn eerste test had ik al gedaan voordat het afstuderen begon. Dit is een lichtinstallatie genaamd REFLECTION. Deze was ontwikkeld voor het Platform Scenography, en had als doel om een overgang te maken van een drukke busreis naar slapen gaan. Geïnspireerd op het Noorderlicht, bracht deze installatie een dromerige sfeer voor de bezoekers. Het was een installatie om naar te kijken, het bracht mensen tot stilstand. Over tijd gingen de lichten steeds langzamer bewegen, en werd de soundscape steeds stiller. Het zette een mooie theatrale setting neer.
Tijdens een fase van te veel typen en te weinig bouwen besloot ik iets te gaan bouwen, iets groots. Ik had 12 TL armaturen uit een container getrokken, en wat mooi uitkwam is dat een kubus 12 ribben heeft. De TL kubus had als doel in een ruimte te hangen en deze te verlichten. Het is een imposante sculptuur, die de verhouding aangaat met de ruimte. Door de kubus net boven de grond te hangen lijkt hij te zweven en gaat de strijd aan met natuurkrachten zoals we die dachten te kennen. Het is een statische installatie, maar er kan wel omheen worden gelopen. Wat ik hier van geleerd heb is dat ik iets wil maken dat er wel is in de ruimte, maar eigenlijk ook niet. Dat je het wilt aanraken, maar er dan dwars door heen gaat. De schaal van dit object vind ik te gek, en staat prachtig in een ruimte.
Na de kubus was het duidelijk dat ik iets met het publiek moest gaan doen. Ik ging experimenten doen naar kleur en wat dat doet met iemand zijn staat van zijn. Het experiment wat ik Color Cube heb genoemd ging over kleur associatie, maar dan met de ogen dicht. Ik zette 1 persoon in de kubus, zetten verschillend gekleurde lampen aan en vroeg dingen, zoals, waar ben je nu? en hoe laat denk je dat het is? Wat ik niet verwacht had bij dit experiment is dat als ik de lampen snel achter elkaar aan en uit deed dat de proefpersonen patronen op hun netvlies te zien kregen. Wat ik heb geleerd van dit experiment is dat men patronen te zien kreeg, dat ik graag een grotere ruimte wilde gebruiken, dat ik wil dat mensen door de ruimte gaan bewegen, en dat kleur associatie heel persoonlijk is en dat ik liever met puur licht wil werken in plaats van kleur.
Het experiment Color Shadow was iets wat ik al langer wilde doen. Verschillende gekleurde schaduwen projecteren op de muur waar het publiek mee kon spelen. Dit was in een grotere ruimte, waar men kan bewegen. Er werd gespeeld en men vond het leuk, ik vond het ook leuk. Dit kleine experiment moest gewoon even uit mijn systeem, het was een opwelling. Het heeft mij geleerd dat ik daadwerkelijk een grotere ruimte moet gaan gebruiken, maar dat ik een systeem o.i.d. nodig heb om in te kunnen spelen op het gedrag van het publiek.
De Luchtzak Experience was nog zo’n experiment wat ik gewoon moest doen, omdat ik de zak gewoon had liggen en het te gek is om in een ruimte te zijn waar over je heen word geprojecteerd, maar niet op je. Het was de bedoeling dat je in de zak ging liggen, en een soort meditatieve staat zou ervaren door verschillende projecties en kleuren die jou moesten beïnvloeden. Wat al gauw weer duidelijk werd is dat ik mensen wilde laten bewegen in plaats van ze stil te laten staan of liggen. De ruimte was te klein, en het was ook vrij fris daarbinnen, omdat er constant en ventilator stond te waaien. Van dit experiment heb ik verder niets nieuws opgestoken.
En toen kreeg ik opeens de kans om in een leeg lokaal iets te doen. Ik had het idee om een Noorderlicht installatie te maken. Ik plaatste vier beamers in de hoeken van het lokaal, vulde de ruimte met rook en ik had een hoop filmpjes voorbereid met groene en paarse stroken die voorbij kwamen. Wat ik al gauw merkte was dat er geen solide lichtvormen ontstonden omdat de filmpjes geen strakke vormen bevatte, maar eerder vage strepen. Dat was al een goede les! Daarna heb ik de filmpjes met wat effecten in Resolume aangepast, zodat er wel strakke vormen zouden ontstaan. Later die dag heb ik publiek in de ruimte gelaten en dit gefilmd. Er gingen vier tot zes mensen tegelijkertijd in. Wat gelukkig wel gebeurde was dat ze met het licht gingen spelen en ontdekken. Wat ik geleerd heb van dit experiment is, dat je strakke vormen moet projecteren om solide licht vormen te krijgen, dat ik te veel kleur heb gebruikt, dat de positie van de beamers van cruciaal belang zijn voor de compositie en waar mensen heen bewegen, dat de groepsgrootte voor deze ruimte goed was, net niet te druk, en ruimte om te kunnen bewegen, sommige mensen veel bewegen, en sommige wat minder, en ik wil een ruimte nog groter dan deze. Wat ik hier niet heb kunnen onderzoeken, is of dat ik mensen kan regisseren met licht, ze tot stilstand kan brengen en ze een reflectief moment kan laten ervaren.
