Bence niyetin varsa dön kollarıma daha fazla soğutmadan.

Ben senin neyini sevmiş olabilirim sence? Beni bırakıp gideceğini bile bile, inciteceğini, yakacağını, yokluğunla sınayacağını.

Çekip gideceğini bildiğim halde, senden bir gün bir şekilde bitti lafını duyacağıma emin olduğum halde?

Alışmak gerçekten çok zaman aldı sana, farkındasındır. Hayatımda bir yerlere koyamadım önceleri seni. Çünkü gerçekten çok yaralanmıştım. Yaralamışlardı beni izin vermemeye çalışmama ve çabalamama rağmen.

Gizliden gizliye izin vermiş olabilir miyim acaba beni incitmelerine?

Bir AVM’nin alt katındaki pek sevmediğin bir mağazanın önünde karşılaştığımızda hayatımın büyük bir bölümünde var olacağını anlamış mıydım? Aslında hayır. İnsanlar beni öylesine bezdirmişti ki, senin de onlardan birisi olduğunu sanıp bir iki sefer takılırız sanıyordum.

İlk zaman olarak kısa mesafe olarak uzun ayrılığımızı yaşamadan önceki gece, evinin merdiveninde beni oturup seyrettiğini anlatışını bile hatırlıyorum, ardından dünyanın öbür ucuna gidişini. Sabaha karşı güneş doğarken, arabaların üzerinde hafif bir kırağı, ağaçlarda serin bir esinti varken son kez görmüştüm seni bir süreliğine, döneceğini bile sanmıyordum.

İşte o sabahın üzerinden bir kaç yıl geçmiş olduğu halde yine karşımdasın. Yeşil bir kazak giymişin; gözlerinle aynı renkte. Gülüyorsun, ben de gülüyorum. Ama aslında ağlıyorum. Gözlerimin doluşunu, çenemin buruluğunu saklamak zorundayım.

Bir taraftan da zaman boşa mı harcıyorum diye düşünmeden de edemiyorum. Ya kader çizgim seninle kesimiş halde değilse? Yada İzmir’deki falcının söylediği üzere yıpranan ilişkimi toparlamam için çaba sarf etmem gereken adam sensen?

Şimdi yine benden uzaktasın, dünyanın bir başka ucunda. Döneceksin biliyorum, fakat bana mı, onu bilmiyorum. Yüreğim sendeyken nasıl seveceğim bir başkasını, nasıl ait olup sahip olacağım; emin değilim fakat endişeliyim sevebilir gibi olmaktan. başarabilir gibi hissetmekten.

Bence niyetin varsa dön kollarıma daha fazla soğutmadan. Çok üşüyorum sen yokken ve donuyorum.