Sanki daha uzun bir zaman geçmeliymiş gibi geliyor; yola ilk çıkmamdan hemen önce annemin boynuna sarılıp ağladığım günün üzerinden. O güz yaşı sanki hala orada ve ıslak. Parçalanıp bir başka şehirde parçalarımı yeniden doğurmaya başlamamın üzerinden sanki on yıllar geçmiş gibi. Bir parçamı kopartıp doğduğum yere attığım yerin yarası bile hala taze.
Yol zamanında doğduğum şehrin serin akşamını “olduğum” şehrin sıcak sabahına bağlayan, kapıdan çıktığımda aceleyle yola çevrilmiş tekerlekleri ile adi ve parlak sarı bir lambanın altında parlayan otobüsün hayal-meyal görüntüsü bile hala zihnimde.
Ve işte yeniden yol zamanı.
