Hayal kurmak güzeldir fakat bazen canını acıtır.

İlk önce biçimsiz bir otomobil çizdi dolmuşun buharlı camına. Gitmek istiyordu belki de, yaşadığı çevreden, etrafındaki insanlardan, ona hayatı dar edenlerden kaçmak istiyordu.

Tekerleklerini çizip durdu bir süre. Camın dışınan içeri yansıyan siyah otomobilin görüntüsüne baktı. Belki de ona yada ona benzer bir otomobile sahip olmayı istiyordu, hayalini kuruyordu. Devam etti. Çizdiği arabanın arka tarafına bir baca kondurdu, tekerleklerin altındaki yeri birleştirdi. Şimdi bir eve dönüşmüştü hayalindekiler.

İçinde güvenle yaşayabileceği, sıcak, kendine ait alanları olan, çocuklarıyla mutlu-mesut yaşayabileceği bir ev. Kendi evi. Hayal kurmak güzeldir fakat bazen canını acıtır.

Kırık dökük yaşamlara şahit oluyorum bazen. Tamamlanmaya fırsat kalmamış hayallerle, bıkkınlıklarla, yorgunluklarla, kırgınlıklarla karşılaşıyorum.

Eskiden olsa kızacağım, köpüreceğim ve belki de dalga geçeceğim şeylere bugün daha kolay adapte olabiliyorum, onları anlayabiliyorum yada en azından anlamaya çalışıyorum, çabalıyorum…