Tattığımız kayıpların doğanın bir gerçeği olduğunu kabul edersek daha rahat yaşayabilir miyiz acaba?
Ölümlerin sürpriz olmadığını, gidişlerin gelişleri gibi mutlaka yaşanacağını, bir şekilde bir yerlerde daha iyi bir yaşamın var olabileceğini?
Her gidişten pay çıkarmayı Pom’dan sonra başardım. Etrafımda olan onlarca şeyden sonra, Pom’un yalnızca kollarımdan kayıp gitmesini ama hala ruhumda bir yerlerde kalmayı istemesi, bence sahip olabileceğim başka bir güzel şey. Onu görebilmenin, sarılabilmenin, öpebilmenin ve gizlice koklayabilmenin şeklinin değiştiğini var sayıyorum sadece.
Ve benimki de dahil olmak üzere hiç bir ölüm süpriz, beklenmedik değil.
