Kaç gündür esip gürlüyorsun. Bir tek sen mi sanıyorsun acı çeken, sevdiğini kaybeden ve bütün bunlara rağmen yaşamaya devam eden, yas tutmak zorunda olan?
Gerçekten yeter artık! Bıktım bu bitmek bilmeyen nefretinden. Hırçın hırçın dövünmenden, yetmezmiş gibi bir de beni dövmenden! Benim canımı acıtamazsın sen, onlarca yıllık dostunum ben senin, çek o kükreyen dalgalarını üzerimden, bulandırma boşu boşuna bastığım yerleri, korkmam ben senin genzimi dolduran tuzlu göz yaşlarından!
Ben seni o masmavi halinle özledim. Dinginliğinle, sakinliğinle, ninni gibi dalga seslerinle. Dertleştiğimiz o günlerin akşamında, güneşi yutarken sessizce; gecenin bir vakti ıslattığın ayaklarımdaki rahatlığı ve serinliği…
Bırakmaya çalış artık, yaralarını sarmaya başla, unutmaya çalış. Ne kadar dövünsen de sana zarar, unutma. Güneş yeniden doğduğunda yepyeni biri olarak uyan hayata.
Bunu kendine olduğu kadar bana da borçlusun. Özlediklerimizi geri getiremiyoruz ama onlarla olan anılarımız var elimizde, hiç yoktan iyidir, unutma!
