“Yello Talk” Review Application สำหรับคนขี้เหงา
มีจริงเหรอ App ที่โพสต์อะไรก็ได้ โดยที่ไม่มีใครรู้จักเราเลย ??
คำตอบคือมีจริง ๆ นั่นก็คือแอพฯ “Yello Talk”
หรือที่เรียกกันติดปากในหมู่นักศึกษาว่า “เยล”
“เยล” เป็นเสมือนโลกอีกใบ ที่ถูกสร้างขึ้นมา เป็นโลกที่ปล่อยให้จิตนาการของแต่ละผู้คนได้โลดแล่นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด หรือเป็นโลกของการระบายความอัดอั้นใจ ความทุกข์ใจ ของตนเองในพื้นที่ที่ไม่ต้องการให้ใครรู้จัก
หลายครั้งที่เราหาสาเหตุไม่ได้ว่า ทำไมเราถึงอยากจะโพสต์อะไรสักอย่าง แบบที่ไม่ต้องการให้ใครรู้จักเรา แต่ก็ยังอยากให้มีคนรู้ .. และเข้ามาแสดงรีแอคชั่นต่าง ๆ
แอพฯเยลจึงถือได้ว่าเป็นหนึ่งในพื้นที่ ที่เหล่าคนเหงาจะได้ปล่อยความอัดอั้นภายในใจ
หากแต่ภาพลักษณ์ของ “เยล” ที่หลายคนส่วนใหญ่รู้จักนั้น กลับถูกมองว่าเป็นแอพฯนัดยิ้ม เป็นแอพฯที่เอาไว้หาคู่ เพราะเนื่องจากเป็นโลกเสมือนที่รู้จักกันผ่านข้อความตัวอักษรและคลื่นเสียง ทำให้ผู้คนในโลกเสมือนนี้ ไม่รู้จักกัน ไม่รู้หน้าตา ไม่รู้อะไรเลย รู้แค่ในส่วนที่เห็นเพียงเท่านั้น
หากแต่เรามองว่าการที่เราจะมองตัวแอพฯเป็นอย่างไร มันขึ้นอยู่กับการใช้งาน การมีมุมมองต่อผู้คน และการวางตัวต่อคนอื่นในแอพฯเสียมากกว่า
นอกจากนี้เรายังสามารถสร้างตัวตนใหม่ในแอพฯได้เรื่อย ๆ เพื่อเข้าไปพูดคุยกับคนอื่น ๆ แบบเรียลไทม์ คล้ายการคอลกลุ่ม แต่เป็นการคอลกลุ่มกับคนที่ไม่รู้จัก คอลโดยไม่เห็นหน้า รู้จักกันผ่านน้ำเสียงและการพิมพ์เพียงเท่านั้น เราเรียกว่าการไลฟ์ หรือห้องไลฟ์ โดยมักจะมีคนเข้ามาร้องเพลง หรือเปิดห้องชวนพูดคุยอยู่เสมอ
โดยเราสามารถหารายได้จากการร้องเพลงได้ด้วยนะ
เพราะการร้องเพลงแบบไม่เห็นหน้าตา
ก็ถือเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้แอพฯนี้เป็นที่น่าดึงดูด น่าค้นหา
คล้ายรายการ The Voice
ที่เป็นการคัดคนจากน้ำเสียงล้วน ๆ
ยิ่งน้ำเสียงเพราะ ยิ่งดึงดูดให้คนเข้ามาฟังได้มาก
และยิ่งสร้างรายได้ให้ตัวเองได้มากขึ้น เนื่องจากตัวแอปเองมีการขายเหรียญหรือฮันนี่เพื่อนำไปใช้เปย์ของให้กับคนที่ชอบ
โดยตัวแอพฯจะโชว์ว่าการไลฟ์ของเรานั้น ทำยอดรายได้ให้เราไปเท่าไหร่แล้วบ้าง โดยหากถึงขั้นต่ำ 300 บาทตามที่กำหนด เราสามารถกดเงินออกมาจริง ๆ ได้
การทำเงินในแอพฯนี้ อาจเกิดมาจากการเล็งเห็นถึงเม็ดเงินที่ซ่อนอยู่ตามช่องว่างของความเหงาของผู้คนก็เป็นได้
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น แอพฯนี้เองก็ไม่ได้เป็นแอพฯที่เหมาะสำหรับคนทุกเพศทุกวัย เพราะตัวตนที่ถูกแสดงออกผ่านมาทางแอพฯ มันมีหลากหลายตัวตนเสียเหลือเกิน
เราไม่สามารถรับรู้ได้จริง ๆ ว่าในแอพฯนี้มีคนทั้งหมดเท่าไหร่ และเรากำลังคุยกับใคร เพราะฉะนั้นการรักษาความเป็นส่วนตัวของเรา มันถูกรักษาโดยตัวแอพฯอยู่เป็นทุนแล้ว เพียงแต่เราต้องรักษาความเป็นส่วนตัวของตัวเองไว้ด้วยเช่นกัน
ไม่ว่าจะอยู่ในโลกเสมือนหรือโลกแห่งความจริง
ความเหงาก็คือความเหงา การที่เราได้มีตัวตนในโลกเสมือนจนเกินไปอาจทำให้เราติดอยู่ในนั้น และไม่ยอมออกมาหรือยากที่จะก้าวออกมา เราจะหลงอยู่ในโลกที่เราคิดว่าเราได้พบผู้คนจริง ๆ แต่แท้จริงแล้วมันก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่แต่ละคนอยากจะแสดงออกมาเท่านั้นเอง
โดยตัวเรา ได้สร้างตัวตนใหม่ในโลกเสมือนนี้ว่า “สมดึ๋ย”
“สมดึ๋ย” สำหรับเรา มันคือตัวตนของเราในมุมที่ระบายเรื่องของความรัก เรื่องเงิน เรื่องของครอบครัว เรื่องที่เราไม่สามารถนำไปเล่าให้ใครในชีวิตจริง ๆ ฟังได้
บางครั้งเรามีคำตอบให้กับตัวเองอยู่แล้ว แต่เราก็ยังอยากจะถามมันจากความเห็นของคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้รู้จักเราเลย
เราแค่อยากมีพื้นที่ ที่ให้ความเป็นส่วนตัวกับเรา พื้นที่ที่จะเข้ามาในยามเหงา ปลดปล่อยมันออกไป ไม่ว่าจะเป็นการโพสต์ระบายความทุกข์ใจหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่สุดท้ายเราก็กลับมาใช้ชีวิตในโลกแห่งความจริงต่อ
โลกที่เต็มไปด้วยผู้คนเช่นเดียวกับโลกเสมือน
..
เขียนโดย Jaro-suk
