Mutlu olma ihtimali karşısında ne yapacağını bilemeyen, kendini hiç bir yere ait hissetmediği için kitapların arasına gizlenmiş bir kadının kabuğundan çıkma serüveni, 12. yaş gününde intihar etmeye karar vermiş Paloma’yla kesişiyor. Bazen kim olduğunu kapı deliği kadar dışa vurabilecek cesaretin olsa da, hala oradan bakıp ruhunu görebilecek olanların umudunu tattırıyor.
“benim adım paloma. yaşım 11. paris’te emmanuel sokak 2 numarada lüks bir dairede yaşıyorum. annem babam zengin; ailem zengin; ablam ve ben de temelli zengin sayılırız. ama buna rağmen, bütün bu şans ve zenginliğe rağmen uzun zamandan beri biliyorum ki benim için son durak bir akvaryum. yetişkinlerin bardakların üzerindeki sinekler gibi çiftleştiği bir yer. kesin olan şu ki benim yerim akvaryum değil. çok düşündüm ve kararımı verdim. okulun son günü geldiğinde 12 yaşıma gireceğim. haziran’ın 16. yani 165 gün sonra kendimi öldüreceğim. ölmeyi planlamam bir sebze gibi çürüyüp gideceğim anlamına gelmez tabii. insan ölürken önemli olan ölüyor olması değildir; o anda ne yaptığıdır. o anda, o saniyede…”
