Bu Bir Özlem Yazısıdır!
Neye özlem derseniz, 6 yılımı geçirdiğim üniversiteme (Süleyman Demirel Üniversitesi) ve çok sevdiğim şehir olan Isparta’ya derim.
Hiçbir bilgim olmayarak gelmiştim bu şehre ve nasıl alışacağım diye düşündüğüm de çok olmuştu. Çok büyük bir şehir değildi Isparta. Evet dedim, ilk kez tek başıma yaşayacaksam iyi bir seçenek olabilir.
Buraya nasıl alıştım ve nasıl bu kadar sevdim orasını pek hatırlamıyorum aslında:)) İlk seneler, daha keşfetme aşamasındaydım. Gelecek kaygısının henüz baş göstermediği, güllük gülistanlık geçen zamanlardı.
Burası da benim mekanım:)) Hazırlık sınıfını saymazsak 5 senemi geçirdiğim, labirent tarzındaki koridorlarını ezberlemek için aylarımı verdiğim, bazen stresle bazen de mutlulukla kapısına geldiğim, sıralarına otururken çoğu zaman nereye düştüm ben böyle diye düşündüğüm fakültem. Bir gün o günlerimi bu kadar özleyeceğimi bilseydim, daha çok bilirdim kıymetini.
Benim gibi kitap severler için bulunmaz nimet olan, 4 katlı ve 8000 m² alana sahip, sınav zamanları yer bulabilmek için büyük çabalar sarf ettiğimiz kütüphanemizi görüyorsunuz. Kitap okumaya da çok gelirdim ama derslerimin arasında uzun saatler olduğunda, gelip uyumak da çok zevkliydi:))
Arkadaşımın mezuniyet töreninde, 11 Mayıs 2018 günü çekmiştim bu fotoğrafı. Pandemi yüzünden bana nasip olmadı mezuniyet töreni ne yazık ki. İçimde ukde kalan hayallerimden biridir bu da.
Isparta’ya gelirsek, kimileri için yaşanmaz kimileri içinse vazgeçilmez olandır. Nereden geldim ben buraya diye başlanır ve gitmek istemiyorum diye biter genelde. ‘Çok sıkıcı, nasıl geçecek zaman?’ diyenler de vardır. Benim için ise, birçok yerini gezdiğim, hem hıçkıra hıçkıra ağladığım hem de kahkahalarla güldüğüm zamanlarımın geçtiği, sanki burada doğmuşum gibi hissettiren, her sokağı burnumda tüten bir aşk. İnsanın doğduğu yer değilmiş bazen memleket, belki de özlediği yermiş. Ben burada hissettim büyüdüğümü, burada tanıdım insanları. Çoğu şey hayal kırıklığı da olsa, hayatımın ortasına yerleşti hepsi.
